Δύο

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

 

Η χρονιά κλείνει όπως άνοιξε. Με τον Γιώργο Παπανδρέου στο Μαξίμου. Μόνο που δεν είναι αυτός Πρωθυπουργός. Επισκέπτεται τον Λουκά Παπαδήμο που έχει πάρει τη θέση του.

ΤΟ 2011 ήταν, χωρίς αμφιβολία, η χρονιά του Γιώργου Παπανδρέου. Eκανε κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας - ή εθνικής ενότητας ή εθνικής ευθύνης, ό,τι θέλετε παίρνετε - με τη δεύτερη. Κάτι που δεν πρέπει να εκπλήσσει. Και Πρωθυπουργός με δεύτερη προσπάθεια έγινε, κερδίζοντας τις εκλογές του 2009. Αφήνοντας κατά μέρος τον στίβο - που επιτρέπει τρεις προσπάθειες - το νούμερο δύο μας λέει κάποια πράγματα. Ενα από αυτά είναι κρίσιμο: ο Παπανδρέου είναι πείσμων και δεν τα παρατάει.

ΣΕ ό,τι αφορά την εορταστική πολιτική ατζέντα, τολμά να εικάσει κανείς ότι το ραντεβού Παπανδρέου - Παπαδήμου δεν είναι το στοιχείο της που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο Γιώργος δεν είναι αυτός που βιάζεται να ολοκληρώσει τη θητεία της η κυβέρνηση συνεργασίας. Πρώτον, γιατί πιστεύει σε αυτήν. Δεύτερον, γιατί ξέρει ότι οι ξένοι φοβούνται εκλογές άμεσα. Τρίτον, γιατί ο Παπανδρέου θα ήθελε χρόνο, κι αυτό δεν αφορά μόνο το εσωκομματικό πεδίο.

ΑΣ τα πάρουμε ένα ένα, αρχής γενομένης από τη συγκυβέρνηση. Ανεξάρτητα από τα αιώνια μικροπολιτικά παιχνίδια, ο Παπανδρέου κυβέρνησε τη χώρα τα τελευταία δύο χρόνια και το ξέρει: ακόμη κι αν έχει κερδίσει εκλογές με σχεδόν 11% διαφορά όπως το ΠΑΣΟΚ το 2009, κανένα κόμμα δεν μπορεί να τα βγάλει πλέον πέρα μόνο του στην εξουσία στη φάση της κρίσης. Η χώρα έχει ανάγκη από κυβερνήσεις συνεργασίας. Αλλο θέμα αν ο Γιώργος έβλεπε τον εαυτό του ή κανέναν Πετσάλνικο στη θέση του Πρωθυπουργού. Πίσω από την εκατέρωθεν ευγένεια, η σχέση με τον Παπαδήμου δεν είναι ιδανική. Αλλά η πολιτική βιβλιογραφία - εγχώρια και διεθνής - έχει να επιδείξει συγκατοικήσεις ανάμεσα σε πολιτικούς με πολύ χειρότερο χαρακτήρα.

ΚΡΙΣΙΜΟ είναι και το δεύτερο στοιχείο, δηλαδή η εκλογοφοβία των ξένων. Ευρώπη και Αμερική βλέπουν με τρόμο τις κάλπες στην Ελλάδα να βάφονται κόκκινες. Και δεν έχουν ακόμη αποκαταστήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τον Αντώνη Σαμαρά. Ποντάρουν στη συγκυβέρνηση. Το να εμφανίζεται ο Παπανδρέου ως αυτός που τη στηρίζει, είναι ένας τρόπος να ανασυγκροτήσει σιγά σιγά το διεθνές προφίλ του που καταστράφηκε με το δημοψήφισμα. Αυτό θα πάρει χρόνο. Οπότε φθάνουμε στο τρίτο στοιχείο. Ανετο χρονοδιάγραμμα θέλει ο Γιώργος και στα εσωκομματικά. Για να φθάσει αρχηγός στον Ιούνιο, όταν επανεκλέγεται ο ηγέτης της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Αλλά και γιατί η θέση του δεν είναι σπουδαία, άρα κάθε λεπτό που περνάει είναι μια έστω και μικρή ευκαιρία να τη βελτιώσει ο ίδιος, αλλά και να φθαρούν διάδοχοι, δελφίνες και μνηστήρες. Περίπτωση, άλλωστε, να εκτονωθούν οι μεγαλοπασόκοι με μαξιλαροπόλεμο τύπου Σαγκάης δεν υπάρχει.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Το ενδεχόμενο φαινόταν απίθανο την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου, μεταξύ δημοψηφίσματος και ορκωμοσίας κυβέρνησης Παπαδήμου. Ωστόσο, είναι εξίσου απίθανο να έχει αποκλείσει μέσα του ο Παπανδρέου μια δεύτερη ευκαιρία ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. 

 http://www.tanea.gr/agiografies/?aid=4682784