διεύθυνση επικοινωνίας delios2010@gmail.com

15 Μαρ 2011

Επιχείρηση «χταπόδι»

Φυσήξτε κυρία μου
Περί τα τριάντα άτομα βρίσκονταν συγκεντρωμένα τα μεσάνυχτα, κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Όλοι έχοντας πιεί ένα ποτηράκι παραπάνω -  ορισμένοι ένα μπουκαλάκι παραπάνω. Η νεοφερμένη δεν χρειαζόταν να φυσήξει στον αλκοομετρητή της Τροχαίας καθώς τα μάτια- κουμπότρυπες πρόδιδαν ότι το είχε τσούξει.
Οι υπόλοιποι περιμέναμε να υποβληθούμε στο δεύτερο ή το τρίτο φύσημα, για να διαπιστωθεί αν πρέπει απλά να καταβάλλουμε ένα πρόστιμο, να ακινητοποιήσουμε το όχημα ή να οδηγηθούμε στο αυτόφωρο. Στην καλύτερη περίπτωση οι παραβάτες θα φεύγαμε
με 200 ευρώ πρόστιμο και 5 πόντους τιμωρίας (χάρη σε 2 τζιν τόνικ). Στη χειρότερη θα έπρεπε να παραδώσουν την άδεια οδήγησης για 5 χρόνια. Κρατώντας καθείς το ειδικό καλαμάκι του οι περισσότεροι περιμέναμε υπομονετικά. Όχι όμως όλοι. Η βραδιά λοιπόν διανθίστηκε με σκηνές άξιες για ανθρωποπαρατήρηση.

Η νεοφερμένη με τα μάτια κουμπότρυπες φύσηξε απαλά πριν αρχίσει να λέει:

-«Εχω ΧΑΠ, έχω ΧΑΠ, δεν ξέρετε τι είναι η χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια; Δεν μπορώ να φυσήξω». Ταυτόχρονα ρουφούσε ηδυπαθώς ένα τσιγάρο. Δεν είμαστε γιατροί αλλά πώς γίνεται να μην μπορεί να φυσήξει αλλά να καπνίζει; Μια διπλανή της διαμαρτυρόταν μεγαλοφώνως: «Δεν έχουνε λεφτά και βγαίνουνε να τα μαζέψουν από μας. Σα δε ντρέπονται». Μια πρώτη παρατήρηση: ενώ οι άνδρες δέχονταν αδιαμαρτύρητα τις μετρήσεις και τις ποινές, οι γυναίκες επιστράτευσαν διάφορα κόλπα για να γλιτώσουν τον έλεγχο ή το πρόστιμο. Δεν μπορεί να γίνει κάποια γενίκευση για τις ελληνίδες στο σύνολό τους, πάντως στο συγκεκριμένο μπλόκο οι άνδρες δέχονταν στωϊκά τη μοίρα τους ενώ οι γυναίκες επιδείκνυαν έπαρση, εκδήλωναν θυμό, γίνονταν πιεστικές ή παρίσταναν τις βαμπ:

-«Ελα τώρα, αφού με βλέπεις ότι είμαι μια χαρά, είναι ανάγκη να με γράψεις;» είπε μια από αυτές ακουμπώντας με όλο το σώμα τον ένστολο που σημείωνε τα στοιχεία της στο μπλοκάκι.

-«Ονομα πατρός;».

- «Μήπως έχεις χαρτάκια να στρίψω ένα τσιγάρο;»

-«Βαγγέλη, δώσε ένα χαρτάκι στην κυρία» με ύφος που πρόδιδε βαρεμάρα κι ότι έχει ζήσει εκατοντάδες φορές το ανάλογο φλερτ.

Η κατ΄επανάληψιν απόπειρα σαγήνης των αστυνομικών μου θύμισε «Το νούμερο 31328» του Βενέζη. Στην αρχή του βιβλίου οι αιχμάλωτοι του πολέμου βαδίζουν νυχθημερόν προς την Ανατολή. Οι γυναίκες αναλαμβάνουν να καθυστερήσουν τους στρατιώτες που τους συνοδεύουν. Ξέρουν ότι καμιά παράκληση δεν θα πιάσει τόπο, ότι δεν θα έχουν καμιά λύπηση οπότε κάνουν το «χταπόδι», όπως το αναφέρει ο συγγραφέας. Τους γαργαλάνε στα απόκρυφα σημεία, τους χουφτώνουν μέχρι να τους ερεθίσουν και να πετύχουν αυτό που θέλουν. Στο βιβλίο το ένστικτο νικά τη λογική. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο στο μπλόκο της Τροχαίας καθώς τα αγγίγματα δεν είναι τόσο τολμηρά. Τα κορίτσια με τα προχωρημένα ντυσίματα, με τα φροντισμένα κουρέματα, τα κορίτσια που ξενυχτάνε και οδηγούν το δικό τους αυτοκίνητο προτιμούν να κάνουν τα γλυκά μάτια, προτιμούν να παρακάμψουν τις κυρώσεις παρά να σταθούν ένα λεπτό και να αναρωτηθούν: «Μήπως δεν πρέπει να οδηγώ στην κατάσταση που είμαι;».

Πέρα από τις σέξι προσεγγίσεις υπάρχει και η άλλη κατηγορία παραβατών, που πιάνει από κοντά τον αστυνομικό και αρχίζει τα γλειψίματα και καλοπιάσματα. Στο εν λόγω μπλόκο μια νέα γυναίκα ανέλαβε το πίτσι πίτσι προκειμένου να αφεθεί ο συνοδός της, που κύριος οίδε τι είχε καταναλώσει και θα του αφαιρούσαν το δίπλωμα για 6 μήνες. Όταν την παρακάλεσα να μην κάνει διαπραγματεύσεις με αυτόν τον τρόπο (δεν μπορεί να έχουν όλοι την ίδια παράβαση και ο ένας να ξεφεύγει λόγω γονυκλισιών και σαλιαρίσματος) η απάντηση ήταν «έχουμε ρουφιάνο ανάμεσά μας» «δες τον ήλιο, η ζωή είναι ωραία», «έζησα 5 χρόνια στη Γερμανία, εκεί δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτό»_ ανερμάτιστες απαντήσεις που εν πρώτοις προδίδουν την περιεκτικότητα του αλκοόλ στο αίμα της.

Από ένα μπλόκο λοιπόν βγαίνουν δυο συμπεράσματα, αμφότερα λυπηρά. Υπάρχει μεγάλη ανευθυνότητα στο τιμόνι, κάτι που έχει δολοφονική διάσταση. Επίσης υπάρχει μια σχεδόν γονιδιακή διάθεση να παρακάμπτονται οι κυρώσεις των ανεύθυνων πράξεων. Θα βγούμε άραγε από την κρίση έτσι πιωμένοι και αλλοπαρμένοι;
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=389827&h1=true
Λώρη Κέζα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου