Μερικά
πράγµατα είναι πολύ απλά για να εξακολουθούµε ακόµη να τα συζητάµε και
να τα «αναζητάµε»: µε την τρικοµµατική Σαµαρά υπάρχουν θεωρητικά κάποιες
ελπίδες να βγούµε απ’ την κρίση ταπί αλλά ζωντανοί. Με την «αριστερή
λύση ευκολίας» που προτείνει η αντιπολίτευση η χρεοκοπία είναι πιο
σίγουρη κι απ’ το ότι ο Πιστόριους δεν θα ξαναβρεί τοπ µόντελ στα σκέλια
του. Δεν λέω ότι είναι πολλές οι πιθανότητες να ανακάµψουµε έστω και το
2015, και τρέµω στην ιδέα ότι όλα µπορούν να καταρρεύσουν απ’ την
αδίστακτη για όλους ύφεση και την τροµακτική για τους πολλούς φτώχεια.
Δεν αµφιβάλλω ότι αν µπορούσαν να γίνουν πραγµατικότητα όλα όσα
υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, οι πάντες θα ήταν πιο ευτυχείς. Το θέµα δεν είναι
τι θες, ούτε ποιο είναι το σωστό και το δίκαιο. Επ’ αυτού, ΟΚ, όλοι µε
Αλέξη. Επί του πρακτέου, όµως, ως προς το τι µπορεί να γίνει, µια που τα
λεφτά δεν µας τα δίνει ο Τσίπρας αλλά η Ευρωπαϊκή Ενωση, ο κακοτράχαλος
Γολγοθάς είναι µονόδροµος.
Κι αν φτάνουµε πληγωµένοι, λιωµένοι και διαλυµένοι κοντά στην
κορυφή, δεν είναι η ώρα για να πετάξουµε τα άδικα βάρη που µας φόρτωσαν
ΔΝΤ - Ε.Ε. και να ξανακυλήσουµε πίσω. Κι άντε µετά ξανά...
Τον Σίσυφο θα παίζουµε; Αρκετά. Τα έξι χρόνια ύφεσης που
παραδέχτηκε ο Ολάντ είναι αρκετά και δεν πρέπει να γίνουν και επτά,
τουλάχιστον µε τους ίδιους ρυθµούς. Δεν αµφιβάλλω επίσης ότι η Γαλλία
ήταν ιστορικά, και ΕΙΝΑΙ και τώρα, στη φάση ζωής και θανάτου που
περάσαµε, πολύ πιο φιλική σε µας απ’ ό,τι η Γερµανία. Απ’ τους Γάλλους
µια ζωή έχουµε δει µόνο καλό, τηρουµένων των αναλογιών. Απ’ τους
Γερµανούς, τι να λέµε τώρα… Μπας
κι έχουν φερθεί καλύτερα σε κάναν άλλο
για να 'χουµε παράπονο; Αλλά, κακά τα ψέµατα, είτε µας άρεσε το
business ύφος του Ολάντ είτε όχι, αν δεν γυρίσει ο τροχός από ΜΕΣΑ δεν
µας σώζει όχι ο Φρανσουά αλλά ούτε ο Ντε Γκολ, ο Μιτεράν και ο Μέγας
Ναπολέων µαζί, αν κατέβαιναν στη Γη. Πόσο µάλλον οι τζάµπα «Ροβεσπιέροι»
της Αριστεράς. Κι εδώ δυστυχώς διαπιστώνεται ότι ενώ έξω πήγαµε
κούτσα-κούτσα κάπως καλύτερα, µε τον ίδιο τον Σόιµπλε να συνοµολογεί ότι
«κάτι κάνουµε», µέσα πάµε χειρότερα. Απ’ το κακό στο χειρότερο. Κι
ευθύνες έχουν τόσο οι κυβερνώντες όσο και οι αντιπολιτευόµενοι.
Μπορεί ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι να µυρίσει, αλλά είναι
χάσιµο χρόνου να ζητάς απ’ την Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ
κατανόηση, συναίνεση κ.λπ. Δεν το κρύβουν, «προς τιµήν» τους από µια
κάποια άποψη, ότι ΘΕΛΟΥΝ και τη διάλυση και τη χρεοκοπία και την
καταστροφή, γιατί πιστεύουν ότι µέσα απ’ αυτό κάτι θα γεννηθεί. Αυτή την
περίεργη δοξασία που τη δοκί-µασαν 100 χρόνια τώρα σε χίλιους δυο
δυστυχείς λαούς και τους οδήγησαν στην αθλιότητα, στην απόλυτη δυστυχία,
δεν τους τη βγάζεις απ’ το µυαλό ΜΕ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Είναι κάτι σαν τους
πιστούς µιας αίρεσης ή µιας ινδιάνικης φυλής που πιστεύουν ότι
χορεύοντας γύρω απ’ τη φωτιά θα διώξουν όλα τα κακά. Δεν µπορείς να τους
σταµατήσεις να χορεύουν και να αλαλάζουν, µπορείς όµως να τους
σταµατήσεις απ’ το να βάζουν ΠΑΝΤΟΥ ΦΩΤΙΕΣ: στηρίζοντας κάθε διαµαρτυρία
που πλήττει την οικονοµία, στήνοντας αποτυχηµένες γενικές απεργίες µε
το παραµικρό, χωρίς ζητούµενο, συµπλέοντας µε τα πιο ακραία, ενίοτε και
εγκληµατικά στοιχεία. Αποκλείεται να τους µεταπείσεις. ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Αρα, για να µην τα πολυλέµε, το µόνο που πρέπει και µπορείς
να κάνεις είναι να τους αντιµετωπίσεις µ’ όποιον τρόπο επιβάλλεται,
προκειµένου να αρχίσει ξανά η οικονοµία να λειτουργεί. Αν π.χ.
εµφανιστούν καλοκαιριάτικα στα λιµάνια να διώχνουν πάλι τους τουρίστες,
θα πρέπει αναγκαστικά κάποιος να τους στείλει είτε σπίτι τους, είτε στο
νερό, µήπως και ξυπνήσουν µε την ψυχρολουσία. Θέλουν διάλογο; ΟΚ.
Ποντάρουν στη βία; Ε, ΝΟΜΟΣ στη βία. Ο,τι δώσουν αυτό να πάρουν. Ας µην
έχει η τρικοµµατική καµιά ψευδαίσθηση. Για να επιζήσει πρέπει να τους
υπερβεί. No hard feelings, ε; Δεν είναι, δα, και η πρώτη φορά στην
Ιστορία που οι Ελληνες «αριστεροί προοδευτικοί» πάνε να τα κάνουν ΓΗΣ
ΜΑΔΙΑΜ επειδή πιστεύουν ότι θα βγει σε καλό, κι ας είναι απ’ τους
πρώτους που πληρώνουν το «τίµηµα». Στην τελική… είναι σαν το µικρό παιδί
το οποίο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΑΠ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ.
Αυτό που επιβάλλεται εκ των πραγµάτων απ’ αυτό που ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ. Αυτή
είναι και η δυσκολία µε τη σηµερινή, ειδικά, Αριστερά, που 'ναι σαν
καλοµαθηµένα -κρατικοδίαιτα γαρ- παιδιά, που έχουν κάνει δηµοφιλή
κοσµοθεωρία το να πάρουµε πίσω όσα χάσαµε. Οµως, για να λέµε και του
στραβού «σταυροφόρου» το δίκιο, το πρόβληµα δεν είναι τι θα γίνει µε την
άτακτη Αριστερά, και δεν µπορεί να αποτελεί πρόσχηµα για την ατολµία
της κυβέρνησης ή την αναποτελεσµατικότητα όσων εφαρµόζονται άρον άρον.
Απ' το αν θα πετύχουν κάποιες αποκρατικοποιήσεις, αν θα περιοριστεί
δραµατικά το πολυέξοδο Δηµόσιο, και αν συγχρόνως µε κάποιον µαγικό
«ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ» τρόπο βρεθεί χρήµα για την αγορά, από εκεί και µόνο κρίνεται
η τύχη της Ελλάδας. Ας µην ασχολούνται, λοιπόν, τόσο µε τον ΣΥΡΙΖΑ και
ας αφήσουν να τους κάνουν µπέιµπι σίτινγκ στη σειρά, απ’ τον Σόιµπλε
µέχρι το Στέιτ Ντιπάρτµεντ, κλείνοντας το µάτι µε νόηµα, καθώς οι G.G.
(Greek Guerrillas) το παίζουν Τσάβες - Βραζιλία - ΣΥΡΙΖΑ συµµαχία. Να
‘ναι καλά, ΑΛΛΑ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΩΡΑ ∆ΟΥΛΕΙΑ µε τον Ολάντ, µε τους
Γερµανούς, µε τους Καταριανούς, µε τον διάβολο τον ίδιο αν είναι να
σώσουµε Ο,ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ, τώρα που πρέπει. Κι αν η ζωή µας ξεµπλέξει, να
αφήσουν µετά και τον ΣΥΡΙΖΑ να παίξει, εκτός και αν στο µεταξύ απ' τις
πολλές κακές «συστηµικές» παρέες που έχει αρχίσει να κάνει εντός και
εκτός Ελλάδας έχει πολυσοβαρέψει. Ισως και να µας προετοιµάζουν ένα
τέτοιο νέο κεφάλαιο, καθώς και κάτι άλλες βαλκανικές χώρες µε 300 ευρώ
βασικό µπορούν να έχουν κάλλι-στα όσο «αριστερό» πρωθυπουργό θέλουν...
Θα παλεύει να τις πάει στα 400 ευρώ! Τζάµπα θα τους έρθει.
http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=259389
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου