Οι Κάννες δεν φέρνουν πάντα δόξα...

Αντώνης Καρακούσης 

Η επιλογή του κ. Παπανδρέου να θέσει σε δημοψήφισμα τη νέα δανειακή σύμβαση, που με πολύ προσπάθεια δέχθηκαν οι ευρωπαίοι εταίροι στη σύνοδο κορυφής της 27ης Οκτωβρίου, επέτεινε, όπως ήταν αναμενόμενο, την αβεβαιότητα στο διεθνές οικονομικό σύστημα και τάραξε τις αγορές.

Και λογικώς, αφού με τη συγκεκριμένη επιλογή δεν έθεσε σε δοκιμασία μόνο την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους, αλλά δημιούργησε περιβάλλον αμφισβήτησης για ολόκληρο το πακέτο απάντησης της Ευρώπης στη διαχεόμενη κρίση χρέους.

Και αυτό γιατί η αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος είναι ευθέως συνδεδεμένη με τη γενικότερη προσπάθεια ελέγχου της κρίσης ή καλύτερα συναρτάται και εξαρτάται από αυτήν.

Η αβεβαιότητα επίσης αυξήθηκε διεθνώς γιατί όλοι αντιλαμβάνονται ότι με το συγκεκριμένο δημοψήφισμα δεν κρίνεται απλώς μια δανειακή σύμβαση αλλά η παραμονή ή η έξοδος της χώρας μας από την ευρωζώνη.

Και κατ' επέκταση η συνέχεια της ευρωζώνης, αφού η αποχώρηση, οικειοθελής ή μη, μιας χώρας από το ευρώ, θα θέσει υπαρξιακά ζητήματα στην οικονομική και νομισματική ένωση.

Με άλλα λόγια, δεν είναι παράδοξη, όπως ορισμένοι υποστηρίζουν, η αντίδραση των αγορών, ούτε η επαύξηση της αβεβαιότητας διεθνώς.

Στο σημερινό διασυνδεδεμένο κόσμο, το ελληνικό πρόβλημα, στο βαθμό που επιδρά στα ευρωπαϊκά πράγματα, μπορεί να δράσει καταλυτικά και να προσφέρει τη βάση ευρύτερων εξελίξεων στην παγκόσμια οικονομία.

Κακά τα ψέματα, το ελληνικό πρόβλημα έχει καταστεί το μείζον πρόβλημα του πλανήτη. Και έτσι εξηγείται το διεθνές ενδιαφέρον και η πρόσκληση που απηύθυναν οι G-20 στον κ. Παπανδρέου να παραβρεθεί στη Σύνοδό τους στις Κάννες. Το πιθανότερο που θα συμβεί είναι να του ζητήσουν εξηγήσεις και να υπογραμμίσουν τις συνέπειες των επιλογών του.

Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει την έκβαση των συζητήσεων αυτών. Ωστόσο, οφείλει ο κ. Παπανδρέου και όσοι τον περιβάλλουν, να αντιληφθούν ότι δεν «παίζουν» μόνοι σ' αυτόν τον κόσμο.

Τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι μεγάλα και υπέρτερα εκείνων μιας χώρας ή ακόμη χειρότερα μιας αμφισβητούμενης κυβέρνησης ή μιας αποτυχημένης πολιτικής ομάδας, που επί δύο χρόνια πηδάει από τη μία κατάσταση στην άλλη, χωρίς επαρκές σχέδιο και αποδεδειγμένα χωρίς συνέπεια.

Είναι αλήθεια γοητευτικός ο τυχοδιωκτισμός, ενίοτε βοηθά τους τολμηρούς, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων καταλήγει σε δράματα μοναδικά.