Ισχυρό πλήγμα δέχθηκε χθες η ιδιότυπη «ρωσομανία» που χαρακτηρίζει τα
τελευταία αρκετά χρόνια την ελληνική πολιτική. Κι αυτό, μόλις λίγες
εβδομάδες μετά το ισχυρό πλήγμα που έδωσε η στάση της Μόσχας στην Κύπρο…
Χώρα του ΝΑΤΟ και της Δύσης, ιστορικά και πραγματικά, η Ελλάδα αντιμετωπίζει, ιδίως από το 2004 και μετά, τις σχέσεις της με Μόσχα ως ένα βαθύ… ανολοκλήρωτο αίσθημα.
Η σχεδόν «μεταφυσική» μανία με τις ελπίδες από το Μόσκοβο, έχει βέβαια πολύ βαθιές ιστορικές ρίζες στην Ελλάδα. Και μάλιστα οι ρίζες πιάνουν από τη θρησκεία και φτάνουν μέχρι την… άλλη θρησκεία, τον κομμουνισμό που πάλαι ποτέ λειτουργούσε ως πολύ ισχυρός μαγνήτης για διαφόρους στην Ελλάδα.
Αυτές οι δοξασίες για τις σχέσεις των δύο κρατών και προσδοκίες που δήθεν γεννούν, τελικά ουδέποτε δικαιώθηκαν από τα πράγματα και σε κανένα επίπεδο: από τα Δεκεμβριανά και τον εμφύλιο όπου χιλιάδες Ελληνες σφάχτηκαν την ώρα που είχε συντελεστεί η Γιάλτα, μέχρι την Κύπρο το καλοκαίρι του ΄74 όταν η Μόσχα παρέμεινε ατάραχη και αδιάφορη, η απλή αλήθεια είναι ότι οι Ρώσοι δεν θέλησαν ποτέ να μπουν στα ελληνικά χωράφια είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο: αφού «φλέρταραν» επικίνδυνα πολλές φορές, στο τέλος έμειναν μακριά. Και ίσως αυτό έκαναν και τώρα…
Παρά το γεγονός ότι αυτά τα φλερτ μας κόστισαν πολύ ακριβά λόγω του αποπροσανατολισμού που προκάλεσαν, δυστυχώς, η ελληνική πολιτική αρνήθηκε να το αντιληφθεί. Αρκει να θυμηθεί κανείς ότι οι συναντήσεις κορυφής Ελλάδας - Ρωσίας την τελευταία δεκαετία υπήρξαν αριθμητικά πολλαπλάσιες εκείνων μεταξύ Ελλάδας – ΗΠΑ και «ποιοτικά» κουβαλούσαν πάντοτε μια «αίσθηση» προσμονής, η οποία όμως όχι απλώς βρίσκεται σε αντίθεση με βασικές αναλυτικές παραμέτρους που διέπουν την ελληνική πραγματικότητα, αλλά, ουδέποτε έφτασε να αποδώσει απτούς καρπούς.
Ελπίζει κανείς ότι ο χθεσινός χειρισμός των ρωσικών εταιριών θα γίνει επιτέλους μάθημα στους κυβερνώντες που με περίσσια ευκολία, θα έλεγε κανείς με επιπολαιότητα, όχι μόνον «επένδυσαν» εκ νέου σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά εξετέθησαν πολλαπλά ανεβάζοντας τον πήχη των προσδοκιών κατά τρόπο εθελοτυφλικό και, όπως εκ των πραγμάτων πλέον αποδείχθηκε, απερίσκεπτο: δεν υπήρχε ανάγκη να δεχθεί τον κ. Μίλερ ο πρωθυπουργός τρεις φορές μέσα σε δύο μήνες. Ας το έκανε τέλος πάντων κάποιος άλλος…
Όμως δεν υπάρχει λόγος να θρηνεί η Αθήνα για αυτή την εξέλιξη – το αντίθετο μάλιστα. Υπάρχει αντιθέτως λόγος να θρηνεί για το γεγονός ότι με φενάκες αυτού του τύπου η χώρα έχει εδώ και πολύ καιρό αποπροσανατολιστεί και αυτό της κοστίζει.
Ας πάνε λοιπόν στο καλό και ας μας γράφουν οι άνθρωποι που χθες αποσύρθηκαν την τελευταία στιγμή. Κι ας κοιτάξει τώρα η Αθήνα να αντιληφθεί πώς θα επενδύσει στο μείζον ζήτημα που μας αφορά: στη θέση της Ελλάδας στη Δύση και ιδίως στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, αλλά και με τη Βρετανία, τη Γαλλία, το Ισραήλ, που πρέπει το ταχύτερο δυνατό να αναθερμανθούν, να καταστούν ουσιαστικότερες από ποτέ.
Η Ελλάδα ουδέποτε ωφελήθηκε από τις προσπάθειες «στρατηγικών σχέσεων» έξω από το καθαρό δυτικό πλαίσιο – αντίθετα, πολλές φορές βλάφτηκε από τέτοιου είδους πολιτικές. Πρέπει κάποτε, επιτέλους, να το καταλάβει. Ευτυχώς, έκαναν ότι μπορούσαν και από τη Μόσχα να μας βοηθήσουν σε αυτό…
Το ίδιο κάνουν φυσικά και στο Βερολίνο: όλος ο πλανήτης συζητά εκ νέου τώρα για την αδήριτη ανάγκη του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, αλλά το Βερολίνο, όπως και τότε, έτσι και τώρα, λέει και πάλι ένα απολύτως ξερό «όχι». Οδηγεί τα πράγματα και πάλι προς στο σημείο μεγιστοποίησης των κερδών του από την ελληνική κρίση.
Οι Ρώσοι μας αποχαιρέτησαν και οι Γερμανοί εξακολουθούν να μας στραγγαλίζουν. Φυσικά, πολλοί είναι εκείνοι που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ακόμα και τώρα – αν και, πλέον, ασφαλώς και καταλαβαίνουν.
Ελπίζει απλώς κανείς ότι η κυβέρνηση δεν είναι πια ανάμεσά τους. Ότι βλέπει επιτέλους τη «μεγάλη εικόνα» και ότι έχει αντιληφθεί που και πώς πρέπει να ρίξει το μεγάλο βάρος της δύσκολης και πολυεπίπεδης προσπάθειας για να σταθεί αυτός ο τόπος όρθιος, σε ένα περιβάλλον που ήδη μεταβάλλεται επικίνδυνα βίαια.
Ας σταματήσει να «χάνεται» η Ελλάδα κάπου μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. Κι ας δει επιτέλους καθαρά τη γεωπολιτική της αξία και το πώς μπορεί να την αξιοποιήσει όχι μεταξύ Μόσχας και γερμανικής Ευρώπης, αλλά εντός του δυτικού κόσμου…
Μαλούχος Γεώργιος Π.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=517384
Χώρα του ΝΑΤΟ και της Δύσης, ιστορικά και πραγματικά, η Ελλάδα αντιμετωπίζει, ιδίως από το 2004 και μετά, τις σχέσεις της με Μόσχα ως ένα βαθύ… ανολοκλήρωτο αίσθημα.
Η σχεδόν «μεταφυσική» μανία με τις ελπίδες από το Μόσκοβο, έχει βέβαια πολύ βαθιές ιστορικές ρίζες στην Ελλάδα. Και μάλιστα οι ρίζες πιάνουν από τη θρησκεία και φτάνουν μέχρι την… άλλη θρησκεία, τον κομμουνισμό που πάλαι ποτέ λειτουργούσε ως πολύ ισχυρός μαγνήτης για διαφόρους στην Ελλάδα.
Αυτές οι δοξασίες για τις σχέσεις των δύο κρατών και προσδοκίες που δήθεν γεννούν, τελικά ουδέποτε δικαιώθηκαν από τα πράγματα και σε κανένα επίπεδο: από τα Δεκεμβριανά και τον εμφύλιο όπου χιλιάδες Ελληνες σφάχτηκαν την ώρα που είχε συντελεστεί η Γιάλτα, μέχρι την Κύπρο το καλοκαίρι του ΄74 όταν η Μόσχα παρέμεινε ατάραχη και αδιάφορη, η απλή αλήθεια είναι ότι οι Ρώσοι δεν θέλησαν ποτέ να μπουν στα ελληνικά χωράφια είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο: αφού «φλέρταραν» επικίνδυνα πολλές φορές, στο τέλος έμειναν μακριά. Και ίσως αυτό έκαναν και τώρα…
Παρά το γεγονός ότι αυτά τα φλερτ μας κόστισαν πολύ ακριβά λόγω του αποπροσανατολισμού που προκάλεσαν, δυστυχώς, η ελληνική πολιτική αρνήθηκε να το αντιληφθεί. Αρκει να θυμηθεί κανείς ότι οι συναντήσεις κορυφής Ελλάδας - Ρωσίας την τελευταία δεκαετία υπήρξαν αριθμητικά πολλαπλάσιες εκείνων μεταξύ Ελλάδας – ΗΠΑ και «ποιοτικά» κουβαλούσαν πάντοτε μια «αίσθηση» προσμονής, η οποία όμως όχι απλώς βρίσκεται σε αντίθεση με βασικές αναλυτικές παραμέτρους που διέπουν την ελληνική πραγματικότητα, αλλά, ουδέποτε έφτασε να αποδώσει απτούς καρπούς.
Ελπίζει κανείς ότι ο χθεσινός χειρισμός των ρωσικών εταιριών θα γίνει επιτέλους μάθημα στους κυβερνώντες που με περίσσια ευκολία, θα έλεγε κανείς με επιπολαιότητα, όχι μόνον «επένδυσαν» εκ νέου σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά εξετέθησαν πολλαπλά ανεβάζοντας τον πήχη των προσδοκιών κατά τρόπο εθελοτυφλικό και, όπως εκ των πραγμάτων πλέον αποδείχθηκε, απερίσκεπτο: δεν υπήρχε ανάγκη να δεχθεί τον κ. Μίλερ ο πρωθυπουργός τρεις φορές μέσα σε δύο μήνες. Ας το έκανε τέλος πάντων κάποιος άλλος…
Όμως δεν υπάρχει λόγος να θρηνεί η Αθήνα για αυτή την εξέλιξη – το αντίθετο μάλιστα. Υπάρχει αντιθέτως λόγος να θρηνεί για το γεγονός ότι με φενάκες αυτού του τύπου η χώρα έχει εδώ και πολύ καιρό αποπροσανατολιστεί και αυτό της κοστίζει.
Ας πάνε λοιπόν στο καλό και ας μας γράφουν οι άνθρωποι που χθες αποσύρθηκαν την τελευταία στιγμή. Κι ας κοιτάξει τώρα η Αθήνα να αντιληφθεί πώς θα επενδύσει στο μείζον ζήτημα που μας αφορά: στη θέση της Ελλάδας στη Δύση και ιδίως στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, αλλά και με τη Βρετανία, τη Γαλλία, το Ισραήλ, που πρέπει το ταχύτερο δυνατό να αναθερμανθούν, να καταστούν ουσιαστικότερες από ποτέ.
Η Ελλάδα ουδέποτε ωφελήθηκε από τις προσπάθειες «στρατηγικών σχέσεων» έξω από το καθαρό δυτικό πλαίσιο – αντίθετα, πολλές φορές βλάφτηκε από τέτοιου είδους πολιτικές. Πρέπει κάποτε, επιτέλους, να το καταλάβει. Ευτυχώς, έκαναν ότι μπορούσαν και από τη Μόσχα να μας βοηθήσουν σε αυτό…
Το ίδιο κάνουν φυσικά και στο Βερολίνο: όλος ο πλανήτης συζητά εκ νέου τώρα για την αδήριτη ανάγκη του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, αλλά το Βερολίνο, όπως και τότε, έτσι και τώρα, λέει και πάλι ένα απολύτως ξερό «όχι». Οδηγεί τα πράγματα και πάλι προς στο σημείο μεγιστοποίησης των κερδών του από την ελληνική κρίση.
Οι Ρώσοι μας αποχαιρέτησαν και οι Γερμανοί εξακολουθούν να μας στραγγαλίζουν. Φυσικά, πολλοί είναι εκείνοι που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ακόμα και τώρα – αν και, πλέον, ασφαλώς και καταλαβαίνουν.
Ελπίζει απλώς κανείς ότι η κυβέρνηση δεν είναι πια ανάμεσά τους. Ότι βλέπει επιτέλους τη «μεγάλη εικόνα» και ότι έχει αντιληφθεί που και πώς πρέπει να ρίξει το μεγάλο βάρος της δύσκολης και πολυεπίπεδης προσπάθειας για να σταθεί αυτός ο τόπος όρθιος, σε ένα περιβάλλον που ήδη μεταβάλλεται επικίνδυνα βίαια.
Ας σταματήσει να «χάνεται» η Ελλάδα κάπου μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας. Κι ας δει επιτέλους καθαρά τη γεωπολιτική της αξία και το πώς μπορεί να την αξιοποιήσει όχι μεταξύ Μόσχας και γερμανικής Ευρώπης, αλλά εντός του δυτικού κόσμου…
Μαλούχος Γεώργιος Π.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=517384
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου