Η εποχή με τις ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες πυ είχαν μοναδικό στόχο
την σταθερότητα των τιμών τελειώνει. Πρόκειται για γεγονός ορόσημο στη
διαμόρφωση της πολιτικής που πιθανότατα θα αποδειχθεί και εξαιρετικά
γόνιμο για την αγορά συναλλάγματος.
Κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η μία κεντρική τράπεζα μετά την άλλη υιοθετούσαν στόχους πληθωρισμού ως βασικό πυρήνα της νομισματικής τους πολιτικής. Αυτή ήταν η πολιτική αντίδραση στα όσα συνέβησαν κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, όπου το βασικό πρόβλημα ήταν ο επικίνδυνα υψηλός πληθωρισμός. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας ήταν οι τελευταίες που υιοθέτησαν στόχο πληθωρισμού.
Τους δύο τελευταίους μήνες όμως, οι αξιωματούχοι έχουν αρχίσει να διευρύνουν τον πολιτικό τους ορίζοντα. Και αυτό δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Έχουν άλλωστε περάσει πάνω από πέντε χρόνια από τότε που ξεκίνησε η πιστωτική κρίση το 2007.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια μειώθηκαν σχεδόν σε μηδενικά επίπεδα στις μεγαλύτερες οικονομίες και οι κεντρικές τράπεζες στράφηκαν στην ποσοτική χαλάρωση. Η οικονομική ανάπτυξη όμως, δεν έχει επιτευχθεί και η ανεργία παραμένει επίμονα σε υψηλά επίπεδα, ενώ ο πληθωρισμός είναι χαμηλός. Έτσι, οι αξιωματούχοι για τη χάραξη της νομισματικής πολιτικής αναγκάστηκαν να διευρύνουν τους στόχους τους πέρα από το πεδίο του πληθωρισμού.
Σε αυτή τη νέα εποχή για τις κεντρικές τράπεζες, η Fed ανακοίνωσε τον προηγούμενο μήνα ότι θα διατηρήσει αμετάβλητα τα επιτόκιά της μέχρις ότου η ανεργία μειωθεί «τουλάχιστον στο 6,5%». Επιπλέον, ο νεοεισερχόμενος διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας Mark Carney άφησε να εννοηθεί ότι οι αξιωματούχοι μπορεί να θέσουν στόχο το ονομαστικό ΑΕΠ αντί για το δείκτη τιμών καταναλωτή.
Λαμβάνοντας υπόψη το συνολικό μέγεθος της οικονομίας, οι κεντρικές τράπεζες θα είχαν περιθώρια να δώσουν ώθηση στην ανάκαμψη, ακόμη και σε περιβάλλον με πληθωρισμό που θα υπερέβαινε προσωρινά τον στόχο. Επιπλέον, στο Τόκιο, η νέα κυβέρνηση ασκεί πιέσεις στην Τράπεζα της Ιαπωνίας να προχωρήσει σε «απεριόριστη» χαλάρωση ώστε να παταχθεί ο αποπληθωρισμός. Ενδεχομένως αυτό να αναγκάσει το νέο διοικητή της κεντρικής τράπεζας (η θητεία του Μασαάκι Σιρακάβα λήγει τον Απρίλιο) να πετάξει το βιβλίο των κανόνων και να θέσει όρια στη διακύμανση του γεν.
Με άλλα λόγια, Fed, BoE και BoJ ρυθμίζουν ξανά τις νομισματικές τους πυξίδες ακολουθώντας το παράδειγμα και άλλων κεντρικών τραπεζών όπως του Καναδά, της Ελβετίας και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Από τότε που ξεκίνησε η χρηματοοικονομική κρίση, το 2008-09, η κεντρική τράπεζα του Καναδά όρισε ότι για να γίνει οποιαδήποτε αλλαγή στα επιτόκια θα πρέπει πρώτα να πληρούνται συγκεκριμένες οικονομικές προϋποθέσεις. Από το 2011, η κεντρική τράπεζας της Ελβετίας έθεσε ρητά ότι η ισοτιμία του φράγκου θα είναι εκείνη που θα καθορίζει τη νομισματική της πολιτική. Επίσης, από το 2012, η ΕΚΤ υποσχέθηκε ότι θα εξαλείψει τον «κίνδυνο μετατρεψιμότητας» που αποτυπώνεται στις αποδόσεις των κρατικών ομολόγων, αγοράζοντας τίτλους των κυβερνήσεων της ευρωζώνης ου προσφέρουν στο μηχανισμό στήριξης.
Στον αντίποδα, ορισμένες «παλαιές κεντρικές τράπεζες» επιμένουν να καθορίζουν τη νομισματική τους πολιτική με βασικό άξονα τον στόχο για τον πληθωρισμό. Σε αυτή την ομάδα εντάσσεται η κεντρική τράπεζα της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, η Riksbank και η Norges Bank. Κατά συνέπεια, οι νομισματικές αρχές ανά τον κόσμο είναι διχασμένες. Από αυτή την κατάσταση, τρεις θα είναι οι επιπτώσεις για την αγορά συναλλάγματος μέσα στα επόμενα τρία χρόνια:
Δεύτερον, η μέχρι τώρα εμπειρία από την κεντρική τράπεζα της Ελβετίας και τη Fed δείχνει ότι η αρχική αντίδραση σε αυτές τις κινήσεις των κεντρικών τραπεζών είναι η αποδυνάμωση των συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Κι αυτό γιατί η νομισματική πολιτική πιθανότατα θα είναι πιο χαλαρή για
μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Καθώς όμως, περνά ο καιρός και ανακάμπτει η
οικονομία, τότε επιστρέφουν οι εισροές κεφαλαίων και η ζήτηση για
εγχώρια νομίσματα.
Τρίτον, η αυξημένη αβεβαιότητα αναφορικά με τη χάραξη της νομισματικής πολιτικής θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη αστάθεια στις αγορές συναλλάγματος. Εάν οι μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου αλλάζουν ρότα, θα κάνουν το ίδιο και οι επενδυτές στην αγορά συναλλάγματος.
Βραχυπρόθεσμα, το γεν είναι το νόμισμα που αντιμετωπίζει τους μεγαλύτερους κινδύνους από την αλλαγή της νομισματικής πολιτικής. Αντιθέτως, το δολάριο αναμένεται να αποδειχθεί το πιο ισχυρό νόμισμα κατά τη διάρκεια του 2013.
Καθώς θα ανακάμπτει η αμερικανική οικονομία και οι ενεργειακές της
εταιρείες θα εκμεταλλεύονται τα τεράστια αποθέματα σχιστολιθικού αερίου
και πετρελαίου, η Fed πιθανότατα θα παρατείνει την ποσοτική χαλάρωση.
Έτσι μένουν στο μέσο το ευρώ και η στερλίνα. Πιθανότατα αυτά τα δύο νομίσματα να επηρεαστούν αρνητικά αργότερα κατά τη διάρκεια του έτους, από τις κινήσεις πολιτικής σε Φρανκφούρτη και Λονδίνο. Εάν η ΕΚΤ ενεργοποιήσει το πρόγραμμα Outright Monetary Transactions για να αγοράσει κρατικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά, τότε θα επεκταθεί ο ισολογισμός της σημαντικά. Παρομοίως, η Επιτροπή Νομισματικής Πολιτικής της ΒοΕ θα αναγκαστεί να τυπώσει χρήμα και πάλι για να αγοράσει βρετανικούς τίτλους εάν η κυβέρνηση της χώρας αποφασίσει να διευρύνει την εντολή της κεντρικής τράπεζας πέρα από τον στόχο του πληθωρισμού.
Για όλους αυτούς τους λόγους, για το 2013 το δολάριο είναι το αγαπημένο μας νόμισμα.
By Mansoor Mohi-uddin
*Ο Mansoor Mohi-uddin είναι γενικός διευθυντής του τμήματος στρατηγικής για την αγορά συναλλάγματος της UBS
Κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η μία κεντρική τράπεζα μετά την άλλη υιοθετούσαν στόχους πληθωρισμού ως βασικό πυρήνα της νομισματικής τους πολιτικής. Αυτή ήταν η πολιτική αντίδραση στα όσα συνέβησαν κατά τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, όπου το βασικό πρόβλημα ήταν ο επικίνδυνα υψηλός πληθωρισμός. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας ήταν οι τελευταίες που υιοθέτησαν στόχο πληθωρισμού.
Τους δύο τελευταίους μήνες όμως, οι αξιωματούχοι έχουν αρχίσει να διευρύνουν τον πολιτικό τους ορίζοντα. Και αυτό δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη. Έχουν άλλωστε περάσει πάνω από πέντε χρόνια από τότε που ξεκίνησε η πιστωτική κρίση το 2007.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια μειώθηκαν σχεδόν σε μηδενικά επίπεδα στις μεγαλύτερες οικονομίες και οι κεντρικές τράπεζες στράφηκαν στην ποσοτική χαλάρωση. Η οικονομική ανάπτυξη όμως, δεν έχει επιτευχθεί και η ανεργία παραμένει επίμονα σε υψηλά επίπεδα, ενώ ο πληθωρισμός είναι χαμηλός. Έτσι, οι αξιωματούχοι για τη χάραξη της νομισματικής πολιτικής αναγκάστηκαν να διευρύνουν τους στόχους τους πέρα από το πεδίο του πληθωρισμού.
Σε αυτή τη νέα εποχή για τις κεντρικές τράπεζες, η Fed ανακοίνωσε τον προηγούμενο μήνα ότι θα διατηρήσει αμετάβλητα τα επιτόκιά της μέχρις ότου η ανεργία μειωθεί «τουλάχιστον στο 6,5%». Επιπλέον, ο νεοεισερχόμενος διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας Mark Carney άφησε να εννοηθεί ότι οι αξιωματούχοι μπορεί να θέσουν στόχο το ονομαστικό ΑΕΠ αντί για το δείκτη τιμών καταναλωτή.
Λαμβάνοντας υπόψη το συνολικό μέγεθος της οικονομίας, οι κεντρικές τράπεζες θα είχαν περιθώρια να δώσουν ώθηση στην ανάκαμψη, ακόμη και σε περιβάλλον με πληθωρισμό που θα υπερέβαινε προσωρινά τον στόχο. Επιπλέον, στο Τόκιο, η νέα κυβέρνηση ασκεί πιέσεις στην Τράπεζα της Ιαπωνίας να προχωρήσει σε «απεριόριστη» χαλάρωση ώστε να παταχθεί ο αποπληθωρισμός. Ενδεχομένως αυτό να αναγκάσει το νέο διοικητή της κεντρικής τράπεζας (η θητεία του Μασαάκι Σιρακάβα λήγει τον Απρίλιο) να πετάξει το βιβλίο των κανόνων και να θέσει όρια στη διακύμανση του γεν.
Με άλλα λόγια, Fed, BoE και BoJ ρυθμίζουν ξανά τις νομισματικές τους πυξίδες ακολουθώντας το παράδειγμα και άλλων κεντρικών τραπεζών όπως του Καναδά, της Ελβετίας και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Από τότε που ξεκίνησε η χρηματοοικονομική κρίση, το 2008-09, η κεντρική τράπεζα του Καναδά όρισε ότι για να γίνει οποιαδήποτε αλλαγή στα επιτόκια θα πρέπει πρώτα να πληρούνται συγκεκριμένες οικονομικές προϋποθέσεις. Από το 2011, η κεντρική τράπεζας της Ελβετίας έθεσε ρητά ότι η ισοτιμία του φράγκου θα είναι εκείνη που θα καθορίζει τη νομισματική της πολιτική. Επίσης, από το 2012, η ΕΚΤ υποσχέθηκε ότι θα εξαλείψει τον «κίνδυνο μετατρεψιμότητας» που αποτυπώνεται στις αποδόσεις των κρατικών ομολόγων, αγοράζοντας τίτλους των κυβερνήσεων της ευρωζώνης ου προσφέρουν στο μηχανισμό στήριξης.
Στον αντίποδα, ορισμένες «παλαιές κεντρικές τράπεζες» επιμένουν να καθορίζουν τη νομισματική τους πολιτική με βασικό άξονα τον στόχο για τον πληθωρισμό. Σε αυτή την ομάδα εντάσσεται η κεντρική τράπεζα της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, η Riksbank και η Norges Bank. Κατά συνέπεια, οι νομισματικές αρχές ανά τον κόσμο είναι διχασμένες. Από αυτή την κατάσταση, τρεις θα είναι οι επιπτώσεις για την αγορά συναλλάγματος μέσα στα επόμενα τρία χρόνια:
- Πρώτον,
Έτσι μένουν στο μέσο το ευρώ και η στερλίνα. Πιθανότατα αυτά τα δύο νομίσματα να επηρεαστούν αρνητικά αργότερα κατά τη διάρκεια του έτους, από τις κινήσεις πολιτικής σε Φρανκφούρτη και Λονδίνο. Εάν η ΕΚΤ ενεργοποιήσει το πρόγραμμα Outright Monetary Transactions για να αγοράσει κρατικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά, τότε θα επεκταθεί ο ισολογισμός της σημαντικά. Παρομοίως, η Επιτροπή Νομισματικής Πολιτικής της ΒοΕ θα αναγκαστεί να τυπώσει χρήμα και πάλι για να αγοράσει βρετανικούς τίτλους εάν η κυβέρνηση της χώρας αποφασίσει να διευρύνει την εντολή της κεντρικής τράπεζας πέρα από τον στόχο του πληθωρισμού.
Για όλους αυτούς τους λόγους, για το 2013 το δολάριο είναι το αγαπημένο μας νόμισμα.
By Mansoor Mohi-uddin
*Ο Mansoor Mohi-uddin είναι γενικός διευθυντής του τμήματος στρατηγικής για την αγορά συναλλάγματος της UBS
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/194/articles/753506/ArticleFTgr.aspx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου