ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ την υπογραφή του μνημονίου και μετά από δύο αναθεωρήσεις του, επί τα χείρω, φτάνει «ο κόμπος στο χτένι». Και μαζί φτάνει και η στιγμή που η κοινωνία δείχνει έτοιμη να επαναξιολογήσει τη στάση της. Με αποτέλεσμα ούτε η κυβέρνηση ούτε οι δανειστές μας να μπορούν να συνεχίσουν να εκλαμβάνουν τη στάση της κοινωνίας ως στάση επιβράβευσης. Ούτε, πολύ περισσότερο, να συνεχίσουν να θεωρούν ότι η κοινωνία είναι επιτρεπτική και σε άλλες περικοπές και σε....
περαιτέρω αποδιάρθρωση των πάντων. Οσο το ΔΝΤ και η Κομισιόν –και η κυβέρνηση– έβλεπαν ότι η ελληνική κοινωνία αντιδρούσε απλώς μουρμουρίζοντας το συμπέρασμα που έβγαζαν ήταν είτε ότι υπάρχει «έγκριση» της ακολουθούμενης πολιτικής είτε ότι στη χειρότερη περίπτωση υπήρχε «ανοχή». Το μήνυμα που έφτανε στα ψυχρά κέντρα λήψης αποφάσεων δεν ήταν ανησυχητικό. Με αποτέλεσμα, μέσα από διάφορα κομπλιμέντα για την καρτερικότητα του ελληνικού λαού, απλώς έβρισκαν ευκαιρία να αυξάνουν τη δοσολογία του «φαρμάκου».
ΠΡΟΘΥΜΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ σε όλη αυτή τη διαδικασία η ελληνική κυβέρνηση. Ο Στρος Καν, μάλιστα, έφτασε στο σημείο να υποκαταστήσει ακόμα και τους Ελληνες εκλογολόγους, ερμηνεύοντας προκλητικά το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών, αναγορεύοντας σε νικητή το ΠΑΣΟΚ και την πολιτική του ΔΝΤ! Τι κι αν το κυβερνών κόμμα συγκέντρωσε μόλις κάτι παραπάνω από 30%! «Νίκησε», γιατί έπρεπε να νικήσει. Γιατί μόνο έτσι θα ερχόταν το πολυνομοσχέδιο που θα ισοπέδωνε τα εργασιακά δικαιώματα των τριών τελευταίων δεκαετιών μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα. Στα μουλωχτά και χωρίς συζήτηση.
Μόνο έτσι θα μπορούσε να μπει τέτοιο άγριο και αδικαιολόγητο χέρι στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Μόνο έτσι θα μπορούσε να επιταχυνθεί το σχέδιο απαξίωσης των προς πώληση περιουσιακών στοιχείων της χώρας, πριν προλάβουν να αντιδράσουν οι φοβισμένοι Ελληνες…
ΟΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ, ΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΣ και οι εκτελεστές του σχεδίου, σαν έτοιμοι από καιρό, αντελήφθησαν ότι ο κόμπος φτάνει στο χτένι κι αυτό που μπορεί να γίνει σήμερα δεν θα μπορεί να γίνει αύριο. Εξ ου και η αιφνίδια επιτάχυνση, υπό την απειλή της τέταρτης δόσης… Γιατί όλοι αντιλαμβάνονται πλέον ότι η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να αντιδράσει. Οχι τόσο πολύ γιατί συνειδητοποιήθηκε πολιτικά ή γιατί ωρίμασε συναισθηματικά, ώστε να μπορεί να διαχειριστεί τον φόβο της και την ανασφάλειά της. Αλλά γιατί διαπιστώνει το μάταιο του εγχειρήματος του μνημονίου. Οι συζητήσεις που γίνονται για την επιμήκυνση και τον πρόσθετο δανεισμό αλλά και για την αναδιάρθρωση του χρέους δεν σημαίνουν τίποτα άλλο παρά ομολογία ανεπάρκειας της ακολουθούμενης πολιτικής.
Εστω κι αν επιτύχει, πάλι ο λογαριασμός δεν βγαίνει! Πρόκειται για μια παραλλαγή τού «η εγχείρηση επέτυχε, αλλά ο ασθενής απέθανε»… Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε: Η τρόικα και η κυβέρνηση να πατάνε πάνω στη μέχρι τώρα υποτονική αντίδραση της κοινωνίας και η κοινωνία να αρχίζει να δείχνει έτοιμη να πει το «ως εδώ και μη παρέκει». Το οποίο, θέλοντας και μη και σε πείσμα των πάσης φύσεως παπαγαλακίων, πολιτικών και μιντιακών, είναι το μόνο που παίρνουν στα σοβαρά και στο ΔΝΤ και στις Βρυξέλλες. Πολύ περισσότερο από τις «επικές διαπραγματεύσεις» της Λ. Κατσέλη ή τις γονυπετείς φιγούρες του Γ. Παπακωνσταντίνου.
Γιατί, απλούστατα, είναι το μόνο που απειλεί την επιστροφή των δανεικών. Είναι η ώρα της κοινωνίας, να πάψει να στέλνει το λάθος, αλλά και βολικό για κάποιους μήνυμα.
Μ. Παπαπαναγιώτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου