Ντροπή για την δημοκρατία η επίταξη εργαζομένων

Ας υποθέσουμε ότι ένας εργαζόμενος αισθάνεται ότι η εργασία του δεν αποδίδει όσο θα έπρεπε. Τι πρέπει να κάνει; Το σωστό είναι να παραιτηθεί από αυτή την εργασία και να κοιτάξει να βρει αλλού εργασία, που θα τον ανταμείβει όπως νομίζει ότι του αρμόζει.
Τώρα ας υποθέσουμε ότι ο εργοδότης αυτού του εργαζόμενου αποφασίζει να του μειώσει τις αποδοχές. Αν ο εργαζομένος έπρεπε να παραιτηθεί από την εργασία του μια φορά πριν, διότι πίστευε ότι αδικείται, θα πρέπει να παρατηθεί 100 φορές τώρα.
Το ερώτημα όμως είναι, έχει το δικαίωμα αυτός ο εργαζόμενος να τα κάνει γυαλιά καρφιά, επειδή θεωρεί ότι αδικείται; Η απάντηση είναι όχι. Το μόνο δικαίωμα που έχει, αν ανήκει σε οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι να κάνει απεργία, αλλά μέχρι εκεί.

Επίσης, όταν κάποιο δικαστήριο λέει ότι θα πρέπει να επιστρέψουν οι εργαζόμενοι στην εργασία τους, έχουν το δικαίωμα οι εργαζόμενοι να μην σεβαστούν την απόφαση του δικαστηρίου; Η απάντηση είναι ότι ναι, έχουν το δικαίωμα να μην σεβαστούν το δικαστήριο, αλλά θα πρέπει οι εργαζόμενοι να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις μιας τέτοιας ανυπακοής.

Α ναι ξέχασα, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν επιπτώσεις όσον αφορά την μη υπακοή δικαστικών αποφάσεων και ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς κανένας να του κάνει τίποτα.

Έχοντας πει όλα αυτά λοιπόν, οι εργαζόμενοι στις δημόσιες συγκοινωνίες θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν τους ανήκουν ούτε τα λεωφορεία, ούτε τα τρένα ούτε τίποτα. Ούτε έχουν μερτικό στις διοικητικές αποφάσεις και δεν έχουν κανένα δικαίωμα λόγου στα οικονομικά των εταιρειών αυτών.

Και όπως στον ιδιωτικό τομέα, όταν ο εργοδότης δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις του εργαζόμενου και αυτός αναζητεί εργασία αλλού, έτσι θα πρέπει να έκαναν και οι εργαζόμενοι του Μετρό.

Διότι στο κάτω κάτω, κανείς δεν χρωστά τίποτα στους εργαζόμενους του Μετρό, ούτε η εταιρεία και ούτε οι φορολογούμενοι. Και αν νομίζει η συνδικαλιστική κλίκα του Μετρό ότι κάποιος τους χρωστά ή ότι μπορεί να εκβιάζουν και να παίρνουν ό,τι θέλουν, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος.

Θα ήθελα παρακαλώ να θυμηθείτε το προ καιρού άρθρο μου με τίτλο: Μας χρειάζεται ένας νέος Ronald Reagan.

Σε αυτό το άρθρο σας είχα εξηγήσει την ιστορία με τους συνδικαλιστές της PATCO (της Αμερικανικής υπηρεσίας εναέριας κυκλοφορίας) που, όταν δεν συμφώνησαν να επιστρέψουν στις θέσεις εργασίας τους, ο Ronald Reagan απέλυσε 11.000 εργαζόμενους προς παραδειγματισμό.

Ε νομίζω το ίδιο θα έπρεπε να είχε κάνει και η κυβέρνηση με την περίπτωση των εργαζομένων του Μετρό. Θα έπρεπε αρχικά να απολυθούν όλοι οι συνδικαλιστές και με νόμο του κράτους να μην έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν ξανά θέση εργασίας στο δημόσιο ή στον ευρύτερο δημόσιοι τομέα και οι θέσεις τους να αναπληρωθούν άμεσα από άνεργους εργαζομένους.

Αν την επομένη μέρα δεν είχαν συμμορφωθεί με την όποια δικαστική απόφαση οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, κάθε μέρα με κλήρο θα είχαμε 100 απολύσεις, μέχρι να γυρίσουν όλοι στην εργασία τους ή να απολυθούν όλοι. Διότι ξέρεις κάτι αγαπητέ αναγνώστη. Ζούμε σε μια δημοκρατία και στην δημοκρατία υπάρχουν νόμοι. Και αν οι νόμοι δεν γίνονται σεβαστοί, θα πρέπει να υπάρχουν επιπτώσεις.

Επίσης, δεν μπορεί κανένας να υποχρεώσει τους εργαζόμενους στο Μετρό να κάνουν τη δουλειά που κάνουν με απολαβές που δεν συμφωνούν. Είναι κρίμα και άδικο να χρησιμοποιείται η επίταξη σαν εργαλείο εκβιασμού με σκοπό οι εργαζόμενοι να γυρίσουν στις εργασίες τους.

Διότι ορισμένοι εργαζόμενοι του Μετρό ίσως να έχουν βρει άλλη εργασία ή να μην θέλουν να δουλέψουν ξανά στο Μετρό. Δεν μπορούμε να τους υποχρεώσουμε δια της βίας να γυρίσουν ξανά στην εργασία τους.

Για αυτό τον λόγο θα έπρεπε να απολυθούν και όχι να κηρυχτεί επίταξη. Η επίταξη είναι ένα βάρβαρο πολιτικό μέσο και δεν αρμόζει στον δυτικό τρόπο ζωής μας ή στα φιλελεύθερο ιδεώδη ... η απόλυση θα ήταν η πιο σωστή επιλογή.

george.kesarios@capital.gr