Η υπερβάλλουσα μόχλευση ποτέ δεν βγαίνει σε καλό. Και πολλαπλασιάζονται
οι ενδείξεις ότι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη εισέρχεται
σε περίοδο απομόχλευσης. Τα χειρότερα έρχονται, καθώς στην Κίνα
παραμονεύουν οι επόμενες «Lehman Brothers» του πλανήτη - πολύ
μεγαλύτερες από οτιδήποτε έχουμε γνωρίσει έως τώρα.
Η ασφυξία ρευστότητας αποτελεί πραγματικότητα τις τελευταίες εβδομάδες στην Κίνα -με το Shibor, το ημερήσιο διατραπεζικό επιτόκιο της Σανγκάης, να έχει εκτοξευτεί, με αποτέλεσμα οι παραγωγικές επιχειρήσεις να καθυστερούν τις πληρωμές τους ή να καταφεύγουν ολοένα και περισσότερο στη χρήση γραμματίων αποδοχής, αντί για ρευστό.
Η έκδοσή τους αυξήθηκε κατά 22% το 2012, σύμφωνα με τη Nomura, η οποία υπολογίζει σε 6 τρισ. γουάν την αξία των ανεξόφλητων γραμματίων αποδοχής στα τέλη του περασμένου έτους. Το «κούρεμα» για την προεξόφλησή τους έφτασε από το 3,5% τον Μάιο στο 9,3% την περασμένη Παρασκευή - για να υποχωρήσει κάπως στα μέσα αυτής της εβδομάδας στο 7,5%.
Ήδη την Τρίτη, η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας ανακοίνωσε ότι προχώρησε σε ένεση ρευστότητας για να τονώσει τον διατραπεζικό δανεισμό, ωστόσο εκτιμάται ότι σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ανάγκη ευρύτερων αναπροσαρμογών των πολιτικών της. Είναι, άλλωστε, αυτή που όλο το προηγούμενο διάστημα πίεζε τις τράπεζες να ανεβάσουν τον δείκτη κεφαλαιακής επάρκειάς τους, προκειμένου να επιτύχει μια «ομαλή προσγείωση» από μια φούσκα έτοιμη να εκραγεί.
Όμως, το επίσημο τραπεζικό σύστημα είναι μόνο η μισή εικόνα. Η άλλη μισή αφορά το παντελώς απροσπέλαστο στις ρυθμιστικές Αρχές «σκιώδες χρηματοπιστωτικό σύστημα», όπου οι τράπεζες διατηρούν, σύμφωνα με τη Fitch, «έναν δεύτερο κρυμμένο ισολογισμό», ύψους 2 τρισ. δολαρίων. Εξού και, ενώ τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των τραπεζών αντιπροσωπεύουν μόνο το 1 % του ισολογισμού τους, οι κραδασμοί στην «περιφέρεια», ήτοι στα κάθε είδους καταπιστεύματα, funds και υπεράκτια σχήματα που αντιπροσωπεύουν το ήμισυ κάθε νέας πίστωσης, έχουν αρχίσει.
Το 50% των δανείων του σκιώδους τραπεζικού συστήματος πρέπει να αναχρηματοδοτείται ανά τρίμηνο και το 25% ανά εξάμηνο: το ρίσκο από την ενδεχόμενη συνάντηση της πιστωτικής ασφυξίας με μια τέτοια εξάρτηση από τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό είναι προφανές.
Όμως, στην πραγματικότητα, όλα αυτά δεν αποτελούν παρά σύμπτωμα του γεγονότος ότι ένα ολόκληρο μοντέλο ανάπτυξης μέσω πίστωσης φτάνει στα όρια του. Ο ασιατικός γίγαντας δεν μοιάζει να άντλησε ιδιαίτερα διδάγματα από τη διεθνή κρίση του 2008, καθώς ο λόγος του συνολικού χρέους προς το κινεζικό ΑΕΠ εκτοξεύτηκε την τελευταία πενταετία από το 75% στο 200% (έναντι 40% στις ΗΠΑ τα χρόνια αμέσως πριν από την πτώση της Lehman Brothers ή στην Ιαπωνία πριν από την κρίση του 1990). Κανείς δεν έχει να επικαλεστεί κάποιο ιστορικό προηγούμενο και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιος ρυθμός ανάπτυξης μπορεί να ενισχύσει τον «παρονομαστή» σε βαθμό αντίστοιχο του θηριώδους «αριθμητή».
Άλλωστε, η απόδοση κεφαλαίου περιορίζεται: το πρόσθετο εθνικό εισόδημα που εξασφαλίζει κάθε γουάν νέας πίστωσης μειώθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια από τα 0,85 στα 0,15 γουάν.
Από τον Κώστα Ράπτη
http://www.capital.gr/News.asp?id=1829993
Η ασφυξία ρευστότητας αποτελεί πραγματικότητα τις τελευταίες εβδομάδες στην Κίνα -με το Shibor, το ημερήσιο διατραπεζικό επιτόκιο της Σανγκάης, να έχει εκτοξευτεί, με αποτέλεσμα οι παραγωγικές επιχειρήσεις να καθυστερούν τις πληρωμές τους ή να καταφεύγουν ολοένα και περισσότερο στη χρήση γραμματίων αποδοχής, αντί για ρευστό.
Η έκδοσή τους αυξήθηκε κατά 22% το 2012, σύμφωνα με τη Nomura, η οποία υπολογίζει σε 6 τρισ. γουάν την αξία των ανεξόφλητων γραμματίων αποδοχής στα τέλη του περασμένου έτους. Το «κούρεμα» για την προεξόφλησή τους έφτασε από το 3,5% τον Μάιο στο 9,3% την περασμένη Παρασκευή - για να υποχωρήσει κάπως στα μέσα αυτής της εβδομάδας στο 7,5%.
Ήδη την Τρίτη, η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας ανακοίνωσε ότι προχώρησε σε ένεση ρευστότητας για να τονώσει τον διατραπεζικό δανεισμό, ωστόσο εκτιμάται ότι σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπη με την ανάγκη ευρύτερων αναπροσαρμογών των πολιτικών της. Είναι, άλλωστε, αυτή που όλο το προηγούμενο διάστημα πίεζε τις τράπεζες να ανεβάσουν τον δείκτη κεφαλαιακής επάρκειάς τους, προκειμένου να επιτύχει μια «ομαλή προσγείωση» από μια φούσκα έτοιμη να εκραγεί.
Όμως, το επίσημο τραπεζικό σύστημα είναι μόνο η μισή εικόνα. Η άλλη μισή αφορά το παντελώς απροσπέλαστο στις ρυθμιστικές Αρχές «σκιώδες χρηματοπιστωτικό σύστημα», όπου οι τράπεζες διατηρούν, σύμφωνα με τη Fitch, «έναν δεύτερο κρυμμένο ισολογισμό», ύψους 2 τρισ. δολαρίων. Εξού και, ενώ τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια των τραπεζών αντιπροσωπεύουν μόνο το 1 % του ισολογισμού τους, οι κραδασμοί στην «περιφέρεια», ήτοι στα κάθε είδους καταπιστεύματα, funds και υπεράκτια σχήματα που αντιπροσωπεύουν το ήμισυ κάθε νέας πίστωσης, έχουν αρχίσει.
Το 50% των δανείων του σκιώδους τραπεζικού συστήματος πρέπει να αναχρηματοδοτείται ανά τρίμηνο και το 25% ανά εξάμηνο: το ρίσκο από την ενδεχόμενη συνάντηση της πιστωτικής ασφυξίας με μια τέτοια εξάρτηση από τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό είναι προφανές.
Όμως, στην πραγματικότητα, όλα αυτά δεν αποτελούν παρά σύμπτωμα του γεγονότος ότι ένα ολόκληρο μοντέλο ανάπτυξης μέσω πίστωσης φτάνει στα όρια του. Ο ασιατικός γίγαντας δεν μοιάζει να άντλησε ιδιαίτερα διδάγματα από τη διεθνή κρίση του 2008, καθώς ο λόγος του συνολικού χρέους προς το κινεζικό ΑΕΠ εκτοξεύτηκε την τελευταία πενταετία από το 75% στο 200% (έναντι 40% στις ΗΠΑ τα χρόνια αμέσως πριν από την πτώση της Lehman Brothers ή στην Ιαπωνία πριν από την κρίση του 1990). Κανείς δεν έχει να επικαλεστεί κάποιο ιστορικό προηγούμενο και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ποιος ρυθμός ανάπτυξης μπορεί να ενισχύσει τον «παρονομαστή» σε βαθμό αντίστοιχο του θηριώδους «αριθμητή».
Άλλωστε, η απόδοση κεφαλαίου περιορίζεται: το πρόσθετο εθνικό εισόδημα που εξασφαλίζει κάθε γουάν νέας πίστωσης μειώθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια από τα 0,85 στα 0,15 γουάν.
Από τον Κώστα Ράπτη
http://www.capital.gr/News.asp?id=1829993
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου