Ο αποδοκιμαζόμενος από χωρίου εις χωρίον Γιώργος Παπανδρέου το αγνόησε. Το κρεσέντο ακυβερνησίας κατά τον Απρίλιο που μόλις παρήλθε, αποκρυστάλλωσε το διάχυτο αίτημα της κοινωνίας να απομακρυνθεί ο, μετά από δεκάδες φυγαδεύσεις, και «πισωπόρτας» αποκαλούμενος πρωθυπουργός.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου, γνώστης του κινδύνου να φύγει ταπεινωμένος θέτοντας έτσι σε κίνδυνο και την ιστορική συνέχεια της παρουσίας της Οικογένειας Παπανδρέου στα ελληνικά πολιτικά πράγματα
, συνέφαγε το βράδυ της περασμένης Τετάρτης με τους κ.κ. Χατζηνικολάου και Κωστόπουλο.
Ήθελε να εξομολογηθεί στον κ. Χατζηνικολάου ότι νοιώθει κουρασμένος;
Γύρεψε απασχόληση για την μετα-πρωθυπουργική περίοδο από τον κ. Κωστόπουλο, όπως είχε κάνει και ο κ. Λαλιώτης στο παρελθόν;
Άγνωστο, ακόμα. Πιθανότατα ετοιμάζει νέο “πανωλεθρίαμβο”, αφού ήδη μέσα σε 1,5 χρόνο επέτυχε το ακατόρθωτο. Στην Ελλάδα, συνήθως, όσους δεν αγαπά ο λαός τούς αγαπά ο λεγόμενος «διεθνής παράγων. Ο κ. Γ. Παπανδρέου επέτυχε να μην τον συμπαθούν, ομού, Έλληνες και ξένοι.
Δείγμα της δυσφορίας των τελευταίων μπορεί να θεωρείται η «διαρροή» του εξευτελιστικού βίντεο της συνέντευξης Στρος-Καν. Η καθίζηση τής πολιτικής του επιρροής αποτυπώνεται, σύμφωνα με πληροφορίες, και σε δημοσκοπήσεις. Για πρώτη φορά, μετά τις εθνικά μοιραίες εκλογές του 2009, ο Αντώνης Σαμαράς και η ΝΔ προηγούνται.
Καθώς λένε, «η νίκη έχει πολλούς πατεράδες». Η δημοσκοπική υπεροχή βέβαια πόρρω απέχει από εκλογική επικράτηση.
Αλλά επειδή ενδέχεται ορισμένοι στην ΝΔ, και μιλώ για ένα μικρό υποσύνολο των κοινοβουλευτικών και κομματικών στελεχών, εν ονόματι του πρώτου θετικού δείγματος να επιδιώξουν να πιστωθούν την αλλαγή κλίματος, σπεύδω να προλάβω μια αμετροέπεια που θα έχει και αρνητικότατη απήχηση στο εκλογικό σώμα.
Ο κόσμος σίγουρα δεν ανυπομονεί να ξαναδεί εκείνους που άφησαν τον Καραμανλή στη γέφυρα να πάει μόνος στο βυθό.
Μπορεί ο τέως πρωθυπουργός αναλαμβάνοντας την συνολική πολιτική ευθύνη να ήρε τις αμαρτίες όλων, αλλά δεν σημαίνει ότι όσοι προκάλεσαν με τη στάση τους έλαβαν συγχωροχάρτι.
Μήπως νομίζουν ότι οι αλαλιασμένοι πολίτες που, λόγω της κρίσης, φεύγουν τρέχοντας από την Αθήνα για την επαρχία ενδιαφέρονται για μπουρνουζοσκαφάτους;
Μήπως μερικοί βουλευτές νομίζουν ότι ασκούν «σκληρή» αντιπολίτευση με άσφαιρες δηλώσεις;
Ή μήπως αυτοί που πέρυσι αλληθώριζαν προς το Μνημόνιο και σήμερα νεύουν με νόημα στο ΔΝΤ «καλοί είμαστε κι εμείς…», θέλουν να ποζάρουν για σωτήρες μας;
Δεν αναμένουμε «εύνοιες» από μια κυβέρνηση της ΝΔ ώστε να επιδαψιλεύουμε κολακείες, αλλά δεν χωρεί αμφιβολία ότι η –όποια- ανάκαμψη της πολιτικής επιρροής τής αντιπολίτευσης οφείλεται πρωτίστως - στον αρχηγό - στα στελέχη που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή - και στην καταψήφιση τού Μνημονίου.
Κανένας βέβαια δεν περισσεύει στον αγώνα για απαλλαγή από τον ΓΑΠ και την μοιραία παρέα του.
Ένα κόμμα εξουσίας δεν έχει την πολυτέλεια της ανόθευτης ιδεολογικοπολιτικής καθαρότητας. Είναι πεδίο όπου συγκρούονται με σφοδρότητα αντίρροπα κοινωνικά συμφέροντα για να προκύψει κυβερνητική σύνθεση.
Αυτό είναι μια πραγματικότητα που δεν μπορούν να αποδεχθούν άνθρωποι με πολιτική καταγωγή την Αριστερά, όπου οι ιδεολογικές διαφωνίες οδηγούν σε αλλεπάλληλες διασπάσεις που παράγουν αδύναμα σχήματα με μόνη δυνατότητα τη διαμαρτυρία.
Πρόκειται όμως για ιδεαλισμό που τείνει σε πολιτική ανωριμότητα.
Στην αμαξοστοιχία θα επιβαίνουν και κάποιοι αμφιλεγόμενοι, αρκεί να μην καταλάβουν την Α΄θέση. Και κυρίως η αμαξοστοιχία να πηγαίνει στον σωστό για τη χώρα προορισμό.
Παρότι κόμμα εξουσίας η ΝΔ έκανε μεγάλο βήμα ιδεολογικής «κάθαρσης», σε εθνικολαϊκό προσανατολισμό. Απαλλάχτηκε από τους ακραιφνώς νεοφιλελεύθερους (Μπακογιάννη, Μάνος, Ανδριανόπουλος κ.α.) που όδευσαν στην πολιτική ανυπαρξία, σε αντίθεση με το τυχοδιωκτικό ιδεολογικά συνονθύλευμα του ΠΑΣΟΚ, όπου συστεγάζονται το «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ» με τον …Δρούτσα και τροτσκιστογενείς με υπαλλήλους της Goldman Sachs.
Ωστόσο, τελικός κριτής θα είναι ο ψηφοφόρος.
Γι’ αυτό αν θέλουμε να αναγνώσουμε σε βάθος την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα οφείλουμε να λάβουμε υπόψη και δύο ποιοτικά στοιχεία, που υπερβαίνουν εθνικούς χώρους. Πρώτον, αυτό που λέει ο Ετιέν Μπαλιμπάρ (αναδημοσίευση στην “Ελευθεροτυπία” της 04/05/2011): «Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός ωθεί όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής και της μεσαίας τάξης στην ανασφάλεια, την ανεργία ή γενικότερα σε μια κοινωνική κατάσταση που απαξιώνει τον άνθρωπο απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, δημιουργώντας του αισθήματα οργής. Την ίδια στιγμή, η αλαζονεία των πλουσίων, για τους οποίους η κρίση εμφανίζεται σαν ευκαιρία, αγγίζει απαράδεκτες διαστάσεις. Και καμιά δημοκρατική δύναμη δεν φαίνεται να μπορεί ή να θέλει να την περιορίσει. Γιατί εκπλησσόμαστε, λοιπόν, όταν οι τάξεις που ψήφιζαν Αριστερά πριν από είκοσι ή σαράντα χρόνια σήμερα μπορεί να ψηφίζουν την ακροδεξιά;»
Αν μερικοί δυσφορούν σε αναλύσεις που εμπεριέχουν «ταξικούς» προσδιορισμούς να το ξανασκεφτούν. Στην Ελλάδα με την καταστροφή του παραγωγικού ιστού η μεν εργατική τάξη έχει συρρικνωθεί, αλλά τα εκτεταμένα μεσαία στρώματα νοιώθουν ακριβώς έτσι: Ανίσχυροι. Και εξ αυτού σφόδρα οργισμένοι. Γνωρίζω δυο ώριμους ηλικιακά ανθρώπους, συντηρητικούς ψηφοφόρους, οι οποίοι δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΚΚΕ! Και πολλούς αριστερούς που νοσταλγούν έντονα τον Παπαδόπουλο.
Δεύτερον, οι εκλογείς, με την κουλτούρα του καταναλωτισμού που έχει επικρατήσει, αντιμετωπίζουν σε ένα βαθμό και τα κόμματα με νοοτροπία «προϊόντος».
Το επιλέγω, το χρησιμοποιώ, δεν μού κάνει, το πετάω, καινούριο.
Από κει προκύπτει και το υψηλό δημοσκοπικό ποσοστό του «Κανένα», σε όλες τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ.
Ανικανοποίητοι καταναλωτές.
Ιδίως για τους νεώτερους δεν ισχύει η ιδεολογική αφοσίωση, η πίστη σε αρχές που θεωρούνται σταθερές, η διά βίου δέσμευση σε έναν κομματικό σχηματισμό. Έχουν γίνει περισσότερο πολιτικοί πελάτες παρά πολιτικοί συμμαχητές, ιδεολογικοί ακόλουθοι.
Η νοοτροπία επηρέασε τις προηγούμενες εκλογές, με εκδρομές και αποχή, προκαλώντας καταποντισμό της ΝΔ και θρίαμβο του «ολίγιστου». Πιθανόν με την κρίση η κοινωνία θα επανα-«πολιτικοποιηθεί», αλλά η τάση ενυπάρχει.
Στα δυτικοευρωπαϊκά κράτη, που δεν αντιμετωπίζουν απειλές από γείτονες, η τάση δεν προκαλεί εθνικούς κινδύνους, γιατί οι κυβερνήσεις συνεργασίας λειτουργούν – το δε Βέλγιο έχει ένα χρόνο χωρίς κυβέρνηση.
Στην Ελλάδα όμως η κατάσταση είναι όπως ακριβώς στην περίφημη σκηνή από το «Match Point» του Woody Allen.
Σαν το μπαλάκι του τένις η χώρα έχει χτυπήσει στο δίχτυ-κρίση και ισορροπεί στον αέρα πριν πέσει στο ένα τερραίν-εθνική μοίρα.
Και μπορεί να πέσει στο τερραίν που λέγεται «μόνιμα σε κρίση failed state» τύπου Μεξικό, χάνοντας την δημόσια περιουσία της, τους πολίτες της, που θα ψάχνουν να μεταναστεύσουν, και εν τέλει την εθνική της υπόσταση.
Αν λοιπόν ο ελληνικός λαός έδωσε στον Γιώργο Παπανδρέου «λευκή επιταγή», επιτρέψτε μου, στον Αντώνη Σαμαρά πρέπει να δώσει τα κλειδιά του μαγαζιού. Όχι ως μεσσία ή πατερούλη. Άλλωστε, μετά την «μαύρη τρύπα» που έχει προκαλέσει στην ιστορία του Ελληνισμού η 30ετία του καθεστώτος ΠΑΣΟΚ, με δεδομένες τις διεθνείς δεσμεύσεις που προκάλεσε το χρέος του, η ευχέρεια κινήσεων δεν είναι απεριόριστη.
Μια πορεία με τρεις άξονες περιμένουν οι Έλληνες.
Α. Επαναδιαπραγμάτευση με την Τρόικα. Νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με αξιοκρατία, οικονομικό προγραμματισμό και ανάσχεση όσο είναι εφικτό των δυσμενών συνεπειών από τα «ανοιχτά σύνορα» στην οικονομία.
Β. Άλλη προσέγγιση στην υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων.
Γ. Άλλη παρουσία στη διεθνή σκηνή, άλλη στάση απέναντι σε εταίρους και πιστωτές, δόμηση νέας διεθνούς εικόνας της χώρας, δόμηση νέων συμμαχιών.
Το MEGA κάνει λόγο για «ανατροπή του πολιτικού σκηνικού» (αν και ίσως θα έπρεπε να συμπληρώσει και για ανατροπή του τηλεοπτικού σκηνικού).
Όμως τις προάλλες ένας φίλος σχολιαστής ειρωνεύτηκε τη διατύπωση «επερχόμενη πρωθυπουργία Σαμαρά».
Σε λίγο καιρό οι εξελίξεις μάλλον θα τον ωθήσουν να αλλάξει γνώμη. Όχι απαραίτητα γιατί το πιστεύει και ο κ. Ψυχάρης.
Την ύστατη στιγμή, λένε, οι κοινωνίες ενεργοποιώντας το ένστικτο αυτοσυντήρησης «σπρώχνουν μπροστά» τους καλύτερους.
Ο Σαμαράς δεν θα έχει περίοδο χάριτος.
Και ίσως δεν είναι όσο έτοιμος θα ήθελε.
Αλλά η Ιστορία δεν ρωτάει κανέναν αν είναι έτοιμος.
Προφήτης
http://www.antinews.gr/2011/05/09/100002/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου