Ξανθιές

ΑΝ η προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ γυριζόταν ποτέ ταινία, θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Η εκδίκηση της ξανθιάς».

ΚΑΙ η πολιτική εκδικείται. Και τα σούρτα φέρτα του Ντομινίκ Στρος-Καν με μια ξανθιά μεταξύ Πλάκας και Γλυφάδας δεν θα μπορούσαν να έρθουν σε χειρότερη φάση από αυτήν που ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης παρουσίαζε το βιβλίο του με το παρασκήνιο για το πώς φθάσαμε στο Μνημόνιο. Η γρήγορη διαπίστωση είναι ότι η κάθοδος του ατιμασθέντος λόγω ροζ σκανδάλων Ντομινίκ στην άβυσσο συνεχίζεται, ενώ η Ελλάδα παραμένει στον βυθό της ύφεσης. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι ο Ρουμελιώτης ήταν άνθρωπος των Παπανδρέου για μία εικοσαετία και τώρα έχει μεταλλαχθεί σε δημόσιο κατήγορο του πρώην πρωθυπουργού, είναι να απορεί κανείς εκ των υστέρων πόσο σοβαροί ήταν όλοι αυτοί που χειρίστηκαν τις τύχες της χώρας το 2010, δηλαδή σε μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία της. Ειπωμένο διαφορετικά: μπορεί να αναρωτηθεί αν οι πρωταγωνιστές της εποχής έχουν στοιχειώδη σεβασμό για την ιστορία τους.

ΟΠΩΣ πάντα, τα βιβλία έχουν απαντήσεις που δεν μπορεί να δώσει η επικαιρότητα. Δύο αλεπούδες-δημοσιογράφοι της παρισινής εφημερίδας «Le Monde», η Ραφαέλ Μπακέ και η Αριάν Σεμάν, έγραψαν το καταπληκτικό βιβλίο «Οι Στρος-Καν» για να καταγράψουν τον βίο και την πολιτεία του άλλοτε ζεύγους Ντομινίκ Στρος-Καν και Αν Σενκλέρ. Εκεί προκύπτει ανάγλυφα ο διχασμός του Ντομινίκ μεταξύ ενός λαμπρού προοδευτικού οικονομολόγου και ενός μπανάλ φουστανάκια χωρίς στοιχειώδεις αναστολές. Ακριβώς το είδος του ανθρώπου που θα ξαναρχόταν στην Ελλάδα - δεύτερη φορά μετά το Μνημόνιο - για να γκομενίσει. Φυσικά, ένας άνθρωπος τόσο απαξιωμένος δεν έχει τίποτε πια να χάσει.

ΤΟ βιβλίο του Ρουμελιώτη αποτυπώνει όντως μια αθέατη πτυχή της περιόδου Μαρτίου - Μαΐου 2010, δηλαδή την άτυπη ενδοσυνεννόηση ΔΝΤ - Αθήνας για την ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους προτού πάμε στο Μνημόνιο. Είναι μια διαπραγματευτική μάχη που χάθηκε - όπως και όλες οι διαπραγματευτικές μάχες έκτοτε. Ως πτυχή έχει ενδιαφέρον. Αλλά η επιλογή Ρουμελιώτη να βάλει εκ των υστέρων φωτιά στα τόπια δημιουργεί απορίες. Γιατί τώρα; Και γιατί με τόση εμπάθεια απέναντι σε κάποιον που, σύμφωνα με την ομολογία του ίδιου του Ρουμελιώτη, ήταν διατεθειμένος να τον στηρίξει ακόμη και για Πρωθυπουργό τον Νοέμβριο του 2011, στη θέση που πήρε μετά ο Λουκάς Παπαδήμος; Δηλαδή στη φάση εκείνη ο Ρουμελιώτης δεν είχε τις επιφυλάξεις που έχει τώρα σε σχέση με τους χειρισμούς της άνοιξης του 2010; Διότι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ρεπορτάζ, δεν αρνήθηκε ο ίδιος την προοπτική της πρωθυπουργίας - ήταν ο Αντώνης Σαμαράς που είχε τελικά επιφυλάξεις.

ΕΚΕΙ που το να σου αρέσουν οι ξανθιές έχει μια απλότητα, οι πολιτικές ίντριγκες γύρω από το Μνημόνιο είναι μπερδεμένες ιστορίες από τις οποίες δεν βγαίνει εντελώς άκρη. Σύμφωνοι: η πλευρά Παπανδρέου υπέπεσε στο σφάλμα της υπεραντίδρασης όταν ο Ρουμελιώτης έκανε τις αρχικές δηλώσεις στους «New York Times». Αλλά το βιβλίο οδηγεί τα πράγματα σε άλλη κατεύθυνση και φωτίζει με διαφορετικό τρόπο τα γεγονότα του καλοκαιριού. Ή μήπως γράφτηκε εξαιτίας τους;

ΤΟ πρόχειρο - πριν από την τελική ετυμηγορία της Ιστορίας - συμπέρασμα είναι ότι όλα αυτά έχουν δημοσιογραφικό και παραδημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Αλλά δεν φαίνονται και πολύ σοβαρά. Ή μάλλον θυμίζουν λίγο τα ανέκδοτα με τις ξανθιές σε πολιτικοοικονομική εκδοχή.

 

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

 http://www.tanea.gr/agiografies/?aid=4756219