Γεώργιος Π. Μαλούχος
Τελικά, ένα είναι το εξαγόμενο: το βαθύτερο νόημα της εθνικής τραγωδίας σήμερα στην Ελλάδα είναι η εσωκομματική σύγκρουση εξουσίας στο «θεσμικό κόμμα», το ΠΑΣΟΚ – γιατί, όπως φαίνεται, γι αυτό και μόνον γίνανε όλα όσα τραγικά ζήσαμε… Κι επειδή δεν το καταλάβαμε επαρκώς το καλοκαίρι με το σχηματισμό της άτυπης κυβέρνησης Βενιζέλου – Παπανδρέου, έπρεπε να διέλθουμε τώρα από αυτό το χάος για να καταλήξουμε, μάλλον, και στον τυπικό σχηματισμό της, με όποιο κόστος για τη χώρα, από τη συμπεριφορά των επικεφαλής της κυβέρνησής της σε ρόλο «καλού – κακού»: ο «κακός» που θέλει το δημοψήφισμα και μας οδηγεί στον όλεθρο και ο «καλός» που το ανατρέπει και παίρνει τη σκυτάλη. Και, μέσα από όλα αυτά, το πικρότερο όλων, για τη χώρα, είναι ότι πιστεύουν πώς κάτι έκαναν…
Τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, ο κ. Παπανδρέου έλαβε την εμπιστοσύνη της Βουλής, καταγγέλλοντας σκληρά και την ίδια στιγμή εφαρμόζοντας στο έπακρο τις πιο ακραίες παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος τις οποίες κατήγγειλε. Ηταν ένας πολιτικός χειρισμός τέτοιας έμπνευσης και εκτέλεσης που κάνει ότι άλλο ξέραμε μέχρι χθες να μοιάζει επαρχιακός ερασιτεχνισμός. Και απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η σημερινή Ελλάδα αποτελεί ευθεία και μεγαλειώδη συνέχεια του Βυζαντίου. Η τέχνη της πολιτικής ίντριγκας αναβίωσε θριαμβευτικά. Οι πρωταγωνιστές της μεγαλούργησαν. Δυστυχώς, όμως, ήταν όχι αντιγραφή της τέχνης των χρόνων της δόξας, μα εκείνων της παρακμής…
Πολλοστημόριο αυτής της τέχνης και της ενέργειας που δαπανήθηκε τις πέντε τελευταίες ημέρες αν είχε διοχετευθεί τα δύο τελευταία χρόνια στην αντιμετώπιση του προβλήματος της χώρας, αυτή όχι απλώς δεν θα είχε χρεοκοπήσει, αλλά θα είχε γίνει… Ελβετία…
Δεν υπήρξε κάτι που να έμεινε έξω από το σκηνικό και, κυρίως, το παρασκήνιο, που στήθηκε στη διάρκειά τους. Απειλές που συγκλόνισαν όχι μόνον την Ελλάδα αλλά και – τουλάχιστον – ολόκληρη την Ευρώπη οδηγώντας όμως έτσι τη χώρας μας σε εξαιρετικά δυσμενέστερη θέση – αυτό ήταν το εγκληματικό κόστος που τώρα κάνουν ότι δεν το θυμούνται -, ακατάληπτες κινήσεις στο ημίφως, ανατροπές, δηλώσεις, αντιδηλώσεις, επιθέσεις, αναδιπλώσεις, αμφισβητήσεις, αυτοαναιρέσεις, ακραίες θεσμικές υπερβασίες, πιέσεις, καταρρακώσεις της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης, επικίνδυνες ζαριές και στοιχήματα.
Ολα αυτά και άλλα τόσα εναλλάχθηκαν σαν εξαιρετικής τέχνης κινηματογραφική ταινία τρόμου, σε αμέτρητες εκδοχές και κατευθύνσεις, για να φτάσουμε ξανά, περνώντας όμως μέσα από την κόλαση – στην οποία και παραμένουμε όσο κι αν κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε - ακριβώς εκεί απ’ όπου είχαμε ξεκινήσει: σε ένα ισχυρό και, κατ’ ουσίαν και πάλι μόνο, κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, ακόμα κι αν στην επόμενη φάση του, ο αρχηγός του φέρει άλλο όνομα και, αντί για Γιώργος Παπανδρέου, ονομάζεται τελικά Ευάγγελος Βενιζέλος.
Αυτό το τελευταίο, θα το μάθουμε βέβαια οριστικά στις αμέσως επόμενες μέρες, αν όχι και ώρες. Θα μάθουμε αν η κρίση αυτή κατέληξε στην πλήρη και θεσμική πλέον μετάβαση της εξουσίας από τον Γιώργο Παπανδρέου στον Ευάγγελο Βενιζέλο, ως συνέχεια του προηγούμενου αντίστοιχου επισοδείου της πτώσης του πρωθυπουργού το καλοκαίρι, που τελικά δεν επήλθε. Πάντως, πολλά συγκλίνουν σε αυτό, όπως ο τρόπος που «κάμφθηκαν» ξαφνικά οι σκληρότατες «απαιτήσεις» και «αντιρρήσεις» των υπουργών του κ. Παπανδρέου οι οποίοι, ενώ επί δύο ημέρες πριν τον σφυροκοπούσαν δημοσίως ανελέητα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Παρασκευής τον χειροκροτούσαν όρθιοι, χωρίς να σκέπτονται πόσο κακό έκαναν στην τελευταία και πολύτιμη ικμάδα αξιοπιστίας τους απέναντι στον ελληνικό λαό αλλά και στους ξένους δανειστές του…
Το ίδιο συνέβη άλλωστε και με τον τρόπο που επί της ουσίας φωτογράφησε ως επόμενο πρωθυπουργό τον αντιπρόεδρο στην ομιλία του το ίδιο βράδυ στη Βουλή ο Γιώργος Καρατζαφέρης, συγκλίνοντας ακόμα και λεκτικά με τα όσα είπε λίγο μετά ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος.
Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για την ύπατη έκφραση του Βυζαντίου: δημόσιες δεσμεύσεις δεν υπήρξαν, παρά μόνον αοριστολογίες για δυνητική αλλαγή πρωθυπουργού. Οπότε, δεν είναι και τελείως απίθανο να δει κανείς αύριο τον κ. Παπανδρέου όλα αυτά να τα έχει ξαφνικά ξεχάσει… Μένει να το δούμε πολύ σύντομα, αν και είναι μάλλον απίθανο.
Γιατί από τη στιγμή που το πρωθυπουργικό αεροσκάφος προσγειώθηκε επιστρέφοντας από τις Κάννες και ο Ευάγγελος Βενιζέλος επί της ουσίας ακύρωσε τον πρωθυπουργό με τη γραπτή δήλωσή του πυροδοτώντας τις εξελίξεις, ήταν και ο μόνος που, μετά από αυτό το τσουνάμι αμφισβήτησης στα έσχατα θεσμικά όρια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, θα μπορούσε να «μαζέψει» το πράγμα, το οποίο, τελικά, μαζεύτηκε.
Είναι δεδομένο ότι η Νέα Δημοκρατία δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει σε αυτά τα επίπεδα ίντριγκας – και κατά βάθος ευτυχώς, γιατί αν και τακτικά σαφώς πληγώθηκε, εξέρχεται μεν μικροπολιτικά εξαπατημένη, αλλά, ακριβώς γι αυτό και ηθικά ισχυροποιημένη: άλλωστε, σε αυτό τον τομέα, οι επιδόσεις της υπήρξαν ιστορικά ανεπαρκέστατες σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ.
Προσπάθησε να βάλει πλάτη στα τετελεσμένα της εθνικής αναγκαιότητας και έσπευσε να κάνει το βήμα που ήταν αρκετό ώστε το απαράμιλλο πράσινο πολιτικό ιερατείο να καταφέρει, μέσα σε λίγες ώρες, να αναδιπλωθεί, να ανασυνταχθεί, να την εγκλωβίσει και να αντεπιτεθεί νικηφόρα. Όμως, όλα αυτά έγιναν στο πεδίο της μικροπολιτικής και όχι της ουσίας. Κι αυτό, έχει καθοριστική σημασία.
Ακριβώς γι αυτό, είναι προφανές ότι αυτή η νίκη δεν είναι νίκη της χώρας όπως θέλησε η κυβέρνηση να την παρουσιάσει, αλλά νίκη του ΠΑΣΟΚ.
Γιατί σημειώθηκε στους διαδρόμους και στις ισορροπίες, αλλά αφήνει όχι απλώς αμετάβλητες αλλά εξαιρετικά επιβαρυμένες, μετά το τέχνασμα του δημοψηφίσματος και όσων το ακολούθησαν, τις συνθήκες του πραγματικού προβλήματος.
Και αυτή ακριβώς είναι η βαθύτερη όψη, η επικίνδυνη καρδιά όλου αυτού του βυζαντινισμού: ότι βάφτισε το κρέας ψάρι. Ότι ονόμασε νίκη της συναίνεσης μια συναίνεση που κατ ουσίαν δεν υπήρξε. Το πολύ πολύ που θα υπάρξει, είναι μια περιορισμένης σημασίας διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος με δυνάμεις τις οποίες πολύ σύντομα αυτό θα πάρει τελικά μαζί του όχι μόνον στα υπουργικά έδρανα, αλλά και στην πορεία της πτώσης.
Και ο κρίσιμος λόγος γι αυτό, παρά τις όποιες περί του αντιθέτου μεγαλόστομες ρητορείες, είναι ότι επί της ουσίας όλες αυτές τις μέρες, συναίνεση ουδέποτε επιδιώχθηκε πραγματικά από κυβερνητικής πλευράς. Γιατί όλα αυτά που έγιναν ήταν κατασκευές και δεν ήταν αλήθειες.
Η ασφυκτική πίεση που δημιούργησε για τη χώρα η «πρωτοβουλία» του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα οδήγησε τη Νέα Δημοκρατία να κάνει μια υπερβατική και με κόστος εθνική κίνηση που μόλις την έκανε, η κυβέρνηση, αμέσως μετά, της τράβηξε το χαλί κάτω απ’ τα πόδια… Ουδέποτε όμως συζήτησε πραγματικά και επί της ουσίας για το μέλλον του τόπου.
Το κόλπο ήταν αριστοτεχνικό, μοναδικό, καλά σχεδιασμένο και ακόμα καλύτερα εκτελεσμένο.
Όμως, ήταν ακριβώς αυτό: κόλπο, όπως φάνηκε ξεκάθαρα στην ολοκλήρωσή του. Και ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα. Ότι με κόλπα, αυτό που πρέπει να γίνει για τη χώρα, δεν βγαίνει πέρα. Αυτό, το γνωρίζουν άπαντες.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, από το βήμα της Βουλής σε αυτή την ιστορική συνεδρίαση, μίλησε με ζέση και υπερασπίστηκε με πάθος όλα αυτά τα σπουδαία και τα μεγάλα που λέει ότι έκανε και ότι συνεχίζει να κάνει, τα οποία, όμως, - ή τουλάχιστον πάρα πολλά από αυτά – στην πραγματικότητα δεν κάνει.
Κατακεραύνωσε για ακόμη μια φορά το «σύστημα» που «πολεμάει», αλλά ξέχασε και πάλι να πει ότι είναι ο ίδιος ο κατεξοχήν, από κάθε άποψη, ποσοτικά και ποιοτικά, εκπρόσωπός του…
Ξιφούλκησε με μανία για τις ευθύνες της ελληνικής στρεύλωσης, που όμως του διέφυγε να αναφέρει σε ποιους ανήκουν: ότι ο ίδιος προσωπικά ήταν επί τόσα χρόνια υπουργός και ότι το κόμμα του περίπου μονοπώλησε τα τελευταία τριάντα χρόνια την εξουσία, υπήρξε μια «λεπτομέρεια» ανάξια λόγου...
Επιτέθηκε με πάθος στις παθογένειες και τις ανεπάρκειες, τις οποίες όμως η κυβέρνησή του ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες συντηρεί ακμαίες σε όλα τα επίπεδα.
Όπως και να χει, τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, το κόμμα του, έπειτα από τρομερές αναταράξεις, έλαμπε και πάλι από ευτυχία που δεν μπορούσε να την κρύψει καθώς έβγαινε από κάθε κύτταρό του.
Όμως, κάποια στιγμή, οι χαρές τελειώσανε, η Βουλή άδειασε, οι προβολείς έσβησαν. Και, κάπου εκεί, τέλειωσε, ή θα τελειώσει τις αμέσως επόμενες μέρες, με τον α ή τον β τρόπο, με Παπανδρέου ή Βενιζέλο, και με μια καρικατούρα «εθνικής κυβέρνησης» η ουσιαστική φάση αυτού του πράγματι μεγαλειώδους πολιτικού τεχνάσματος.
Και κάπου εκεί, μετά από όλα αυτά, θα περιμένει, δυστυχώς για όλους μας, η πραγματικότητα. Που δεν κατέχει από Βυζάντια και τέτοια. Και που όλα αυτά τα τεχνάσματα, τελικά θα τα σαρώσει. Μακάρι, να μη σαρώσει μαζί τους και τη χώρα όπως, κάποτε, τη μεγάλη χιλιόχρονη αυτοκρατορία, από την οποία το ΠΑΣΟΚ, δυστυχώς, διδάχθηκε μόνον την παρακμή κι όχι τη δόξα…
Τελικά, ένα είναι το εξαγόμενο: το βαθύτερο νόημα της εθνικής τραγωδίας σήμερα στην Ελλάδα είναι η εσωκομματική σύγκρουση εξουσίας στο «θεσμικό κόμμα», το ΠΑΣΟΚ – γιατί, όπως φαίνεται, γι αυτό και μόνον γίνανε όλα όσα τραγικά ζήσαμε… Κι επειδή δεν το καταλάβαμε επαρκώς το καλοκαίρι με το σχηματισμό της άτυπης κυβέρνησης Βενιζέλου – Παπανδρέου, έπρεπε να διέλθουμε τώρα από αυτό το χάος για να καταλήξουμε, μάλλον, και στον τυπικό σχηματισμό της, με όποιο κόστος για τη χώρα, από τη συμπεριφορά των επικεφαλής της κυβέρνησής της σε ρόλο «καλού – κακού»: ο «κακός» που θέλει το δημοψήφισμα και μας οδηγεί στον όλεθρο και ο «καλός» που το ανατρέπει και παίρνει τη σκυτάλη. Και, μέσα από όλα αυτά, το πικρότερο όλων, για τη χώρα, είναι ότι πιστεύουν πώς κάτι έκαναν…
Τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, ο κ. Παπανδρέου έλαβε την εμπιστοσύνη της Βουλής, καταγγέλλοντας σκληρά και την ίδια στιγμή εφαρμόζοντας στο έπακρο τις πιο ακραίες παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος τις οποίες κατήγγειλε. Ηταν ένας πολιτικός χειρισμός τέτοιας έμπνευσης και εκτέλεσης που κάνει ότι άλλο ξέραμε μέχρι χθες να μοιάζει επαρχιακός ερασιτεχνισμός. Και απέδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η σημερινή Ελλάδα αποτελεί ευθεία και μεγαλειώδη συνέχεια του Βυζαντίου. Η τέχνη της πολιτικής ίντριγκας αναβίωσε θριαμβευτικά. Οι πρωταγωνιστές της μεγαλούργησαν. Δυστυχώς, όμως, ήταν όχι αντιγραφή της τέχνης των χρόνων της δόξας, μα εκείνων της παρακμής…
Πολλοστημόριο αυτής της τέχνης και της ενέργειας που δαπανήθηκε τις πέντε τελευταίες ημέρες αν είχε διοχετευθεί τα δύο τελευταία χρόνια στην αντιμετώπιση του προβλήματος της χώρας, αυτή όχι απλώς δεν θα είχε χρεοκοπήσει, αλλά θα είχε γίνει… Ελβετία…
Δεν υπήρξε κάτι που να έμεινε έξω από το σκηνικό και, κυρίως, το παρασκήνιο, που στήθηκε στη διάρκειά τους. Απειλές που συγκλόνισαν όχι μόνον την Ελλάδα αλλά και – τουλάχιστον – ολόκληρη την Ευρώπη οδηγώντας όμως έτσι τη χώρας μας σε εξαιρετικά δυσμενέστερη θέση – αυτό ήταν το εγκληματικό κόστος που τώρα κάνουν ότι δεν το θυμούνται -, ακατάληπτες κινήσεις στο ημίφως, ανατροπές, δηλώσεις, αντιδηλώσεις, επιθέσεις, αναδιπλώσεις, αμφισβητήσεις, αυτοαναιρέσεις, ακραίες θεσμικές υπερβασίες, πιέσεις, καταρρακώσεις της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης, επικίνδυνες ζαριές και στοιχήματα.
Ολα αυτά και άλλα τόσα εναλλάχθηκαν σαν εξαιρετικής τέχνης κινηματογραφική ταινία τρόμου, σε αμέτρητες εκδοχές και κατευθύνσεις, για να φτάσουμε ξανά, περνώντας όμως μέσα από την κόλαση – στην οποία και παραμένουμε όσο κι αν κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε - ακριβώς εκεί απ’ όπου είχαμε ξεκινήσει: σε ένα ισχυρό και, κατ’ ουσίαν και πάλι μόνο, κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, ακόμα κι αν στην επόμενη φάση του, ο αρχηγός του φέρει άλλο όνομα και, αντί για Γιώργος Παπανδρέου, ονομάζεται τελικά Ευάγγελος Βενιζέλος.
Αυτό το τελευταίο, θα το μάθουμε βέβαια οριστικά στις αμέσως επόμενες μέρες, αν όχι και ώρες. Θα μάθουμε αν η κρίση αυτή κατέληξε στην πλήρη και θεσμική πλέον μετάβαση της εξουσίας από τον Γιώργο Παπανδρέου στον Ευάγγελο Βενιζέλο, ως συνέχεια του προηγούμενου αντίστοιχου επισοδείου της πτώσης του πρωθυπουργού το καλοκαίρι, που τελικά δεν επήλθε. Πάντως, πολλά συγκλίνουν σε αυτό, όπως ο τρόπος που «κάμφθηκαν» ξαφνικά οι σκληρότατες «απαιτήσεις» και «αντιρρήσεις» των υπουργών του κ. Παπανδρέου οι οποίοι, ενώ επί δύο ημέρες πριν τον σφυροκοπούσαν δημοσίως ανελέητα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα της Παρασκευής τον χειροκροτούσαν όρθιοι, χωρίς να σκέπτονται πόσο κακό έκαναν στην τελευταία και πολύτιμη ικμάδα αξιοπιστίας τους απέναντι στον ελληνικό λαό αλλά και στους ξένους δανειστές του…
Το ίδιο συνέβη άλλωστε και με τον τρόπο που επί της ουσίας φωτογράφησε ως επόμενο πρωθυπουργό τον αντιπρόεδρο στην ομιλία του το ίδιο βράδυ στη Βουλή ο Γιώργος Καρατζαφέρης, συγκλίνοντας ακόμα και λεκτικά με τα όσα είπε λίγο μετά ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος.
Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για την ύπατη έκφραση του Βυζαντίου: δημόσιες δεσμεύσεις δεν υπήρξαν, παρά μόνον αοριστολογίες για δυνητική αλλαγή πρωθυπουργού. Οπότε, δεν είναι και τελείως απίθανο να δει κανείς αύριο τον κ. Παπανδρέου όλα αυτά να τα έχει ξαφνικά ξεχάσει… Μένει να το δούμε πολύ σύντομα, αν και είναι μάλλον απίθανο.
Γιατί από τη στιγμή που το πρωθυπουργικό αεροσκάφος προσγειώθηκε επιστρέφοντας από τις Κάννες και ο Ευάγγελος Βενιζέλος επί της ουσίας ακύρωσε τον πρωθυπουργό με τη γραπτή δήλωσή του πυροδοτώντας τις εξελίξεις, ήταν και ο μόνος που, μετά από αυτό το τσουνάμι αμφισβήτησης στα έσχατα θεσμικά όρια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, θα μπορούσε να «μαζέψει» το πράγμα, το οποίο, τελικά, μαζεύτηκε.
Είναι δεδομένο ότι η Νέα Δημοκρατία δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει σε αυτά τα επίπεδα ίντριγκας – και κατά βάθος ευτυχώς, γιατί αν και τακτικά σαφώς πληγώθηκε, εξέρχεται μεν μικροπολιτικά εξαπατημένη, αλλά, ακριβώς γι αυτό και ηθικά ισχυροποιημένη: άλλωστε, σε αυτό τον τομέα, οι επιδόσεις της υπήρξαν ιστορικά ανεπαρκέστατες σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ.
Προσπάθησε να βάλει πλάτη στα τετελεσμένα της εθνικής αναγκαιότητας και έσπευσε να κάνει το βήμα που ήταν αρκετό ώστε το απαράμιλλο πράσινο πολιτικό ιερατείο να καταφέρει, μέσα σε λίγες ώρες, να αναδιπλωθεί, να ανασυνταχθεί, να την εγκλωβίσει και να αντεπιτεθεί νικηφόρα. Όμως, όλα αυτά έγιναν στο πεδίο της μικροπολιτικής και όχι της ουσίας. Κι αυτό, έχει καθοριστική σημασία.
Ακριβώς γι αυτό, είναι προφανές ότι αυτή η νίκη δεν είναι νίκη της χώρας όπως θέλησε η κυβέρνηση να την παρουσιάσει, αλλά νίκη του ΠΑΣΟΚ.
Γιατί σημειώθηκε στους διαδρόμους και στις ισορροπίες, αλλά αφήνει όχι απλώς αμετάβλητες αλλά εξαιρετικά επιβαρυμένες, μετά το τέχνασμα του δημοψηφίσματος και όσων το ακολούθησαν, τις συνθήκες του πραγματικού προβλήματος.
Και αυτή ακριβώς είναι η βαθύτερη όψη, η επικίνδυνη καρδιά όλου αυτού του βυζαντινισμού: ότι βάφτισε το κρέας ψάρι. Ότι ονόμασε νίκη της συναίνεσης μια συναίνεση που κατ ουσίαν δεν υπήρξε. Το πολύ πολύ που θα υπάρξει, είναι μια περιορισμένης σημασίας διεύρυνση του κυβερνητικού σχήματος με δυνάμεις τις οποίες πολύ σύντομα αυτό θα πάρει τελικά μαζί του όχι μόνον στα υπουργικά έδρανα, αλλά και στην πορεία της πτώσης.
Και ο κρίσιμος λόγος γι αυτό, παρά τις όποιες περί του αντιθέτου μεγαλόστομες ρητορείες, είναι ότι επί της ουσίας όλες αυτές τις μέρες, συναίνεση ουδέποτε επιδιώχθηκε πραγματικά από κυβερνητικής πλευράς. Γιατί όλα αυτά που έγιναν ήταν κατασκευές και δεν ήταν αλήθειες.
Η ασφυκτική πίεση που δημιούργησε για τη χώρα η «πρωτοβουλία» του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα οδήγησε τη Νέα Δημοκρατία να κάνει μια υπερβατική και με κόστος εθνική κίνηση που μόλις την έκανε, η κυβέρνηση, αμέσως μετά, της τράβηξε το χαλί κάτω απ’ τα πόδια… Ουδέποτε όμως συζήτησε πραγματικά και επί της ουσίας για το μέλλον του τόπου.
Το κόλπο ήταν αριστοτεχνικό, μοναδικό, καλά σχεδιασμένο και ακόμα καλύτερα εκτελεσμένο.
Όμως, ήταν ακριβώς αυτό: κόλπο, όπως φάνηκε ξεκάθαρα στην ολοκλήρωσή του. Και ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα. Ότι με κόλπα, αυτό που πρέπει να γίνει για τη χώρα, δεν βγαίνει πέρα. Αυτό, το γνωρίζουν άπαντες.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, από το βήμα της Βουλής σε αυτή την ιστορική συνεδρίαση, μίλησε με ζέση και υπερασπίστηκε με πάθος όλα αυτά τα σπουδαία και τα μεγάλα που λέει ότι έκανε και ότι συνεχίζει να κάνει, τα οποία, όμως, - ή τουλάχιστον πάρα πολλά από αυτά – στην πραγματικότητα δεν κάνει.
Κατακεραύνωσε για ακόμη μια φορά το «σύστημα» που «πολεμάει», αλλά ξέχασε και πάλι να πει ότι είναι ο ίδιος ο κατεξοχήν, από κάθε άποψη, ποσοτικά και ποιοτικά, εκπρόσωπός του…
Ξιφούλκησε με μανία για τις ευθύνες της ελληνικής στρεύλωσης, που όμως του διέφυγε να αναφέρει σε ποιους ανήκουν: ότι ο ίδιος προσωπικά ήταν επί τόσα χρόνια υπουργός και ότι το κόμμα του περίπου μονοπώλησε τα τελευταία τριάντα χρόνια την εξουσία, υπήρξε μια «λεπτομέρεια» ανάξια λόγου...
Επιτέθηκε με πάθος στις παθογένειες και τις ανεπάρκειες, τις οποίες όμως η κυβέρνησή του ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες συντηρεί ακμαίες σε όλα τα επίπεδα.
Όπως και να χει, τα μεσάνυχτα της Παρασκευής, το κόμμα του, έπειτα από τρομερές αναταράξεις, έλαμπε και πάλι από ευτυχία που δεν μπορούσε να την κρύψει καθώς έβγαινε από κάθε κύτταρό του.
Όμως, κάποια στιγμή, οι χαρές τελειώσανε, η Βουλή άδειασε, οι προβολείς έσβησαν. Και, κάπου εκεί, τέλειωσε, ή θα τελειώσει τις αμέσως επόμενες μέρες, με τον α ή τον β τρόπο, με Παπανδρέου ή Βενιζέλο, και με μια καρικατούρα «εθνικής κυβέρνησης» η ουσιαστική φάση αυτού του πράγματι μεγαλειώδους πολιτικού τεχνάσματος.
Και κάπου εκεί, μετά από όλα αυτά, θα περιμένει, δυστυχώς για όλους μας, η πραγματικότητα. Που δεν κατέχει από Βυζάντια και τέτοια. Και που όλα αυτά τα τεχνάσματα, τελικά θα τα σαρώσει. Μακάρι, να μη σαρώσει μαζί τους και τη χώρα όπως, κάποτε, τη μεγάλη χιλιόχρονη αυτοκρατορία, από την οποία το ΠΑΣΟΚ, δυστυχώς, διδάχθηκε μόνον την παρακμή κι όχι τη δόξα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου