Του Aλεξη Παπαχελα
Χθες το βράδυ θύμωσα με ένα φίλο. Συζητούσαμε για τον κίνδυνο κατάρρευσης της χώρας και μιας εθνικής καταστροφής όταν μου είπε με οργή, «αυτό αξίζει σε αυτήν τη χώρα». Ε, δεν είναι έτσι. Πράγματι αυτή η χώρα αφέθηκε, με ευθύνη όλων μας, έρμαιο ενός εσμού ανίκανων και διεφθαρμένων πολιτικών, μιας ομάδας νεόπλουτων και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και μιντιαρχών, διαφόρων συντεχνιών και επαγγελματιών-συνδικαλιστών που την πήγαν στα βράχια.
Υπήρχε όμως και υπάρχει μια άλλη Ελλάδα που δουλεύει σκληρά, πληρώνει ακόμη και τώρα τους φόρους της, παράγει και πονάει τον τόπο. Αυτή η Ελλάδα έχει προφανέστατα ευθύνες για το πού φτάσαμε σήμερα, αλλά δεν της αξίζει η μιζέρια
και η εξαθλίωση της δραχμής. Είναι όμως και κάτι άλλο. Με ενοχλεί βαθύτατα η υπεροψία μιας ελίτ, η οποία επιμένει να παρακολουθεί το ελληνικό δράμα από τα... θεωρεία λες και δεν την αφορά μια κατάρρευση. Συζητήσεις επί συζητήσεων, τραπεζώματα, καφέδες σε κεντρικά ξενοδοχεία και συμπέρασμα μηδέν. Ορισμένοι περιμένουν σαν ξεχασμένοι προφήτες στο βουνό μπας και τους καλέσει ο λαός. Αλλοι νομίζουν ότι το πολιτικό σκηνικό μπορεί να αλλάξει μέσα από ένα ακόμη... τραπέζι.
Η κοινωνία βράζει τώρα και για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ψάχνεται πολιτικά. Σε λίγο οι γραμμές θα γίνουν πολύ, πολύ καθαρές: ευρωπαϊστές εναντίον των οπαδών της «Ελλαδίτσας» μας, υπέρμαχοι των μεγάλων μεταρρυθμίσεων εναντίον όσων πιστεύουν στο «όπισθεν ολοταχώς». Κανείς, όμως, δεν μπορεί να σνομπάρει την κοινωνία και να απαιτεί από αυτήν να καταλάβει τι πρέπει να γίνει, χωρίς καν να της πει την αλήθεια. Οι σημερινοί πολιτικοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αρνούνται να το κάνουν είτε γιατί νομίζουν ότι κάπως θα «τα βολέψουν» πάλι είτε γιατί τρομάζουν από το πόσο ξεπερασμένοι αποδεικνύονται.
Γι’ αυτό το βάρος πέφτει σε όσους ξέρουν, βλέπουν τι έρχεται και παίζουν κάποιο ρόλο στην ελληνική κοινωνία. Ας αφήσουν τους μεγαλειώδεις εγωισμούς, τις συμπεριφορές πριμαντόνας και ας μπουν επιτέλους στο καμίνι της πολιτικής και της δημόσιας αντιπαράθεσης. Κανείς που ξέρει και βλέπει δεν δικαιούται να σιωπά!
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_21/12/2011_1297156
Χθες το βράδυ θύμωσα με ένα φίλο. Συζητούσαμε για τον κίνδυνο κατάρρευσης της χώρας και μιας εθνικής καταστροφής όταν μου είπε με οργή, «αυτό αξίζει σε αυτήν τη χώρα». Ε, δεν είναι έτσι. Πράγματι αυτή η χώρα αφέθηκε, με ευθύνη όλων μας, έρμαιο ενός εσμού ανίκανων και διεφθαρμένων πολιτικών, μιας ομάδας νεόπλουτων και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και μιντιαρχών, διαφόρων συντεχνιών και επαγγελματιών-συνδικαλιστών που την πήγαν στα βράχια.
Υπήρχε όμως και υπάρχει μια άλλη Ελλάδα που δουλεύει σκληρά, πληρώνει ακόμη και τώρα τους φόρους της, παράγει και πονάει τον τόπο. Αυτή η Ελλάδα έχει προφανέστατα ευθύνες για το πού φτάσαμε σήμερα, αλλά δεν της αξίζει η μιζέρια
και η εξαθλίωση της δραχμής. Είναι όμως και κάτι άλλο. Με ενοχλεί βαθύτατα η υπεροψία μιας ελίτ, η οποία επιμένει να παρακολουθεί το ελληνικό δράμα από τα... θεωρεία λες και δεν την αφορά μια κατάρρευση. Συζητήσεις επί συζητήσεων, τραπεζώματα, καφέδες σε κεντρικά ξενοδοχεία και συμπέρασμα μηδέν. Ορισμένοι περιμένουν σαν ξεχασμένοι προφήτες στο βουνό μπας και τους καλέσει ο λαός. Αλλοι νομίζουν ότι το πολιτικό σκηνικό μπορεί να αλλάξει μέσα από ένα ακόμη... τραπέζι.
Η κοινωνία βράζει τώρα και για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια ψάχνεται πολιτικά. Σε λίγο οι γραμμές θα γίνουν πολύ, πολύ καθαρές: ευρωπαϊστές εναντίον των οπαδών της «Ελλαδίτσας» μας, υπέρμαχοι των μεγάλων μεταρρυθμίσεων εναντίον όσων πιστεύουν στο «όπισθεν ολοταχώς». Κανείς, όμως, δεν μπορεί να σνομπάρει την κοινωνία και να απαιτεί από αυτήν να καταλάβει τι πρέπει να γίνει, χωρίς καν να της πει την αλήθεια. Οι σημερινοί πολιτικοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αρνούνται να το κάνουν είτε γιατί νομίζουν ότι κάπως θα «τα βολέψουν» πάλι είτε γιατί τρομάζουν από το πόσο ξεπερασμένοι αποδεικνύονται.
Γι’ αυτό το βάρος πέφτει σε όσους ξέρουν, βλέπουν τι έρχεται και παίζουν κάποιο ρόλο στην ελληνική κοινωνία. Ας αφήσουν τους μεγαλειώδεις εγωισμούς, τις συμπεριφορές πριμαντόνας και ας μπουν επιτέλους στο καμίνι της πολιτικής και της δημόσιας αντιπαράθεσης. Κανείς που ξέρει και βλέπει δεν δικαιούται να σιωπά!
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_21/12/2011_1297156
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου