Η απόφαση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να κλείσει την ΕΡΤ είναι
σταθμός στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Το αποτέλεσμα θα δείξει αν
ήταν η κίνηση που σηματοδότησε την αρχή της ανάκαμψης (η οποία δεν
μπορεί παρά να είναι μακρόχρονη και επίπονη) ή αν ήταν η τελική απόδειξη
ότι οι πολιτικοί μας είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν. Ο Σαμαράς πήρε πάνω
του την ευθύνη να δείξει με τον πιο δραματικό τρόπο στον ελληνικό λαό
ότι όλα άλλαξαν, ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, ότι η Ελλάδα της
κρίσης απαιτεί ριζοσπαστικά μέτρα, ότι τελείωσαν τα ψέματα. Η αλήθεια
είναι ότι λίγοι περίμεναν τέτοια κίνηση από έναν ηγέτη που φαινόταν
ανίσχυρος να τα βάλει με το πελατειακό κράτος, του οποίου οι υφιστάμενοι
αδυνατούσαν
να καταλήξουν σε έστω μία απόλυση από τον δημόσιο τομέα. Εκεί που τίποτα δεν συνέβαινε, ο Σαμαράς έριξε μια ζαριά που ανέτρεψε το σκηνικό. Αυτή η ζαριά θα κρίνει το μέλλον της κυβέρνησής του, την πορεία της αναδιάρθρωσης του δημόσιου τομέα και τη δική του θέση στην Ιστορία.
Το σίγουρο είναι ότι ό,τι και αν συμβεί από εδώ και πέρα (και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, συμπεριλαμβανομένων και των πρόωρων εκλογών), δεν θα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι και αυτή η κυβέρνηση έπεσε θύμα της αδράνειας. Εως την περασμένη Τρίτη, ο δημόσιος τομέας ήταν η ιερή αγελάδα της Ελλάδας και η ΕΡΤ ήταν το πιο ορατό –και συνεπώς το πιο ιερό– κομμάτι του Δημοσίου. Η κρατική ραδιοτηλεόραση παραμένει μία από τις λίγες σταθερές των Ελλήνων είτε είμαστε μεγάλοι σε ηλικία είτε νέοι είτε ζούμε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό – ενώ οι εμπορικές ραδιοτηλεοπτικές επιχειρήσεις μπήκαν στη ζωή μας μόλις το 1989. Το απότομο κλείσιμο της ΕΡΤ, λοιπόν, έχει τεράστιο συμβολικό βάρος, είναι φορτωμένο με θετικά και αρνητικά στοιχεία. Δείχνει μεγάλη αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού προς όλες τις κατευθύνσεις, εντός και εκτός Ελλάδας· από την άλλη, ξάφνιασε και λύπησε πολλούς πολίτες, συσπείρωσε διάφορες ομάδες πολιτών και κομμάτων που εναντιώνονται στην κυβερνητική πολιτική. Μεταξύ των αντιφρονούντων προέκυψαν και οι κυβερνητικοί εταίροι του Σαμαρά, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά τον πανικό της ελληνικής πολιτικής τάξης μπροστά στον φόβο του πολιτικού κόστους.
Το εγχείρημα θα κριθεί από το πώς ο Σαμαράς θα διαχειριστεί τους κ. Βενιζέλο και Κουβέλη, τι αντίκτυπο θα έχει στους δανειστές και ποια δυναμική θα αναπτύξουν οι αντιδράσεις για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Οι πρώτες αντιδράσεις δείχνουν ότι οι πάντες αιφνιδιάστηκαν. Οι κυβερνητικοί εταίροι είχαν ενημερωθεί από τον Σαμαρά δύο μέρες νωρίτερα και, παρόλο που διαφώνησαν, δεν άφησαν το μυστικό να διαρρεύσει. Στις Βρυξέλλες και σε άλλες πρωτεύουσες ήταν έντονη η ανησυχία ότι η ταραχή θα οδηγούσε σε εκλογές και στο τέλος της σταθερής (πλην συνεχώς κρίσιμης) κατάστασης του περασμένου έτους. Κανείς δεν φάνηκε ευχαριστημένος από μια εξέλιξη που άφηνε ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Μόνο ο κ. Σαμαράς έδειχνε να ελευθερώνεται, σαν να έπαιρνε την τύχη του στα χέρια του, αδιαφορώντας για τους προβληματισμούς των εταίρων του, για τις υπερβολές των πολιτικών αντιπάλων, για τις συνδικαλιστικές αντιδράσεις. Εδειχνε να ξεφεύγει από την καθημερινή γκρίνια του κ. Βενιζέλου και τις σοφιστείες των υπουργών που ανέδειξε η ΔΗΜΑΡ, να απαλλάσσεται από την αγωνία των άγονων αποκρατικοποιήσεων, να δείχνει ότι δεν ήταν όμηρος κανενός πολιτικού εταίρου ή αντιπάλου, κανενός ξένου επιθεωρητή.
Το ερώτημα τώρα είναι αν αυτή η «απελευθέρωση» του Σαμαρά είναι σημάδι μιας αποφασιστικότητας να λειτουργήσει με στρατηγική και τακτική ώστε να αναμορφώσει τον δημόσιο τομέα ή αν προκύπτει από μια επιστροφή στο χαρακτηριστικό πείσμα που έχει επιδείξει στην καριέρα του. Εάν φανεί ότι έχει σχέδιο και έχει εξασφαλίσει την απαραίτητη στήριξη από συμμάχους εντός και εκτός Ελλάδας, τότε το κλείσιμο της ΕΡΤ και η ανασύστασή της πάνω σε στέρεες βάσεις αξιοπιστίας θα μπορούσαν να είναι ένα σημαντικό βήμα στον δρόμο προς την έξοδο από την κρίση. Εάν, όμως, η απόφαση ήταν απλώς μια ρηξικέλευθη «φυγή προς τα μπρος», μια δραματική κίνηση χωρίς περαιτέρω σχέδιο, τότε δύσκολα θα πιστέψουμε ότι τα «αμαρτήματα» της ΕΡΤ δεν είναι απλώς μια αφορμή για να ρίξει τις ευθύνες του τέλματος σε άλλους, και μέσα στον κρότο και τη λάμψη, να πάει τη χώρα σε εκλογές. Με τους πολίτες σε τέτοια σύγχυση, τα ζάρια των εκλογών ίσως αποδειχθούν χειροβομβίδες.
Του Νίκου Κωνσταντάρα
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_16/06/2013_504306
να καταλήξουν σε έστω μία απόλυση από τον δημόσιο τομέα. Εκεί που τίποτα δεν συνέβαινε, ο Σαμαράς έριξε μια ζαριά που ανέτρεψε το σκηνικό. Αυτή η ζαριά θα κρίνει το μέλλον της κυβέρνησής του, την πορεία της αναδιάρθρωσης του δημόσιου τομέα και τη δική του θέση στην Ιστορία.
Το σίγουρο είναι ότι ό,τι και αν συμβεί από εδώ και πέρα (και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά, συμπεριλαμβανομένων και των πρόωρων εκλογών), δεν θα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι και αυτή η κυβέρνηση έπεσε θύμα της αδράνειας. Εως την περασμένη Τρίτη, ο δημόσιος τομέας ήταν η ιερή αγελάδα της Ελλάδας και η ΕΡΤ ήταν το πιο ορατό –και συνεπώς το πιο ιερό– κομμάτι του Δημοσίου. Η κρατική ραδιοτηλεόραση παραμένει μία από τις λίγες σταθερές των Ελλήνων είτε είμαστε μεγάλοι σε ηλικία είτε νέοι είτε ζούμε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό – ενώ οι εμπορικές ραδιοτηλεοπτικές επιχειρήσεις μπήκαν στη ζωή μας μόλις το 1989. Το απότομο κλείσιμο της ΕΡΤ, λοιπόν, έχει τεράστιο συμβολικό βάρος, είναι φορτωμένο με θετικά και αρνητικά στοιχεία. Δείχνει μεγάλη αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού προς όλες τις κατευθύνσεις, εντός και εκτός Ελλάδας· από την άλλη, ξάφνιασε και λύπησε πολλούς πολίτες, συσπείρωσε διάφορες ομάδες πολιτών και κομμάτων που εναντιώνονται στην κυβερνητική πολιτική. Μεταξύ των αντιφρονούντων προέκυψαν και οι κυβερνητικοί εταίροι του Σαμαρά, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά τον πανικό της ελληνικής πολιτικής τάξης μπροστά στον φόβο του πολιτικού κόστους.
Το εγχείρημα θα κριθεί από το πώς ο Σαμαράς θα διαχειριστεί τους κ. Βενιζέλο και Κουβέλη, τι αντίκτυπο θα έχει στους δανειστές και ποια δυναμική θα αναπτύξουν οι αντιδράσεις για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Οι πρώτες αντιδράσεις δείχνουν ότι οι πάντες αιφνιδιάστηκαν. Οι κυβερνητικοί εταίροι είχαν ενημερωθεί από τον Σαμαρά δύο μέρες νωρίτερα και, παρόλο που διαφώνησαν, δεν άφησαν το μυστικό να διαρρεύσει. Στις Βρυξέλλες και σε άλλες πρωτεύουσες ήταν έντονη η ανησυχία ότι η ταραχή θα οδηγούσε σε εκλογές και στο τέλος της σταθερής (πλην συνεχώς κρίσιμης) κατάστασης του περασμένου έτους. Κανείς δεν φάνηκε ευχαριστημένος από μια εξέλιξη που άφηνε ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Μόνο ο κ. Σαμαράς έδειχνε να ελευθερώνεται, σαν να έπαιρνε την τύχη του στα χέρια του, αδιαφορώντας για τους προβληματισμούς των εταίρων του, για τις υπερβολές των πολιτικών αντιπάλων, για τις συνδικαλιστικές αντιδράσεις. Εδειχνε να ξεφεύγει από την καθημερινή γκρίνια του κ. Βενιζέλου και τις σοφιστείες των υπουργών που ανέδειξε η ΔΗΜΑΡ, να απαλλάσσεται από την αγωνία των άγονων αποκρατικοποιήσεων, να δείχνει ότι δεν ήταν όμηρος κανενός πολιτικού εταίρου ή αντιπάλου, κανενός ξένου επιθεωρητή.
Το ερώτημα τώρα είναι αν αυτή η «απελευθέρωση» του Σαμαρά είναι σημάδι μιας αποφασιστικότητας να λειτουργήσει με στρατηγική και τακτική ώστε να αναμορφώσει τον δημόσιο τομέα ή αν προκύπτει από μια επιστροφή στο χαρακτηριστικό πείσμα που έχει επιδείξει στην καριέρα του. Εάν φανεί ότι έχει σχέδιο και έχει εξασφαλίσει την απαραίτητη στήριξη από συμμάχους εντός και εκτός Ελλάδας, τότε το κλείσιμο της ΕΡΤ και η ανασύστασή της πάνω σε στέρεες βάσεις αξιοπιστίας θα μπορούσαν να είναι ένα σημαντικό βήμα στον δρόμο προς την έξοδο από την κρίση. Εάν, όμως, η απόφαση ήταν απλώς μια ρηξικέλευθη «φυγή προς τα μπρος», μια δραματική κίνηση χωρίς περαιτέρω σχέδιο, τότε δύσκολα θα πιστέψουμε ότι τα «αμαρτήματα» της ΕΡΤ δεν είναι απλώς μια αφορμή για να ρίξει τις ευθύνες του τέλματος σε άλλους, και μέσα στον κρότο και τη λάμψη, να πάει τη χώρα σε εκλογές. Με τους πολίτες σε τέτοια σύγχυση, τα ζάρια των εκλογών ίσως αποδειχθούν χειροβομβίδες.
Του Νίκου Κωνσταντάρα
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_16/06/2013_504306
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου