Ο χρόνος που μας λείπει

Του Αλεξη Παπαχελα

Κατά τη διήγηση ενός φίλου, ο λαός της Αρχαίας Σπάρτης εκλήθη κάποτε να ψηφίσει για κάποιο ζήτημα. Ενας πολίτης, που ήταν ιδιαίτερα αντιπαθής και φθαρμένος, πρότεινε κάτι που ήταν λογικό και πειστικό. Η πρόταση απερρίφθη, αλλά αφού πέρασαν δύο μήνες, έβαλαν κάποιον άλλον να το προτείνει και πέρασε πανηγυρικά. Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα με όλες τις αλλαγές, μεταρρυθμίσεις κ. λπ. οι οποίες περιέχονται στο μόλις ψηφισθέν Μνημόνιο. Ενα μεγάλο, πιθανότατα το μεγαλύτερο, κομμάτι της ελληνικής κοινής γνώμης δεν πείθεται από το σημερινό πολιτικό σύστημα εξουσίας ή όποιον άλλον συμμετέχει στον δημόσιο διάλογο πολύ καιρό. Δεν πιστεύει ο κόσμος ότι «αυτοί μπορούν να τα καταφέρουν» και γι' αυτό ξεσπάει με οργή . Ο κόσμος βλέπει ότι οι κομματικοί τρέχουν να προστατεύσουν τους δικούς τους στο Δημόσιο από την εφεδρεία ή τις απολύσεις. Ξέρει πόσο ανίκανοι και θεσμικά διεφθαρμένοι είναι πολλοί κομματικοί παράγοντες, οι οποίοι συνεχίζουν να γνωρίζουν τα «κόλπα» και είναι οι μόνοι που μπορούν να βρουν τον δρόμο μέσα στα ερείπια ενός χρεοκοπημένου κρατικού μηχανισμού. Και βέβαια εξοργίζεται ή γελάει με νεύρα ο Ελληνας πολίτης όταν βλέπει πολιτικούς να παίζουν τον ίδιο ρόλο στο ίδιο στασίδι... Ποιος θα πείσει τον Ελληνα, λοιπόν, ότι μπορεί να τον πάρει από το χέρι και να τον περάσει απέναντι, από την ταπείνωση στην υπερηφάνεια, από την επαιτεία στη δυναμική ελληνική παραγωγή και οικονομία; Κάποιοι παλιοί και πολύ έμπειροι λένε «ξεχάστε το, ο κόσμος θα πεισθεί από όσους και όποιους κερδίσουν τις μεθεπόμενες εκλογές». Μπορεί να έχουν δίκιο. Εχουμε, όμως, τόσο χρόνο; Οι Ευρωπαίοι θα είναι εντελώς έτοιμοι για μια δική μας χρεοκοπία σε 2-3 μήνες. Το πιθανότερο είναι να φτάσουμε στον Ιούνιο και να έλθει τότε η τελική ώρα της κρίσης. Θα μπορέσουν τα κόμματα εξουσίας με τα φθαρμένα υλικά, τις ξεπερασμένες νοοτροπίες και τις παρωπίδες να βγάλουν πέρα το μεγάλο μεταρρυθμιστικό έργο που χρειάζεται; Θα αντιληφθούν ότι ο καθένας μόνος του δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στην κρισιμότητα των στιγμών; Δύσκολο στοίχημα. Ο Ελληνας έχει δείξει, με ορισμένες κραυγαλέες εξαιρέσεις, ωριμότητα και σύνεση έπειτα από μεγάλες κρίσεις. Τώρα είναι ασφαλώς δύσκολο να μαντέψεις πού θα «κάτσει η μπίλια» λόγω του ανεξέλεγκτου θυμού του. Χρειάζεται κανονικά χρόνος, θεαματική τόνωση της πραγματικής οικονομίας και ένα τέλος στην αβεβαιότητα για να επικρατήσει η σύνεση. Χρόνος που δεν υπάρχει, ούτε μέσα ούτε και έξω...  http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_22/02/2012_429256