Λαϊκιστές άλλης τροπής

Του Κώστα Ιορδανίδη

Η επισήμανση του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά ότι «τα δύο άκρα τροφοδοτούν το ένα το άλλο και δηλητηριάζουν την κοινωνία» έχει κυρίως ακαδημαϊκή αξία. Ο χαρακτήρας της είναι διαπιστωτικός και η πολιτική της βαρύτητα, περιορισμένη. Η διαπίστωση αυτή, βεβαίως, δεν αφορά μόνο τον κ. Σαμαρά, αλλά και τα κόμματα του λεγομένου «συνταγματικού τόξου», όπως το ονομάζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ή ευρύτερα του ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Η πολιτική ζωή της Ελλάδος κινείται πλέον σαφώς στα άκρα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει σε κάποιες χώρες της Ευρώπης. Η προσπάθεια εξαρθρώσεως του παλαιού –και από πολλές απόψεις άκρως προβληματικού– καθεστώτος, η βίαιη εναρμόνιση του Νότου με δεδομένα που ισχύουν στον ευρωπαϊκό Βορρά, απομειώνει την επιρροή των λεγομένων «ορθολογικών» πολιτικών δυνάμεων στη χώρα μας. Επιχειρεί η κυβέρνηση αντιμετώπιση των ακραίων εκδηλώσεων διά αστυνομικών μέτρων. Η κίνηση είναι ανακλαστική, ορθή, αλλά περιορισμένης αποτελεσματικότητος. Η διαρκής επιστράτευση των δυνάμεων εσωτερικής ασφαλείας δεν δίδει διέξοδο στην τάση των Ελλήνων πολιτών να συσπειρώνονται γύρω από κόμματα αντισυστημικά – και ιδιαίτερα τη Χρυσή Αυγή που φαίνεται να αυξάνει την επιρροή της στο εκλογικό σώμα. Επιχειρεί η κυβέρνηση, επίσης, να δώσει την εντύπωση –όπως και οι προηγούμενες που μεσολάβησαν από την άνοιξη του 2010– ότι αγωνίζεται εναντίον των «αντιλαϊκών» διαθέσεων της τρόικας. Αλλά ένας «αγώνας» που επαναλαμβάνεται διαρκώς και καταλήγει πάντα σε νέα απομείωση εισοδημάτων καταντά παρωδία, που αναδεικνύει απλώς το αδιέξοδο των εμπνευστών του. Καλώς ή κακώς, δημιουργείται η εντύπωση ότι επί της ουσίας δίδονται μάχες εικονικές. Και είναι αλήθεια ότι ο κ. Σαμαράς απεδείχθη πολύ καλός διαχειριστής προσδοκιών, αλλά ο χρόνος εξαντλείται. Το αποτέλεσμα είναι ότι η τρικομματική πολιτική κυβέρνηση μετεξελίσσεται σε «τεχνοκρατική» σε όλα, εκτός από την πολιτική αντιπαράθεση, που εκτρέπεται συχνότατα σε επίπεδο πρωτόγονο. Το πλέον απογοητευτικό είναι ότι η κυβέρνηση απέχει οικτρά από το να λειτουργεί και ως «τεχνοκρατική». Από την άλλη πλευρά, τα κόμματα «των άκρων» κατηγορούνται για λαϊκισμό. Το πρόβλημα δεν εξαντλείται, βέβαια, με την αποκήρυξη του «λαϊκισμού», διότι το αντιπροσωπευτικό σύστημα στηρίζεται στην ανάδειξη πλειοψηφιών με τη λαϊκή ψήφο. Το ζητούμενο, συνεπώς, είναι «λαϊκισμός» άλλης κατευθύνσεως. Ας μην ταράσσονται οι Ελληνες ευρωπαϊστές. Οι μεγαλύτεροι πολιτικοί του περασμένου αιώνα από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, τον Ρόναλντ Ρέιγκαν και τη Μάργκαρετ Θάτσερ υπήρξαν «λαϊκιστές», που συνέτριψαν κατεστημένες αντιλήψεις.  http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_14/03/2013_487712