Αμετανόητοι

Θα ήταν 1979, χειμώνας καιρός σαν τώρα. Η Σόλωνος, έξω από τη Νομική, ήταν γεμάτη κόσμο. Τραπεζάκια παντού, αφίσες κάθε μορφής στους τοίχους, ταμπλό με ανακοινώσεις, συζητήσεις ατέλειωτες, κάθε λίγο και λιγάκι τα αίματα άναβαν. Και βεβαίως καφέδες ατελείωτοι. Ο Ηρακλής του Βιενέζικου δεν προλάβαινε να εξυπηρετεί την πολυπληθή πελατεία του.

Οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια με στόχο τον εκπαιδευτικό νόμο 815 είχαν ξεκινήσει στις αρχές Δεκεμβρίου από το Χημείο χωρίς τη συγκατάθεση των παραδοσιακών αριστερών φοιτητικών παρατάξεων.

Απέναντί τους είχε στηθεί ένα δυναμικό αριστερίστικο και αυτόνομο μαζί μέτωπο που δεν πίστευε στη μεταπολίτευση, εμπνεόταν με καθυστέρηση δέκα ετών από τον Γαλλικό Μάη, συζητούσε πολύ για εξέγερση και επανάσταση, ανεχόταν τη βία, γοητεύονταν από διάφορα ένοπλα κινήματα του Τρίτου κόσμου και της Λατινικής Αμερικής,φώναζε πως «το μόνο κόκκινο πανεπιστήμιο είναι αυτό που καίγεται», γενικώς φανέρωνε διάθεση ελευθεριακή, κόντρα στο «συντηρητισμό» της ΚΝΕ και στον «αστισμό» του Ρήγα και βεβαίως αμφισβητούσε την μεταπολιτευτική ηγεμονία της παραδοσιακής Αριστεράς στα πανεπιστήμια.

Εκείνο το κύμα αυτονομίας έμοιαζε σαν εισβολή. Μαζί με τις πολλές και διαφορετικές ομάδες άρχισαν να κυκλοφορούν και επικίνδυνα χαρτιά στους πανεπιστημιακούς χώρους.

Οι προκηρύξεις του ΕΛΑ πετάγονταν στους διαδρόμους, η μηχανή της λεγόμενης «αντιπληροφόρησης» υπερλειτουργούσε. Γενικώς θα έλεγε κανείς ότι ή ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Η ένταση γέμιζε τα αμφιθέατρα, περνούσε στους διαδρόμους και κατέληγε στο δρόμο.

Εκείνο το απόγευμα, λοιπόν, μέγας ήταν ο συνωστισμός στα σκαλάκια της Νομικής, τα πηγαδάκια είχαν πάρει φωτιά και οι συζητήσεις για τις καταλήψεις έμοιαζαν ατέλειωτες.

Αίφνης από το πουθενά εμφανίσθηκε μια δυναμική ομάδα με πρόσωπα καλυμμένα και λοστάρια στα χέρια, η οποία άρχισε να συμπεριφέρεται βίαια στο δρόμο χωρίς λόγο ξεχωριστό. Έκοψε την κυκλοφορία, μετέφερε κάδους απορριμμάτων στην οδό Σόλωνος, έβαλε φωτιά σε κάποιον απ' αυτούς, έστησε χορό τρελό κι επιθετικό μαζί. Όταν κάποιοι ζήτησαν το λόγο δέχθηκαν ευθεία επίθεση και ύβρεις ακατανόμαστες.Τα πρόσωπα ήταν αφιονισμένα, τα βλέμματα υγρά από μίσος ασίγαστο, δεν υπήρχε λογική, ούτε εξήγηση βεβαίως. Κράτησε όσο κράτησε και κάποια στιγμή το περιστατικό έσβησε ξαφνικά όπως ξεκίνησε.

Όσοι έτυχε να είναι μάρτυρες εκείνου του περιστατικού βίας έμειναν με την απορία. Εκείνα τα πρώιμα ελληνικά «φρικιά» παρέπεμπαν σε κάτι που τότε δεν φαινόταν.

Με τον καιρό εξελίχθηκαν άπειρα γεγονότα βίας και έντασης στη χώρα.

Δύο δεκαετίες αργότερα μάθαμε ότι πιθανώς εκείνη τη χρονιά ο Κουφοντίνας που σπούδαζε στο Οικονομικό της Νομικής Σχολής συνάντησε κάπου και στρατολόγησε τον Χριστόδουλο.

Σε εκείνο το κλίμα της έξαψης και γενικευμένης έντασης ανασυγκροτήθηκε η 17 Νοέμβρη και έφερε ότι έφερε.

Το δυστύχημα είναι ότι εκείνα υγρά βλέμματα και τα αφιονισμένα πρόσωπα στοίχειωσαν στην ελληνική κοινωνία και πολιτική.

Έρχονται κι επανέρχονται συντηρούμενα από ένα κύκλο αμετανόητων ηττημένων που επιζητούν μια ρεβάνς η οποία δεν θα έλθει ποτέ. Γιατί απλούστατα είναι αιματηρή, απεχθής και ατελέσφορη..

 Καρακούσης Αντώνης

 http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=554862