Του Κωστα Ιορδανιδη
Επήλθε κόπωση από την επανάληψη στάσεων και συμπεριφορών του παραλόγου, στο διηνεκές. Εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, κάποιες ευάριθμες ομάδες –κυμαίνονται γύρω στα εκατό άτομα– δημιουργούν βίαια επεισόδια στη διάρκεια των διαδηλώσεων. Δεν θα ηθικολογήσουμε ούτε θα πολιτικολογήσουμε επί του θέματος. Απλώς επισημαίνεται ότι «ασφάλεια» υπάρχει μόνον εντός του χώρου που περιφρουρεί το ΚΚΕ. Αφού η χώρα οδηγήθηκε ως σε αυτό το σημείο, ερρέτωσαν το εθνικό κράτος και οι αξίες του. Ας ανατεθεί η δημόσια ασφάλεια στους πολεμίους του αστικού συστήματος. Αυτή είναι η πρώτη ένδειξη υψίστης παρακμής.
Υπάρχει όμως και δεύτερη. Καλών προθέσεων πολίτες προτρέπουν επιμόνως τα δύο κόμματα εξουσίας –Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ– να συνεργασθούν προς σωτηρίαν της Ελλάδος. Πιστεύουν προφανώς ότι οι δυνάμεις που αντιτίθενται στην πρόοδο και στον εκσυγχρονισμό –συνδικαλιστές, συντεχνίες κ.λπ.– θα αναγκασθούν εκ των πραγμάτων να υποκύψουν όταν επικρατήσει ομοφροσύνη σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο.
Υπό την πίεση αυτών των προτροπών, ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου κάλεσε προ ολίγων μηνών σε συνάντηση τον φίλο του από το παρελθόν και αρχηγό της Ν.Δ. σήμερα κ. Αντώνη Σαμαρά και λέγεται ότι συμφώνησε να παραιτηθεί και να ορίσουν από κοινού πρωθυπουργό και υπουργικό συμβούλιο προς σωτηρίαν της Ελλάδος. Αλλά κατ’ άλλους ο κ. Σαμαράς προέβη σε άκαιρες διαρροές, κατ’ άλλους ο κ. Παπανδρέου πιέσθηκε από τους στενούς του συνεργάτες και υπαναχώρησε. Προχθές, η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε, σε μια εκδοχή πιο απαράδεκτη, από άποψη αισθητική τουλάχιστον, και δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι δύο «παλιοί φίλοι» ακκίζονται ως έφηβοι, και ο λόγος είναι ότι κανείς από τους δύο δεν επιθυμεί συνεργασία στη φάση αυτή. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν η συγκυβέρνηση μπορεί να σώσει τη χώρα, που επί της ουσίας έχει χρεοκοπήσει ήδη. Είναι αμφίβολο εάν οι «δυνάμεις της αντιδράσεως», όπως αποκαλούνται από τους «εκσυγχρονιστές», πεισθούν από τη συνεργασία των κ. Σαμαρά και Παπανδρέου, και συνταχθούν με την πολιτική δραματικής μειώσεως των εισοδημάτων τους. Πολύ περισσότερο η συνεργασία των δύο κομμάτων δεν θα διαφοροποιήσει το περιεχόμενο του μακροπρόθεσμου σχεδίου, στη διαμόρφωση του οποίου δεν συμμετέχει η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η χώρα είναι μήπως η απόπειρα βίαιης εναρμονίσεως οδηγήσει σε εξέγερση κοινωνική, όχι βεβαίως της μορφής των χθεσινών επεισοδίων. Ακρως ανησυχητική είναι και η κλιμακούμενη αντιπαράθεση με τη Γερμανία, που εκλαμβάνεται ως κατοχική δύναμη στην οποία ο ελληνικός λαός στο σύνολό του οφείλει να αντισταθεί, όπως συνέβη και στο παρελθόν. Κάποιοι με άλλα λόγια οραματίζονται ένα νέο ΕΑΜ, προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες. Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα είναι ότι ένα «σχέδιο σωτηρίας», ανατρεπτικό της σημερινής τάξης πραγμάτων αντιμετωπίζεται με τρόπο νηπιακό.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_20/10/2011_1296575
Επήλθε κόπωση από την επανάληψη στάσεων και συμπεριφορών του παραλόγου, στο διηνεκές. Εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, κάποιες ευάριθμες ομάδες –κυμαίνονται γύρω στα εκατό άτομα– δημιουργούν βίαια επεισόδια στη διάρκεια των διαδηλώσεων. Δεν θα ηθικολογήσουμε ούτε θα πολιτικολογήσουμε επί του θέματος. Απλώς επισημαίνεται ότι «ασφάλεια» υπάρχει μόνον εντός του χώρου που περιφρουρεί το ΚΚΕ. Αφού η χώρα οδηγήθηκε ως σε αυτό το σημείο, ερρέτωσαν το εθνικό κράτος και οι αξίες του. Ας ανατεθεί η δημόσια ασφάλεια στους πολεμίους του αστικού συστήματος. Αυτή είναι η πρώτη ένδειξη υψίστης παρακμής.
Υπάρχει όμως και δεύτερη. Καλών προθέσεων πολίτες προτρέπουν επιμόνως τα δύο κόμματα εξουσίας –Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ– να συνεργασθούν προς σωτηρίαν της Ελλάδος. Πιστεύουν προφανώς ότι οι δυνάμεις που αντιτίθενται στην πρόοδο και στον εκσυγχρονισμό –συνδικαλιστές, συντεχνίες κ.λπ.– θα αναγκασθούν εκ των πραγμάτων να υποκύψουν όταν επικρατήσει ομοφροσύνη σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο.
Υπό την πίεση αυτών των προτροπών, ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου κάλεσε προ ολίγων μηνών σε συνάντηση τον φίλο του από το παρελθόν και αρχηγό της Ν.Δ. σήμερα κ. Αντώνη Σαμαρά και λέγεται ότι συμφώνησε να παραιτηθεί και να ορίσουν από κοινού πρωθυπουργό και υπουργικό συμβούλιο προς σωτηρίαν της Ελλάδος. Αλλά κατ’ άλλους ο κ. Σαμαράς προέβη σε άκαιρες διαρροές, κατ’ άλλους ο κ. Παπανδρέου πιέσθηκε από τους στενούς του συνεργάτες και υπαναχώρησε. Προχθές, η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε, σε μια εκδοχή πιο απαράδεκτη, από άποψη αισθητική τουλάχιστον, και δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι δύο «παλιοί φίλοι» ακκίζονται ως έφηβοι, και ο λόγος είναι ότι κανείς από τους δύο δεν επιθυμεί συνεργασία στη φάση αυτή. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν η συγκυβέρνηση μπορεί να σώσει τη χώρα, που επί της ουσίας έχει χρεοκοπήσει ήδη. Είναι αμφίβολο εάν οι «δυνάμεις της αντιδράσεως», όπως αποκαλούνται από τους «εκσυγχρονιστές», πεισθούν από τη συνεργασία των κ. Σαμαρά και Παπανδρέου, και συνταχθούν με την πολιτική δραματικής μειώσεως των εισοδημάτων τους. Πολύ περισσότερο η συνεργασία των δύο κομμάτων δεν θα διαφοροποιήσει το περιεχόμενο του μακροπρόθεσμου σχεδίου, στη διαμόρφωση του οποίου δεν συμμετέχει η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η χώρα είναι μήπως η απόπειρα βίαιης εναρμονίσεως οδηγήσει σε εξέγερση κοινωνική, όχι βεβαίως της μορφής των χθεσινών επεισοδίων. Ακρως ανησυχητική είναι και η κλιμακούμενη αντιπαράθεση με τη Γερμανία, που εκλαμβάνεται ως κατοχική δύναμη στην οποία ο ελληνικός λαός στο σύνολό του οφείλει να αντισταθεί, όπως συνέβη και στο παρελθόν. Κάποιοι με άλλα λόγια οραματίζονται ένα νέο ΕΑΜ, προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες. Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα είναι ότι ένα «σχέδιο σωτηρίας», ανατρεπτικό της σημερινής τάξης πραγμάτων αντιμετωπίζεται με τρόπο νηπιακό.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_20/10/2011_1296575
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου