Η οργή, ως γνωστό, θολώνει το μυαλό. Με
αποτέλεσμα, ο οργισμένος να βρίζει συχνά ασυνάρτητα. Όπως συνέβη τις
προάλλες σε τηλεοπτική εκπομπή με τον Πάνο Σκουρλέτη, ο
οποίος επιτέθηκε υβριστικά στη ΔΗΜΑΡ για το ρόλο που παίζει στην
κυβέρνηση με τη φράση: «Όταν υπάρχουν μεταλλαγμένοι αριστεροί,
τρανσέξουαλ αριστεροί όπως η ΔΗΜΑΡ…».
Αν ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τι έλεγε, δεν είναι γνωστό. Για τους επαγγελματίες σεξολόγους όμως, δεν ήξερε τι του γίνεται: Οι τρανσέξουαλ δεν είναι σεξουαλικά «μεταλλαγμένα» (ένας, κατά τα άλλα, συκοφαντικός για ανθρώπους όρος) άτομα, δεν έχουν αλλάξει δηλαδή σεξουαλικό φύλο, όπως αυτός φαντάζεται, αλλά αντιθέτως
βρίσκονται σε διαρκές μεταβατικό στάδιο: Εκείνοι, για παράδειγμα, που διαθέτουν αντρικά σεξουαλικά όργανα, αισθάνονται ως γυναίκες και θέλουν να μετεξελιχθούν σε τέτοιες, και αντιστρόφως. Από την στιγμή που επιτυγχάνουν τη «μεταλλαγή» παύουν πάντως να έχουν δυϊκή υπόσταση: είναι πλήρως «μεταλλαγμένοι», άρα όχι τρανσέξουαλ. Η μια εκδοχή φύλου αναιρεί την άλλη. Οι «μεταλλαγμένοι Αριστεροί» είναι το αντίθετο ή πάντως κάτι πολύ διαφορετικό από τους «τρανσέξουαλ Αριστερούς».
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι βέβαια η αντιφατικότητα της διατύπωσης, αλλά ο σεξισμός της. Ο κ.Σκουρλέτης ήθελε να βρίσει α λα ελληνικά- με το γνωστό οδυνηρό σεξιστικό τρόπο. Όχι όμως αποκαλώντας τον αντίπαλό του στη συζήτηση, τον εκπρόσωπο τύπου της ΔΗΜΑΡ Αντρέα Παπαδόπουλο και τους κομματικούς συντρόφους του απλώς «μαλάκες Αριστερούς», ή «πούστηδες Αριστερούς», κάτι που δεν επιτρέπει ούτε η, ας υποθέσουμε, καλή του ανατροφή, ούτε ο καθιερωμένος τηλεοπτικός λόγος. Αλλά «τρανσέξουαλ Αριστερούς» επειδή έτσι χτυπούσε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Πρώτον, εμφανιζόμενος ως «κύριος» χωρίς τις βρισιές της πιάτσας, και παρόλα αυτά, δεύτερον, βρίζοντας ιδιαίτερα αιχμηρά, ξέροντας ότι οι «τρανσέξουαλ», κοινώς τραβεστί, είναι καταγραμμένοι στο συλλογικό υποσυνείδητο ως πολύ πιο «ανώμαλοι» από τους αυνάνες και τους ομοφυλόφιλους και ότι επομένως, ο αρχικά επιστημονικός αυτός όρος αποτελεί τη χείριστη δυνατή βρισιά.
Όχι βέβαια ότι η ΔΗΜΑΡ ανήκει στο απυρόβλητο. Το γεγονός ότι αποδέχεται το μνημόνιο, δικαιολογεί εναντίον της, πέρα από την όποια αυστηρή κριτική, και όλες τις κατάρες και βρισιές του κόσμου - υπό τον περιορισμό πάντα, ότι αυτό δεν θα γίνεται εις βάρος άλλων αμέτοχων τρίτων.
Μόνο που το βρισίδι δεν είναι καθαρά ενδοαριστερό. Αυτόματα επεκτείνεται και σε άλλες ομάδες ανθρώπων. Κι αυτό είναι που αποτελεί την πραγματική πέτρα του σκανδάλου. Βρίζοντας τους πρώην δήθεν «τρανσέξουαλ» συντρόφους του, ο κ.Σκουρλέτης βρίζει ταυτόχρονα και τους πραγματικά τρανσέξουαλ. Κι αυτό παρόλο που οι τελευταίοι δεν έχουν τίποτα το επιλήψιμο, το αρνητικό, ή, ακόμη περισσότερο, το «ανώμαλο». Το αντίθετο μάλιστα: Η τρανσέξουαλ δεν είναι απλώς μια σεξουαλική εκδοχή, αλλά μια ταυτότητα φύλου όπως κάθε άλλη: ετεροφυλική, ομοφυλοφιλική, μπαϊοφυλική, ιντερφυλική και πάει λέγοντας. Γι αυτό και δεν θα έπρεπε να γίνονται διακρίσεις εις βάρος της ακόμη και στα λόγια. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για βρισιά: Η τελευταία εμπεριέχει συνήθως μια απειλή. Και η σεξιστική βρισιά εμπεριέχει την απειλή των διακρίσεων στον σεξουαλικό, και κατά επέκταση στο νομικό και σε κάθε άλλο κοινωνικό τομέα.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι διαφορετική. Στις περισσότερες χώρες του κόσμου οι τρανσέξουαλ αντιμετωπίζονται και σήμερα ως σεξουαλικά μιάσματα - χειρότερα και από τα ομοφυλοφιλικά. Η τρανσφοβία ξεπερνά σε ένταση κάθε άλλη φοβία εναντίον των πάσης φύσεως «διαφορετικών»: ξένων, ομοφυλόφιλων, αλλόθρησκων,κλπ. Και αυτό προκαλεί τη διάσπαση ακόμα και του ΟΗΕ, ο οποίος δεν είναι σε θέση να κατοχυρώσει επίσημα τις αποφάσεις υπέρ των δικαιωμάτων των τρανσέξουαλ που έχουν πάρει διάφορες επιτροπές του και οι οποίες βασίζονται όχι απλώς στην αποδοχή της όποιας «διαφορετικότητας», αλλά στην ισότιμη συνύπαρξη των ταυτοτήτων πολλών διαφορετικών φύλων και στη σεξουαλική αυτοδιάθεση.
Το λιγότερο που θα περίμενε λοιπόν κανείς από τον εκπρόσωπο τύπου της Αριστεράς είναι ότι θα τασσόταν ανεπιφύλακτα στο πλευρό αυτών των επιτροπών ζητώντας την αναγνώριση των δικαιωμάτων των τρανσέξουαλ, που δεν είναι άλλα από τα κοινά ανθρώπινα δικαιώματα.
Το αντίθετο συμβαίνει: Ο κ.Σκουρλέτης λοιδορεί τους «διαφορετικούς» μένοντας έτσι πίσω από τις επιτροπές.
Η ειρωνεία της υπόθεσης: Ο άμεσα θιγόμενος στην τηλεοπτική αντιπαράθεση, ο κ.Παπαδόπουλος, δεν είδε διαφορετικά το θέμα. Ο τρόπος που αντέδρασε στις βρισιές του κ.Σκουρλέτη δείχνει, ότι τις θεώρησε προσωπική και κομματική προσβολή - όχι προσβολή των τρανσέξουαλ. Ο χαρακτηρισμός που έδωσε ο ίδιος στο ΣΥΡΙΖΑ («ψεκασμένη (sic!) Αριστερά») αποτελεί κατά τα άλλα επίσης μνημείο ασυνάρτητης πολιτικής ρητορικής - αντάξιας εκείνης του αντιπάλου του.
Το όλο θέμα δεν θα είχε ίσως ιδιαίτερη σημασία, αν επρόκειτο για δευτεροκλασάτα στελέχη των δυο κομμάτων. Στην προκειμένη περίπτωση όμως πρόκειται για τους επίσημους εκπροσώπους τους, τα φερέφωνά τους. Το ερώτημα είναι λοιπόν θεμιτό: Σκέφτονται και βρίζουν και τα άλλα ηγετικά στελέχη των δυο κομμάτων όπως οι εκπρόσωποί τους για τον τύπο; Και αν όχι: Γιατί δεν βγαίνουν να το πουν δημόσια; Ίσως επειδή θεωρούν τέτοια προσβολή ψιλά γράμματα μπροστά στα άλλα γιγαντιαία προβλήματα που έχουν να λύσουν;
Όπως και νάναι, το ερώτημα αυτό θα τους κυνηγά συνεχώς. Ο σεξισμός δεν είναι παίξε-γέλασε. Πρόκειται για κατάφωρη καταπίεση μιας ταυτότητας φύλου, καταρχάς λεκτική, που μπορεί να μετατραπεί όμως εύκολα σε πρακτική. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ λοιπόν την εφαρμόζουν, ή απλώς την ανέχονται, θα φέρουν αναπόφευκτα το στίγμα της «σεξιστικής Αριστεράς». Και αυτό είναι κρίμα ιδίως για το ΣΥΡΙΖΑ: Ένα κόμμα που επαγγέλλεται την αλλαγή του κόσμου, δεν μπορεί να αλλάξει καν το άμεσα ζητούμενο - τον σεξιστικό εαυτό του.
Χειλάς Νίκος
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=505502
Αν ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τι έλεγε, δεν είναι γνωστό. Για τους επαγγελματίες σεξολόγους όμως, δεν ήξερε τι του γίνεται: Οι τρανσέξουαλ δεν είναι σεξουαλικά «μεταλλαγμένα» (ένας, κατά τα άλλα, συκοφαντικός για ανθρώπους όρος) άτομα, δεν έχουν αλλάξει δηλαδή σεξουαλικό φύλο, όπως αυτός φαντάζεται, αλλά αντιθέτως
βρίσκονται σε διαρκές μεταβατικό στάδιο: Εκείνοι, για παράδειγμα, που διαθέτουν αντρικά σεξουαλικά όργανα, αισθάνονται ως γυναίκες και θέλουν να μετεξελιχθούν σε τέτοιες, και αντιστρόφως. Από την στιγμή που επιτυγχάνουν τη «μεταλλαγή» παύουν πάντως να έχουν δυϊκή υπόσταση: είναι πλήρως «μεταλλαγμένοι», άρα όχι τρανσέξουαλ. Η μια εκδοχή φύλου αναιρεί την άλλη. Οι «μεταλλαγμένοι Αριστεροί» είναι το αντίθετο ή πάντως κάτι πολύ διαφορετικό από τους «τρανσέξουαλ Αριστερούς».
Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι βέβαια η αντιφατικότητα της διατύπωσης, αλλά ο σεξισμός της. Ο κ.Σκουρλέτης ήθελε να βρίσει α λα ελληνικά- με το γνωστό οδυνηρό σεξιστικό τρόπο. Όχι όμως αποκαλώντας τον αντίπαλό του στη συζήτηση, τον εκπρόσωπο τύπου της ΔΗΜΑΡ Αντρέα Παπαδόπουλο και τους κομματικούς συντρόφους του απλώς «μαλάκες Αριστερούς», ή «πούστηδες Αριστερούς», κάτι που δεν επιτρέπει ούτε η, ας υποθέσουμε, καλή του ανατροφή, ούτε ο καθιερωμένος τηλεοπτικός λόγος. Αλλά «τρανσέξουαλ Αριστερούς» επειδή έτσι χτυπούσε με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Πρώτον, εμφανιζόμενος ως «κύριος» χωρίς τις βρισιές της πιάτσας, και παρόλα αυτά, δεύτερον, βρίζοντας ιδιαίτερα αιχμηρά, ξέροντας ότι οι «τρανσέξουαλ», κοινώς τραβεστί, είναι καταγραμμένοι στο συλλογικό υποσυνείδητο ως πολύ πιο «ανώμαλοι» από τους αυνάνες και τους ομοφυλόφιλους και ότι επομένως, ο αρχικά επιστημονικός αυτός όρος αποτελεί τη χείριστη δυνατή βρισιά.
Όχι βέβαια ότι η ΔΗΜΑΡ ανήκει στο απυρόβλητο. Το γεγονός ότι αποδέχεται το μνημόνιο, δικαιολογεί εναντίον της, πέρα από την όποια αυστηρή κριτική, και όλες τις κατάρες και βρισιές του κόσμου - υπό τον περιορισμό πάντα, ότι αυτό δεν θα γίνεται εις βάρος άλλων αμέτοχων τρίτων.
Μόνο που το βρισίδι δεν είναι καθαρά ενδοαριστερό. Αυτόματα επεκτείνεται και σε άλλες ομάδες ανθρώπων. Κι αυτό είναι που αποτελεί την πραγματική πέτρα του σκανδάλου. Βρίζοντας τους πρώην δήθεν «τρανσέξουαλ» συντρόφους του, ο κ.Σκουρλέτης βρίζει ταυτόχρονα και τους πραγματικά τρανσέξουαλ. Κι αυτό παρόλο που οι τελευταίοι δεν έχουν τίποτα το επιλήψιμο, το αρνητικό, ή, ακόμη περισσότερο, το «ανώμαλο». Το αντίθετο μάλιστα: Η τρανσέξουαλ δεν είναι απλώς μια σεξουαλική εκδοχή, αλλά μια ταυτότητα φύλου όπως κάθε άλλη: ετεροφυλική, ομοφυλοφιλική, μπαϊοφυλική, ιντερφυλική και πάει λέγοντας. Γι αυτό και δεν θα έπρεπε να γίνονται διακρίσεις εις βάρος της ακόμη και στα λόγια. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για βρισιά: Η τελευταία εμπεριέχει συνήθως μια απειλή. Και η σεξιστική βρισιά εμπεριέχει την απειλή των διακρίσεων στον σεξουαλικό, και κατά επέκταση στο νομικό και σε κάθε άλλο κοινωνικό τομέα.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι διαφορετική. Στις περισσότερες χώρες του κόσμου οι τρανσέξουαλ αντιμετωπίζονται και σήμερα ως σεξουαλικά μιάσματα - χειρότερα και από τα ομοφυλοφιλικά. Η τρανσφοβία ξεπερνά σε ένταση κάθε άλλη φοβία εναντίον των πάσης φύσεως «διαφορετικών»: ξένων, ομοφυλόφιλων, αλλόθρησκων,κλπ. Και αυτό προκαλεί τη διάσπαση ακόμα και του ΟΗΕ, ο οποίος δεν είναι σε θέση να κατοχυρώσει επίσημα τις αποφάσεις υπέρ των δικαιωμάτων των τρανσέξουαλ που έχουν πάρει διάφορες επιτροπές του και οι οποίες βασίζονται όχι απλώς στην αποδοχή της όποιας «διαφορετικότητας», αλλά στην ισότιμη συνύπαρξη των ταυτοτήτων πολλών διαφορετικών φύλων και στη σεξουαλική αυτοδιάθεση.
Το λιγότερο που θα περίμενε λοιπόν κανείς από τον εκπρόσωπο τύπου της Αριστεράς είναι ότι θα τασσόταν ανεπιφύλακτα στο πλευρό αυτών των επιτροπών ζητώντας την αναγνώριση των δικαιωμάτων των τρανσέξουαλ, που δεν είναι άλλα από τα κοινά ανθρώπινα δικαιώματα.
Το αντίθετο συμβαίνει: Ο κ.Σκουρλέτης λοιδορεί τους «διαφορετικούς» μένοντας έτσι πίσω από τις επιτροπές.
Η ειρωνεία της υπόθεσης: Ο άμεσα θιγόμενος στην τηλεοπτική αντιπαράθεση, ο κ.Παπαδόπουλος, δεν είδε διαφορετικά το θέμα. Ο τρόπος που αντέδρασε στις βρισιές του κ.Σκουρλέτη δείχνει, ότι τις θεώρησε προσωπική και κομματική προσβολή - όχι προσβολή των τρανσέξουαλ. Ο χαρακτηρισμός που έδωσε ο ίδιος στο ΣΥΡΙΖΑ («ψεκασμένη (sic!) Αριστερά») αποτελεί κατά τα άλλα επίσης μνημείο ασυνάρτητης πολιτικής ρητορικής - αντάξιας εκείνης του αντιπάλου του.
Το όλο θέμα δεν θα είχε ίσως ιδιαίτερη σημασία, αν επρόκειτο για δευτεροκλασάτα στελέχη των δυο κομμάτων. Στην προκειμένη περίπτωση όμως πρόκειται για τους επίσημους εκπροσώπους τους, τα φερέφωνά τους. Το ερώτημα είναι λοιπόν θεμιτό: Σκέφτονται και βρίζουν και τα άλλα ηγετικά στελέχη των δυο κομμάτων όπως οι εκπρόσωποί τους για τον τύπο; Και αν όχι: Γιατί δεν βγαίνουν να το πουν δημόσια; Ίσως επειδή θεωρούν τέτοια προσβολή ψιλά γράμματα μπροστά στα άλλα γιγαντιαία προβλήματα που έχουν να λύσουν;
Όπως και νάναι, το ερώτημα αυτό θα τους κυνηγά συνεχώς. Ο σεξισμός δεν είναι παίξε-γέλασε. Πρόκειται για κατάφωρη καταπίεση μιας ταυτότητας φύλου, καταρχάς λεκτική, που μπορεί να μετατραπεί όμως εύκολα σε πρακτική. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ λοιπόν την εφαρμόζουν, ή απλώς την ανέχονται, θα φέρουν αναπόφευκτα το στίγμα της «σεξιστικής Αριστεράς». Και αυτό είναι κρίμα ιδίως για το ΣΥΡΙΖΑ: Ένα κόμμα που επαγγέλλεται την αλλαγή του κόσμου, δεν μπορεί να αλλάξει καν το άμεσα ζητούμενο - τον σεξιστικό εαυτό του.
Χειλάς Νίκος
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=505502
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου