Η προχθεσινή νύχτα που έφερε τον Ευάγγελο Βενιζέλο στο επίκεντρο της εξουσίας, ή, καλύτερα, έφερε την εξουσία στον Βενιζέλο, ήταν ακριβώς όπως τη θέλει το ρητό: η νύχτα έβγαλε επίσκοπο, κι η αυγή μητροπολίτη. Κι ήταν μια νύχτα μακρά, που κράτησε πάνω από δύο 24ωρα και που ξεκίνησε, μέρα μεσημέρι, στο Σύνταγμα…
Η διαδήλωση έξω από τη Βουλή έφερε τον πρωθυπουργό σε απόλυτο πανικό. Εκείνος, άνοιξε την πόρτα της συγκυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία, για να την κλείσει, λίγο αργότερα ο ίδιος, υπό τη τριπλή πίεση της οικογένειάς, της ομάδας και των υπουργών του.
Η πρωτοφανής αυτή περιπέτεια, έφερε την αίσθηση κενού εξουσίας. Κι αυτή με τη σειρά της τροφοδότησε κινήσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ που έπειτα από σειρά παρασκηνιακών γεγονότων ανάγκασαν τον Γιώργο Παπανδρέου να «χρίσει» τελικά τον Βενιζέλο: το βράδυ «επίσκοπο» Οικονομικών, και, μέχρι το πρωί, «μητροπολίτη», αντιπρόεδρο της κυβέρνησης.
Ετσι, υπό τη λαϊκή πίεση, ο Παπανδρέου οδηγήθηκε σε «άλλη» συγκυβέρνηση κι όχι σε αυτή για την οποία είχε ξεκινήσει – αν και, όπως φάνηκε, χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς τι έκανε. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας κατέληξε σε κυβέρνηση πασοκικής ενότητας.
Όμως, εκείνο που επιφανειακά δείχνει να είναι, και είναι, ένα ενδοπασοκικό παίγνιο ισχύος και διατήρησης της εξουσίας, στην ουσία εξελίχθηκε σε κάτι πολύ βαθύτερο: στην παραδοχή από το «θεσμικό κόμμα», που βρέθηκε μπροστά στη διπλή απειλή εντός και εκτός Ελλάδος, ότι ο λαός, αυτή τουλάχιστον τη στιγμή, είναι κυρίαρχος. Αυτός καθόρισε τις εξελίξεις.
Το ΠΑΣΟΚ – κι όχι ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του – κατάφερε, με τρόπους που κινήθηκαν στα όρια της δημοκρατικής λειτουργίας, να βρει τον τρόπο να φέρει κάπως τα πράγματα στα μέτρα του. Αυτό όμως σημαίνει ότι αν δεν γίνει σεβαστή η ουσία, το βάθος, στο Σύνταγμα που έγινε η αρχή, μπορεί πολύ εύκολα και γρήγορα να έρθει και το τέλος. Αλλά παιγνίδια δεν χωράνε πια.
Ο ίδιος ο Βενιζέλος δείχνει και ότι το κατάλαβε και ότι το θυμάται. Παραλαμβάνοντας τα νέα του καθήκοντα, έσπευσε να ξεκαθαρίσει τα βασικά: «Ερχομαι εξ ονόματος του ελληνικού λαού» είπε και τον αποκάλεσε αληθινό διαχειριστή της κρίσης. Μιλώντας αργότερα στο Mega, είπε ότι πρέπει να γίνει διάλογος με τους πολίτες οι οποίοι έχουν λόγο, αναφέρθηκε στην ανάγκη ισχυρότερης κυβερνητικής νομιμοποίησης, χαρακτήρισε, την κατάσταση ταπεινωτική για την ιστορία μας και την ταυτότητά μας, είπε ότι «έχουμε πλήρη συνείδηση της κατάστασης», κάτι που, προδήλως, πριν, δεν υπήρχε. Ολες οι αναφορές του, ήταν στη βάση κι όχι στην κορυφή της πυραμίδας, στην οποία, έστω και με όλες αυτές τις «καραμπόλες», η βάση τον οδήγησε.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτά που πέτυχε το Σύνταγμα. Εκείνη η εντυπωσιακή διαδήλωση έφερε κι άλλα, ακόμα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα. Την ώρα που στην Αθήνα σχηματιζόταν η κυβέρνηση Βενιζέλου – Παπανδρέου (γιατί περί αυτού πρόκειται), στο Βερολίνο, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, ανάγκαζε την καγκελάριο Μέρκελ σε μια, φαινομενικά τουλάχιστον, αλλαγή στάσης που υπαγορεύθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στο Βερολίνο από τον ίδιο πανικό που είχε χτυπήσει και τον Ελληνα πρωθυπουργό.
Κάτω από την πολιτική πίεση των γεγονότων στην Αθήνα, τη διαρκή και οξεία πλέον διπλωματική πίεση των Αμερικανών, αλλά και εκείνη των λεγόμενων «αγορών», που τώρα πια γίνονταν ξαφνικά απειλητικές για την ίδια την κυρία Μέρκελ η οποία μέχρι προχθές κατά κάποιο τρόπο τις χρησιμοποιούσε, ο Γάλλος πρόεδρος, με το ταξίδι του ανάγκασε το Βερολίνο, μετά από μήνες ακαμψίας, να κάνει ένα βήμα πίσω.
Βήμα που η γερμανική πολιτική δεν το έκανε φυσικά επειδή το ήθελε, αλλά επειδή είδε ότι δεν μπορεί να τραβά άλλο το σκοινί με αυτό τον τρόπο, γιατί μπορεί να σπάσει. Γι αυτό ακριβώς όμως και το βήμα της Γερμανίας θα είναι μετέωρο: αφού έγινε κάτω από πολλαπλή πίεση, τώρα, το πιο πιθανό είναι ότι θα επιχειρήσει να κερδίσει το χαμένο έδαφος σκληραίνοντας σε κάποιο επίπεδο, φυσικά με αποδέκτη την Ελλάδα.
Σε λιγότερες από 48 ώρες, η «διαδρομή» Σύνταγμα – Καστρί – Παρίσι – Βερολίνο έφερε τις αλλαγές τόσο στην Αθήνα, όσο και στο Βερολίνο. Η απειλή και στις δύο πρωτεύουσες και κυβερνήσεις δεν ήταν πια μόνον εκείνη των «αγορών», αλλά ενός πολύ πιο επικίνδυνου ιού: της πολιορκίας, από τη μία μεριά αυτών των επιθετικών αγορών και, από την άλλη, των κοινωνιών που δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους…
Κι ο Βενιζέλος; Ο Βενιζέλος δεν είναι ούτε Παπανδρέου ούτε Παπακωνσταντίνου. Δεν έφτασε ως εκεί ούτε ως γόνος πρωθυπουργού, ούτε ως φίλος γόνου. Και αύριο, δοκιμάζεται για πρώτη φορά στα αληθινά δύσκολα.
Φέρεται αποφασισμένος να το παλέψει υπέρ της ελληνικής κοινωνίας αλλά και της ευρωπαϊκής συνοχής – κάτι που σαφώς δεν έκανε ούτε ο προκάτοχός του ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός που μάλλον, όλα αυτά, ούτε τους απασχόλησαν, ούτε καν τα κατάλαβαν.
Μακάρι να είναι αποφασισμένος. Και μακάρι να το κάνει. Να το παλέψει και κάτι να πετύχει, αν και τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Αν καταφέρει να πείσει ότι το παλεύει – κι ο κόσμος δεν πείθεται πια με λόγια αλλά μόνον με χειροπιαστές αποδείξεις - θα κερδίσει κάποια ανοχή και κάποιο χρόνο. Αν όχι, θα πάμε πάλι πολύ γρήγορα στα θεολογικά και στη βάση της νομιμοποίησης: φωνή λαού, οργή θεού…
gmalouchos@tovima.gr
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=406827&h1=true
Η διαδήλωση έξω από τη Βουλή έφερε τον πρωθυπουργό σε απόλυτο πανικό. Εκείνος, άνοιξε την πόρτα της συγκυβέρνησης με τη Νέα Δημοκρατία, για να την κλείσει, λίγο αργότερα ο ίδιος, υπό τη τριπλή πίεση της οικογένειάς, της ομάδας και των υπουργών του.
Η πρωτοφανής αυτή περιπέτεια, έφερε την αίσθηση κενού εξουσίας. Κι αυτή με τη σειρά της τροφοδότησε κινήσεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ που έπειτα από σειρά παρασκηνιακών γεγονότων ανάγκασαν τον Γιώργο Παπανδρέου να «χρίσει» τελικά τον Βενιζέλο: το βράδυ «επίσκοπο» Οικονομικών, και, μέχρι το πρωί, «μητροπολίτη», αντιπρόεδρο της κυβέρνησης.
Ετσι, υπό τη λαϊκή πίεση, ο Παπανδρέου οδηγήθηκε σε «άλλη» συγκυβέρνηση κι όχι σε αυτή για την οποία είχε ξεκινήσει – αν και, όπως φάνηκε, χωρίς να καταλαβαίνει ακριβώς τι έκανε. Η κυβέρνηση εθνικής ενότητας κατέληξε σε κυβέρνηση πασοκικής ενότητας.
Όμως, εκείνο που επιφανειακά δείχνει να είναι, και είναι, ένα ενδοπασοκικό παίγνιο ισχύος και διατήρησης της εξουσίας, στην ουσία εξελίχθηκε σε κάτι πολύ βαθύτερο: στην παραδοχή από το «θεσμικό κόμμα», που βρέθηκε μπροστά στη διπλή απειλή εντός και εκτός Ελλάδος, ότι ο λαός, αυτή τουλάχιστον τη στιγμή, είναι κυρίαρχος. Αυτός καθόρισε τις εξελίξεις.
Το ΠΑΣΟΚ – κι όχι ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του – κατάφερε, με τρόπους που κινήθηκαν στα όρια της δημοκρατικής λειτουργίας, να βρει τον τρόπο να φέρει κάπως τα πράγματα στα μέτρα του. Αυτό όμως σημαίνει ότι αν δεν γίνει σεβαστή η ουσία, το βάθος, στο Σύνταγμα που έγινε η αρχή, μπορεί πολύ εύκολα και γρήγορα να έρθει και το τέλος. Αλλά παιγνίδια δεν χωράνε πια.
Ο ίδιος ο Βενιζέλος δείχνει και ότι το κατάλαβε και ότι το θυμάται. Παραλαμβάνοντας τα νέα του καθήκοντα, έσπευσε να ξεκαθαρίσει τα βασικά: «Ερχομαι εξ ονόματος του ελληνικού λαού» είπε και τον αποκάλεσε αληθινό διαχειριστή της κρίσης. Μιλώντας αργότερα στο Mega, είπε ότι πρέπει να γίνει διάλογος με τους πολίτες οι οποίοι έχουν λόγο, αναφέρθηκε στην ανάγκη ισχυρότερης κυβερνητικής νομιμοποίησης, χαρακτήρισε, την κατάσταση ταπεινωτική για την ιστορία μας και την ταυτότητά μας, είπε ότι «έχουμε πλήρη συνείδηση της κατάστασης», κάτι που, προδήλως, πριν, δεν υπήρχε. Ολες οι αναφορές του, ήταν στη βάση κι όχι στην κορυφή της πυραμίδας, στην οποία, έστω και με όλες αυτές τις «καραμπόλες», η βάση τον οδήγησε.
Αλλά δεν είναι μόνον αυτά που πέτυχε το Σύνταγμα. Εκείνη η εντυπωσιακή διαδήλωση έφερε κι άλλα, ακόμα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα. Την ώρα που στην Αθήνα σχηματιζόταν η κυβέρνηση Βενιζέλου – Παπανδρέου (γιατί περί αυτού πρόκειται), στο Βερολίνο, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, ανάγκαζε την καγκελάριο Μέρκελ σε μια, φαινομενικά τουλάχιστον, αλλαγή στάσης που υπαγορεύθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στο Βερολίνο από τον ίδιο πανικό που είχε χτυπήσει και τον Ελληνα πρωθυπουργό.
Κάτω από την πολιτική πίεση των γεγονότων στην Αθήνα, τη διαρκή και οξεία πλέον διπλωματική πίεση των Αμερικανών, αλλά και εκείνη των λεγόμενων «αγορών», που τώρα πια γίνονταν ξαφνικά απειλητικές για την ίδια την κυρία Μέρκελ η οποία μέχρι προχθές κατά κάποιο τρόπο τις χρησιμοποιούσε, ο Γάλλος πρόεδρος, με το ταξίδι του ανάγκασε το Βερολίνο, μετά από μήνες ακαμψίας, να κάνει ένα βήμα πίσω.
Βήμα που η γερμανική πολιτική δεν το έκανε φυσικά επειδή το ήθελε, αλλά επειδή είδε ότι δεν μπορεί να τραβά άλλο το σκοινί με αυτό τον τρόπο, γιατί μπορεί να σπάσει. Γι αυτό ακριβώς όμως και το βήμα της Γερμανίας θα είναι μετέωρο: αφού έγινε κάτω από πολλαπλή πίεση, τώρα, το πιο πιθανό είναι ότι θα επιχειρήσει να κερδίσει το χαμένο έδαφος σκληραίνοντας σε κάποιο επίπεδο, φυσικά με αποδέκτη την Ελλάδα.
Σε λιγότερες από 48 ώρες, η «διαδρομή» Σύνταγμα – Καστρί – Παρίσι – Βερολίνο έφερε τις αλλαγές τόσο στην Αθήνα, όσο και στο Βερολίνο. Η απειλή και στις δύο πρωτεύουσες και κυβερνήσεις δεν ήταν πια μόνον εκείνη των «αγορών», αλλά ενός πολύ πιο επικίνδυνου ιού: της πολιορκίας, από τη μία μεριά αυτών των επιθετικών αγορών και, από την άλλη, των κοινωνιών που δεν έχουν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους…
Κι ο Βενιζέλος; Ο Βενιζέλος δεν είναι ούτε Παπανδρέου ούτε Παπακωνσταντίνου. Δεν έφτασε ως εκεί ούτε ως γόνος πρωθυπουργού, ούτε ως φίλος γόνου. Και αύριο, δοκιμάζεται για πρώτη φορά στα αληθινά δύσκολα.
Φέρεται αποφασισμένος να το παλέψει υπέρ της ελληνικής κοινωνίας αλλά και της ευρωπαϊκής συνοχής – κάτι που σαφώς δεν έκανε ούτε ο προκάτοχός του ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός που μάλλον, όλα αυτά, ούτε τους απασχόλησαν, ούτε καν τα κατάλαβαν.
Μακάρι να είναι αποφασισμένος. Και μακάρι να το κάνει. Να το παλέψει και κάτι να πετύχει, αν και τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Αν καταφέρει να πείσει ότι το παλεύει – κι ο κόσμος δεν πείθεται πια με λόγια αλλά μόνον με χειροπιαστές αποδείξεις - θα κερδίσει κάποια ανοχή και κάποιο χρόνο. Αν όχι, θα πάμε πάλι πολύ γρήγορα στα θεολογικά και στη βάση της νομιμοποίησης: φωνή λαού, οργή θεού…
gmalouchos@tovima.gr
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=406827&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου