, Γιώργος Παπανδρέου.
Διερωτάται, λοιπόν, ο μέσος πολίτης, πως είναι δυνατόν δύο θεσμικοί παράγοντες αυτής της εμβέλειας, να είναι οι μόνοι Έλληνες που… δεν χρωστάνε σε κανέναν!..
Αν, βέβαια, εννοούν ότι δεν «χρωστάνε» σε κάποια τράπεζα, για στεγαστικό ή καταναλωτικό δάνειο κάλυψης άμεσων οικογενειακών τους αναγκών, δεν πρέπει να διατηρούν καμία αμφιβολία ότι δεν υπάρχει Έλληνας πολίτης, εκτός από τα νεογνά και τους ευρισκόμενους σε κώμα στην εντατική κάποιου νοσοκομείου, που να μην γνωρίζει ότι και οι δύο θεσμικοί παράγοντες ποτέ δεν βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση ως εργαζόμενοι να διαγκωνίζονται για το μεροκάματο ή έστω για ένα αξιοπρεπή μισθό, λόγω του εύρωστου οικονομικά οικογενειακού περιβάλλοντός τους…
Αν, πάλι, με την επίμαχη φράση «δεν χρωστάω σε κανέναν…», πιστεύουν ότι απευθύνονται σε Λωτοφάγους, θεωρώντας ότι βρίσκονται στις θέσεις που κατέχουν ως αυτόφωτοι και αυτοδύναμοι, χωρίς να έχουν «ευεργετηθεί» από την οικογένειά τους ή προωθηθεί από πολιτικούς «κηδεμόνες», τους οποίους στη συνέχεια μετά βδελυγμίας απαρνήθηκαν, τότε προϊόντος του χρόνου θα διαπιστώσουν ότι το βλέμμα σιωπής των πολιτών, μπορεί να μετατραπεί σε φραγγέλιο, που έχει στις άκρες άγκιστρα. Που «δάκνουν» και αποσπούν σάρκα. Που αφήνουν τραύματα ανεπούλωτα, καυτά για κάθε συνείδηση, που δεν έχει αποχαυνωθεί.
Πήραν, τελικά, οι λέξεις τον κατήφορο. Το έθνος κατάντησε μια μάζα λεξιμαγνική. Και είναι δύσκολο να θρυμματιστεί αυτή η μάζα των λέξεων. Το κατάφεραν όλοι εκείνοι που «άκρατα ενδιαφέρονται» για το μέλλον του τόπου: να «στρογγυλέψουν» το λαό, ώστε να κυλάει άνετα στον κατήφορο. Δώσανε και μια σπρωξιά και η κατρακύλα είναι ταχύτερη…
Στις γωνίες της Βουλής, παρακολουθώντας τα «πηγαδάκια» των συζητήσεων μεταξύ των βουλευτών με το αυτάρεσκο ύφος, διαπιστώνεις ότι ο λαός έμπλεξε εν πολλοίς στην επικίνδυνη περιπέτεια της πολιτικής, με την έννοια όμως της κομματικής εσωφθαλμίας, της αμετροέπειας και της μωρίας. Έτσι, ο λαός συνεπαρμένος αρχικά από τη ρητορεία, μεταπίπτει στη λοιδορία. Οπότε όσοι έμαθαν να είναι ικανοί περί το λαλείν και ανίκανοι περί το λέγειν, από θαυμαζόμενοι έγιναν λοιδορούμενοι.
Διατρέχουμε το 2011 και στον ευρύτερο πολιτικό χώρο βιώνουμε τις ποικιλόμορφες αντιδράσεις του «συνασπισμού» των μετρίων, αναιδών και βλακών, οι οποίοι όμως επιζητούν «τον έπαινον του δήμου και των σοφιστών». Κι ας έχουν άγνοια για τις ιστορικές αλληλεπιδράσεις. Κι ας δέχονται τις κομματικές διαπιδύσεις και τις εκβιασμένες έως διαπλεκόμενες μίξεις. Κι ας ευτελίζουν δοκιμασμένες ιδέες χάριν κάποιας εκλαΐκευσης ή κάποιων προδοτικών για την καθαρότητα των ιδεών τους συγκερασμών.
Η πολιτική δεν έχει πλέον αμετακίνητες σταθερές. Αδυνάτισε και η κρηπίδα της γλώσσας. Και φάνηκε η καθίζηση. Οι ρωγμές περιέζωσαν το ιστορικό οικοδόμημα του έθνους και το περιτοίχισμα κινδυνεύει να καταρρεύσει, αφήνοντας το λαό εκτεθειμένο στο ιστορικό κακό, που πάντοτε καραδοκεί. Εξάλλου, μετά το… μεθύσι της αποχουντικής παραζάλης, όπου ο λαός συνόψισε τη ζωή του στο πολυτεχνειακό σύνθημα «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», οι Έλληνες σταμάτησαν να δουλεύουν για το ψωμί τους, να διαβάζουν για τη μόρφωσή τους και να υπερασπίζονται ιδέες για την ελευθερία τους. Οργουελικά πέρασαν στην πολιτική ασάφεια αντικαθιστώντας τη σκέψη με το σύνθημα, την κοινωνική ανάλυση με τα πολιτικά προκάτ και το «γίγνεσθαι» με την οργισμένη βερμπαλιστική αοριστολογία, μηδενίζοντας την πράξη.
Είναι ορατό το εθνικό βύθισμα, που άρχισε με το αβούλευτο της Βουλής. Και τούτος ο αβούλευτος λαός χειροκροτεί ό,τι του ζητάει λιγότερο μόχθο, σαν να πρόκειται να αυξηθούν οι αποδοχές του και οι επιδόσεις του στο παρόν και στο μέλλον. Γιατί οι πολιτικοί του έμαθαν να μη σκέφτεται. Του πέρασαν άκριτα μερικά συνθήματα, που κινούν τη γλώσσα του ως υπομόχλιο να ελαφρύνει το βάρος της γλωσσικής φόρτισης, αδρανοποιώντας το μυαλό. Έτσι, τα τελευταία χρόνια, σύρθηκε ο λαός στην… αιχμαλωσία της ασκεψίας, της αμάθειας, της απολιθωμένης πολιτικής αοριστολογίας και του οικονομικού δανεισμού, για να ανταποκριθεί στις επιταγές του καταναλωτισμού.
Και στο πολιτικό προσκήνιο εμφανίστηκαν οι Καίσαρες και οι Καισαρίσκοι. Πρόκειται για οδυνηρή διαπίστωση. Ούτε το θάρρος ερμάζεται για να το πεις, ούτε η σοφία για να το δεις.
Οι Καίσαρες παίζουν κατά τη δύναμή τους. Οι Καισαρίσκοι κατά την αλαζονεία της καισαρικής δύναμης. Στις δημοκρατίες ο καισαρισμός είναι φαινόμενο υπανάπτυξης. Με το μανδύα του πολιτεύματος καλύπτουν οι Καίσαρες την πρόκληση της ηγεμονίας, που τυπικά δεν δέχεται η δημοκρατία. Οπότε μένουν τα δημοκρατικά σχήματα για το λαό, ενώ η ουσία της δύναμης της εξουσίας, παίζεται καισαρικά. Έτσι, η «υγεία» της χώρας γίνεται σύμπτωμα και η αρρώστια κατάσταση, συνήθεια, τόπος ζωής. Σε μια υγιή δημοκρατία, η όποια παρέκκλιση γίνεται άμεση πρόκληση. Στους ασθενείς του καιρού μας, τίποτα δεν φαίνεται ως πρόκληση. Η συνήθεια της ιταμότητας μείωσε την αντίδραση. Στις ασθενικές δε δημοκρατίες, όλα λειτουργούν ηγεμονικά.
Οι μοντέρνες ηγεμονίες, όπως η δική μας, δεν πλέουν κατά το πολίτευμα, ούτε κατά το ήθος της δημοκρατίας. Αυτό το ήθος κρατάει τη δημοκρατία κι όχι το τυπικό γράμμα. Οι ιδεολογικές δε αποσυνθέσεις και ανασυνθέσεις έχουν ως αποτέλεσμα τον καισαρισμό, γιατί καμμία λαϊκή διαστρωμάτωση δεν μπορεί να αντιληφθεί τις κινήσεις που γίνονται. Έτσι, ρυθμίζει μόνο ο εξουσιαστής την τωρινή και την επόμενη φάση. Η μοντέρνα πολιτική, η πολιτική της ηγεμονίας δεν προσμετρά τα θύματα των παρατάξεων, αλλά τη φάση του παιχνιδιού. Πολλά προβλήματα – το μπάχαλο και η ασυδοσία στο ραδιοτηλεοπτικό χώρο, το ξεχαρβάλωμα του σωφρονιστικού συστήματος, η… εύκαμπτη ενίοτε σπονδυλική στήλη της δικαιοσύνης κ.α. – μπορεί να είναι απλές δοκιμές για ευρύτερες σφυγμομετρήσεις. Το δυστύχημα είναι ότι μερικοί παίρνουν τις φάσεις ως τελεσίδικες και «εκτίθενται». Των Παπών και των Καισάρων η αυτοδυναμία παίζει το παιχνίδι των ζωνών επιρροής. Τα θύματα δεν έχουν ενδιαφέρον.
Στην πυραμίδα των Καισάρων ευδοκιμούν οι καισαρίσκοι, των οποίων ο βίος προσμετράται πάντα από την ιδιόρρυθμη πορεία των καισαροπαπικών βημάτων. Η ηγεμονία κατασκευάζει περιστασιακά συμφέροντα, περιστασιακούς ισχυρούς και περιστασιακά εξουθενωμένους, ουδέποτε αξιοπρεπείς και περήφανους.
Στη λατινοπερσική δημοκρατία μας, δεν χρειάζεται ούτε ήθος, ούτε μυαλό, ούτε ιδεολογία. Μόνο μύτη. Μύτη, όχι για τη χώνεις παντού, αλλά για να μυρίζεσαι. Ακολουθώντας τα βήματα του Καίσαρα, εξασφαλίζεις τη συμπόρευση. Δεν έχουν τέτοια «μύτη» οι αξιοπρεπείς και με έρμα ευθύνης αυτού του τόπου. Την έχουν, όμως, οι παρατρεχάμενοι, οι ευνοούμενοι και «ευνοούμενες» των ηγεμονίσκων, οι οποίες δεν κερδίζουν πάντα τη μάχη του ανταγωνισμού με τη διαφορά του στήθους τους από τις «αδελφές», που κατέκλυσαν και το πολιτικό προσκήνιο. Από τέτοιες «περιποιημένες» μύτες είναι γεμάτη η Ελλάδα. Γι’ αυτό και οι ηγεμονίες υπήρξαν μακροβιότατες, ενώ οι δημοκρατίες ήταν πάντα θνησιγενείς. Ένας ευφάνταστος σκιτσογράφος θα μπορούσε να «δώσει» την Ελλάδα με δύο πατημασιές ηγεμονικές και πίσω τους χιλιάδες μύτες να ακολουθούν. Στη λατινοπερσική δημοκρατία μας, σιωπά ο μέσος Έλληνας.
Αυτή η σιωπή του Έλληνα, ενώ δεν προσφέρεται σαν γενικότητα επεξηγηματικής συλλογιστικής, εντούτοις δημιουργεί και κατασκευάζει τη διαλεκτική του κωμικού, του τραγικού, του γελοίου και του σαρκαστικού. Έτσι, αντί να γίνεται πεπραγμένο τυποποίησης, όπως εκλαμβάνεται από μερικούς, διαφοροποιείται σε πρόκληση συμμετοχής.
Σιωπά ο μέσος πολίτης για ό,τι βλέπει και ακούει. Και ο πόνος, η ταλαιπωρία του μέσα από τη σιωπή του, οριοθετούν προς το παρόν τη μέγιστη επικοινωνία της διαμαρτυρίας. Προς το μέλλον, ίσως, να συνθέσει το μηνυματικό της αντίδρασης για ό,τι προκλητικά συμβαίνει στον περιβάλλοντα πολιτικοκοινωνικό χώρο. Και να μην αποτελεί η σιωπή, για τους διαπλεκόμενους και τους έρποντες στην πολιτική αρένα, τους άρπαγες του δημοσίου χρήματος και τους εμφανιζόμενους με τις ερμαφρόδιτες απόψεις στα τηλεοπτικά παράθυρα, κατάσταση παραδοχής τετελεσμένων, γονυκλισία και «αδελφοποίηση», με την παθητικότητα.
http://www.statesmen.gr/25379/ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου