Δε θέλω να χαλάσω τη «γιορτή», σήμερα που όλοι οι ευρωπαίοι δηλώνουν Έλληνες για να μας συμπαρασταθούν. Δε μπορώ, όμως, να μη σταθώ στις δικές μας ευθύνες. «Παλιό» το θέμα. Τετριμμένο. Αλλά, δυστυχώς, επίκαιρο. Οι μισθοί πέφτουν, όχι όμως και οι τιμές. Ακόμη και οι εκπτώσεις, σε πολλές περιπτώσεις, είναι εικονικές ή παραπλανητικές.
Πριν από την έναρξη της περιόδου των προσφορών είχα «σημαδέψει» 10 προϊόντα που ήθελα να αγοράσω: ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα μπουφάν, έναν υπολογιστή, ένα κινητό τηλέφωνο, ένα δερμάτινο σημειωματάριο, ένα στυλό, ένα φόρεμα (όχι για μένα)
, ένα ρολόι (για μένα) και δύο «φρέσκα» προγράμματα για τη δουλειά μου. (σ.σ. πριν προχωρήσω, όσοι ενδιαφέρονται για οποιοδήποτε λόγο να μου κάνουν στο μέλλον κάποιο δώρο ας κρατήσουν αυτό το άρθρο, περιλαμβάνει όλα όσα μου αρέσουν, το φόρεμα εξαιρείται).
Τα «σημάδεψα» στα μαγαζιά, τα «σημάδεψα» και στο ίντερνετ. Σε site του εξωτερικού. Είπα, όμως, να περιμένω τις εκπτώσεις, για να στηρίξω την Ελλάδα. Έκανα λάθος. Στις εκπτώσεις δεν έκοψαν ούτε ένα ευρώ.
Αλλά το δικό μου εισόδημα έχει μειωθεί. Πολλοί συνάδελφοί μου είναι άνεργοι. Και οι εργαζόμενοι φίλοι μου δίνουν αγώνα για να τα βγάλουν πέρα. Εγώ κράτησα το δώρο, τον 13ο μισθό, για να τον χαλάσω στην πατρίδα μου. Να κινηθούν και τα μαγαζιά. Δεν τα κατάφερα, όμως. Και όχι με δική μου ευθύνη. Κοίταξα και άλλες βιτρίνες. Είδα διαφημίσεις για εκπτώσεις 70%. Ψέμα. Οι βιτρίνες γέμισαν με μάρκες «Δ». Εξαφανισμένα τα «Β» και «Γ». Για «Α» ούτε λόγος να γίνεται.
«Από τη Λαμία είμαι», είπα σε έναν έμπορο αγανακτισμένος. «Όχι από τη Ζιμπάμπουε» από τους κατοίκους της οποίας ζητώ συγνώμη, για τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίστηκα τη χώρα τους για να φέρω ένα παράδειγμα μιας χώρας μακρινής και φτωχής.
Πολλοί που διαβάζουν το άρθρο θα σκέφτονται: στυλό και σημειωματάριο τέτοια εποχή; Σωστό. Εμένα, όμως, αυτά με κάνουν χαρούμενο. Άλλοι θέλουν μπουζούκια. Εγώ αυτά θέλω. Για τα «θέλω μου» δουλεύω. Αλλά δε μπορώ, πλέον, να τα αγοράσω στη χώρα μου. Όχι γιατί δε μου φτάνουν τα λεφτά, όπως θα ήταν πολιτικά ορθό να δηλώσω (σ.σ. θα γράψω κάτι σύντομα για τα ψέματα και τις υπερβολές της κρίσης). Αλλά γιατί κάποιοι είναι αμετανόητοι. Και δε θέλουν απλά τα λεφτά μου. Θέλουν να μου πάρουν και την αξιοπρέπεια.
ΥΓ. Έγραψα το άρθρο γιατί το πρωί του Σαββάτου, όταν πήγα να πάρω εφημερίδες, ο περιπτεράς μου είπε «γράψτε κάτι για τα super market που δε ρίχνουν τις τιμές». Εγώ super market δεν πηγαίνω. Είπα, όμως, να γράψω αυτά που έζησα στα μαγαζιά που μου αρέσει να πηγαίνω. Ελπίζω μόνο του χρόνου να μη γράφω την εμπειρία μου από κανένα… συσσίτιο. Γιατί εκεί θα οδηγηθούμε όλοι αν δεν αλλάξουμε μυαλά.
Πριν από την έναρξη της περιόδου των προσφορών είχα «σημαδέψει» 10 προϊόντα που ήθελα να αγοράσω: ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα μπουφάν, έναν υπολογιστή, ένα κινητό τηλέφωνο, ένα δερμάτινο σημειωματάριο, ένα στυλό, ένα φόρεμα (όχι για μένα)
, ένα ρολόι (για μένα) και δύο «φρέσκα» προγράμματα για τη δουλειά μου. (σ.σ. πριν προχωρήσω, όσοι ενδιαφέρονται για οποιοδήποτε λόγο να μου κάνουν στο μέλλον κάποιο δώρο ας κρατήσουν αυτό το άρθρο, περιλαμβάνει όλα όσα μου αρέσουν, το φόρεμα εξαιρείται).
Τα «σημάδεψα» στα μαγαζιά, τα «σημάδεψα» και στο ίντερνετ. Σε site του εξωτερικού. Είπα, όμως, να περιμένω τις εκπτώσεις, για να στηρίξω την Ελλάδα. Έκανα λάθος. Στις εκπτώσεις δεν έκοψαν ούτε ένα ευρώ.
- Τα παπούτσια που είχα δει, «βαφτίστηκαν» νέα σειρά και δεν είχαν έκπτωση.
- Το μπουφάν απλά αποσύρθηκε από τη βιτρίνα για να ξαναβγεί «ο Θεός ξέρει πότε».
- Ο υπολογιστής αυξήθηκε μία μέρα πριν 200 ευρώ και στο τέλος έκανε και 10 ευρώ πιο πάνω από την αρχική του τιμή. Μου χρέωναν και το καρτελάκι που άλλαξαν!
- Στο κινητό έκαναν, λέει, αναβάθμιση και το πωλούσαν στην παλιά τιμή. Την κανονική.
- Για το σημειωματάριο, η πωλήτρια μου είπε πως είναι «είδος πολυτελείας» και δεν έχει εκπτώσεις. Να βλέπατε και το ύφος της. Με τη λύπηση με κοιτούσε που ήθελα και εκπτώσεις.
- Το ίδιο και για το στυλό, και μην πάει το μυαλό σας σε καμιά χιονισμένη βουνοκορφή. Απλά πράγματα.
- Το φόρεμα το πήρα. Είχε τη γιορτή της, τι να κάνω;
Αλλά το δικό μου εισόδημα έχει μειωθεί. Πολλοί συνάδελφοί μου είναι άνεργοι. Και οι εργαζόμενοι φίλοι μου δίνουν αγώνα για να τα βγάλουν πέρα. Εγώ κράτησα το δώρο, τον 13ο μισθό, για να τον χαλάσω στην πατρίδα μου. Να κινηθούν και τα μαγαζιά. Δεν τα κατάφερα, όμως. Και όχι με δική μου ευθύνη. Κοίταξα και άλλες βιτρίνες. Είδα διαφημίσεις για εκπτώσεις 70%. Ψέμα. Οι βιτρίνες γέμισαν με μάρκες «Δ». Εξαφανισμένα τα «Β» και «Γ». Για «Α» ούτε λόγος να γίνεται.
«Από τη Λαμία είμαι», είπα σε έναν έμπορο αγανακτισμένος. «Όχι από τη Ζιμπάμπουε» από τους κατοίκους της οποίας ζητώ συγνώμη, για τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίστηκα τη χώρα τους για να φέρω ένα παράδειγμα μιας χώρας μακρινής και φτωχής.
Πολλοί που διαβάζουν το άρθρο θα σκέφτονται: στυλό και σημειωματάριο τέτοια εποχή; Σωστό. Εμένα, όμως, αυτά με κάνουν χαρούμενο. Άλλοι θέλουν μπουζούκια. Εγώ αυτά θέλω. Για τα «θέλω μου» δουλεύω. Αλλά δε μπορώ, πλέον, να τα αγοράσω στη χώρα μου. Όχι γιατί δε μου φτάνουν τα λεφτά, όπως θα ήταν πολιτικά ορθό να δηλώσω (σ.σ. θα γράψω κάτι σύντομα για τα ψέματα και τις υπερβολές της κρίσης). Αλλά γιατί κάποιοι είναι αμετανόητοι. Και δε θέλουν απλά τα λεφτά μου. Θέλουν να μου πάρουν και την αξιοπρέπεια.
ΥΓ. Έγραψα το άρθρο γιατί το πρωί του Σαββάτου, όταν πήγα να πάρω εφημερίδες, ο περιπτεράς μου είπε «γράψτε κάτι για τα super market που δε ρίχνουν τις τιμές». Εγώ super market δεν πηγαίνω. Είπα, όμως, να γράψω αυτά που έζησα στα μαγαζιά που μου αρέσει να πηγαίνω. Ελπίζω μόνο του χρόνου να μη γράφω την εμπειρία μου από κανένα… συσσίτιο. Γιατί εκεί θα οδηγηθούμε όλοι αν δεν αλλάξουμε μυαλά.
Γράφει: Γιάννης Αντύπας
http://www.aixmi.gr/index.php/lypamai-ametanohtoi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου