Του Κώστα Ράπτη
Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος διεκδικεί την επανεκλογή του, είναι ένα «πετρελαϊκό σοκ» κατά την προεκλογική περίοδο: και ο Barack Obama δεν απέχει πολύ από αυτό.
Καθώς οι τιμές του πετρελαίου βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών (με την εξαίρεση μιας σύντομης περιόδου πανικού το 2008), το πολιτικό μέλλον της Αμερικής μοιάζει να γράφεται στα βενζινάδικα, όπου η οργή των ψηφοφόρων συσσωρεύεται καθημερινά. Η παρατηρούμενη τελευταία πτώση των ποσοστών δημοτικότητας του Barack Obama (πρόθεση ψήφου 47% έναντι 49% για τον Ρεπουμπλικανό Mitt Romney) αποτελεί μέγεθος προφανώς συναρτώμενο με την αύξηση των τιμών κατά 16% φέτος.
Εξ ού και οι πληροφορίες του πρακτορείου Reuters, ότι κατά την συνάντησή τους την Τετάρτη στον Λευκό Οίκο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ και ο Βρετανός πρωθυπουργός συζήτησαν την πιθανότητα διάθεσης στην αγορά ποσοτήτων από τα στρατηγικά αποθέματα έκτακτης ανάγκης (τα οποία ανέρχονται από αμερικανικής πλευράς σε 695 εκατομμύρια μετά την απελευθέρωση πέρσι 30 εκατομμυρίων βαρελιών κατά την κορύφωση της κρίσης της Λιβύης). Ήδη οι Αμερικανοί υπουργοί Ενέργειας Steven Chu και Οικονομικών Timothy Geithner έχουν αναφερθεί δημοσίως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο – το οποίο πάντως δεν δείχνει να συναντά την αποδοχή των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ή της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας (ΙΕΑ).
Το παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών για την πορεία της τιμής του πετρελαίου κυριαρχεί ήδη στην εσωτερική πολιτική ζωή των ΗΠΑ με τους Ρεπουμπλικανούς (το κόμμα που οι σύνεδροί του το 2008 κραύγαζαν ως γνωστόν “drill, baby, drill”) να καταγγέλλουν την κυβέρνηση Obama, όπως το έπραξε την Τετάρτη η γερουσιαστής της Αλάσκας Lisa Murkowski, ότι με το ρυθμιστικό της πλαίσιο έχει μειώσει κατά 14% το επίπεδο της εγχώριας άντλησης σε ομοσπονδιακές γαίες και κατά 17% στα αμερικανικά χωρικά ύδατα. (Η κυβέρνηση αντιτείνει ότι η εισαγωγές πετρελαίου καλύπτουν πλέον το 45% των αναγκών έναντι 57% το 2007).
Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι το επίπεδο των τιμών οφείλεται στην πολιτική ποσοτικής διευκόλυνσης που έχει αδυνατίσει το δολάριο, ενώ οι πιο τολμηροί υπενθυμίζουν ότι η κρίση του Ιράν, όπου το επίπεδο παραγωγής έχει σημαντικά μειωθεί λόγω των αμερικανικών κυρώσεων αποτελεί (μαζί με την αστάθεια στη Νιγηρία) την προφανή αιτία.
Ωστόσο, ο Michael Clare, συγγραφέας του μόλις εκδοθέντος βιβλίου «The Race for What’s Left» υποστηρίζει ότι απλούστατα θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι η εποχή του φτηνού πετρελαίου έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, καθώς η παραγωγική δυναμικότητα των κοιτασμάτων που ήδη τροφοδοτούν την παγκόσμια οικονομία πρόκειται, σύμφωνα με την ΙΕΑ, να μειωθεί την επόμενη 25ετία κατά 52 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως (ήτοι 75% του συνόλου). Από πού θα αντικατασταθούν; Μπορεί οι εκτιμήσεις των ειδικών να κάνουν λόγο για τεράστια (σε απόλυτους αριθμούς) αναξιοποίητα κοιτάσματα μαύρου χρυσού ανά τον πλανήτη, ωστόσο, σημειώνει ο Clare, αυτά βρίσκονται, με την εξαίρεση των ιρακινών, σε περιοχές με δύσκολη πρόσβαση και μεγάλο κόστος εξόρυξης – για να μη μιλήσουμε για τα κρυμμένα περιβαλλοντικά κόστη και τα πολιτικά ρίσκα.
Τα υποθαλάσσια κοιτάσματα σε μεγάλα βάθη (όπως αυτά στα ανοιχτά της Βραζιλίας) θα αντιπροσωπεύουν το 2020 το 10% της παγκόσμιας παραγωγής, έναντι 1% σήμερα, ωστόσο η αξιοποίησή τους προαπαιτεί επένδυση δεκάδων δισεκατομμυρίων και διατήρηση των τιμών σε επίπεδα άνω των 90 δολαρίων ανά βαρέλι. Το αυτό ισχύει και για τα κοιτάσματα της Αρκτικής (13% του παγκόσμιου συνόλου): η Shell έχει ήδη ξοδέψει 4 δισ. δολάρια μόνο για να προετοιμάσει τις εργασίες εξόρυξης που αναμένεται να ξεκινήσει (αφού δοθεί η άδεια της κυβέρνησης Obama) στα ανοιχτά της Αλάσκα, ενώ οι στερεοί υδρογονάνθρακες του Καναδά (1,7 τρισ. βαρέλια σε υγρή μορφή) και της κοιλάδας του Ορινόκου στην Βενεζουέλα (513 δισ. βαρέλια) προαπαιτούν επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων.
http://www.capital.gr/News.asp?id=1440866
Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος διεκδικεί την επανεκλογή του, είναι ένα «πετρελαϊκό σοκ» κατά την προεκλογική περίοδο: και ο Barack Obama δεν απέχει πολύ από αυτό.
Καθώς οι τιμές του πετρελαίου βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδο όλων των εποχών (με την εξαίρεση μιας σύντομης περιόδου πανικού το 2008), το πολιτικό μέλλον της Αμερικής μοιάζει να γράφεται στα βενζινάδικα, όπου η οργή των ψηφοφόρων συσσωρεύεται καθημερινά. Η παρατηρούμενη τελευταία πτώση των ποσοστών δημοτικότητας του Barack Obama (πρόθεση ψήφου 47% έναντι 49% για τον Ρεπουμπλικανό Mitt Romney) αποτελεί μέγεθος προφανώς συναρτώμενο με την αύξηση των τιμών κατά 16% φέτος.
Εξ ού και οι πληροφορίες του πρακτορείου Reuters, ότι κατά την συνάντησή τους την Τετάρτη στον Λευκό Οίκο, ο πρόεδρος των ΗΠΑ και ο Βρετανός πρωθυπουργός συζήτησαν την πιθανότητα διάθεσης στην αγορά ποσοτήτων από τα στρατηγικά αποθέματα έκτακτης ανάγκης (τα οποία ανέρχονται από αμερικανικής πλευράς σε 695 εκατομμύρια μετά την απελευθέρωση πέρσι 30 εκατομμυρίων βαρελιών κατά την κορύφωση της κρίσης της Λιβύης). Ήδη οι Αμερικανοί υπουργοί Ενέργειας Steven Chu και Οικονομικών Timothy Geithner έχουν αναφερθεί δημοσίως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο – το οποίο πάντως δεν δείχνει να συναντά την αποδοχή των Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ή της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας (ΙΕΑ).
Το παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών για την πορεία της τιμής του πετρελαίου κυριαρχεί ήδη στην εσωτερική πολιτική ζωή των ΗΠΑ με τους Ρεπουμπλικανούς (το κόμμα που οι σύνεδροί του το 2008 κραύγαζαν ως γνωστόν “drill, baby, drill”) να καταγγέλλουν την κυβέρνηση Obama, όπως το έπραξε την Τετάρτη η γερουσιαστής της Αλάσκας Lisa Murkowski, ότι με το ρυθμιστικό της πλαίσιο έχει μειώσει κατά 14% το επίπεδο της εγχώριας άντλησης σε ομοσπονδιακές γαίες και κατά 17% στα αμερικανικά χωρικά ύδατα. (Η κυβέρνηση αντιτείνει ότι η εισαγωγές πετρελαίου καλύπτουν πλέον το 45% των αναγκών έναντι 57% το 2007).
Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι το επίπεδο των τιμών οφείλεται στην πολιτική ποσοτικής διευκόλυνσης που έχει αδυνατίσει το δολάριο, ενώ οι πιο τολμηροί υπενθυμίζουν ότι η κρίση του Ιράν, όπου το επίπεδο παραγωγής έχει σημαντικά μειωθεί λόγω των αμερικανικών κυρώσεων αποτελεί (μαζί με την αστάθεια στη Νιγηρία) την προφανή αιτία.
Ωστόσο, ο Michael Clare, συγγραφέας του μόλις εκδοθέντος βιβλίου «The Race for What’s Left» υποστηρίζει ότι απλούστατα θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι η εποχή του φτηνού πετρελαίου έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, καθώς η παραγωγική δυναμικότητα των κοιτασμάτων που ήδη τροφοδοτούν την παγκόσμια οικονομία πρόκειται, σύμφωνα με την ΙΕΑ, να μειωθεί την επόμενη 25ετία κατά 52 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως (ήτοι 75% του συνόλου). Από πού θα αντικατασταθούν; Μπορεί οι εκτιμήσεις των ειδικών να κάνουν λόγο για τεράστια (σε απόλυτους αριθμούς) αναξιοποίητα κοιτάσματα μαύρου χρυσού ανά τον πλανήτη, ωστόσο, σημειώνει ο Clare, αυτά βρίσκονται, με την εξαίρεση των ιρακινών, σε περιοχές με δύσκολη πρόσβαση και μεγάλο κόστος εξόρυξης – για να μη μιλήσουμε για τα κρυμμένα περιβαλλοντικά κόστη και τα πολιτικά ρίσκα.
Τα υποθαλάσσια κοιτάσματα σε μεγάλα βάθη (όπως αυτά στα ανοιχτά της Βραζιλίας) θα αντιπροσωπεύουν το 2020 το 10% της παγκόσμιας παραγωγής, έναντι 1% σήμερα, ωστόσο η αξιοποίησή τους προαπαιτεί επένδυση δεκάδων δισεκατομμυρίων και διατήρηση των τιμών σε επίπεδα άνω των 90 δολαρίων ανά βαρέλι. Το αυτό ισχύει και για τα κοιτάσματα της Αρκτικής (13% του παγκόσμιου συνόλου): η Shell έχει ήδη ξοδέψει 4 δισ. δολάρια μόνο για να προετοιμάσει τις εργασίες εξόρυξης που αναμένεται να ξεκινήσει (αφού δοθεί η άδεια της κυβέρνησης Obama) στα ανοιχτά της Αλάσκα, ενώ οι στερεοί υδρογονάνθρακες του Καναδά (1,7 τρισ. βαρέλια σε υγρή μορφή) και της κοιλάδας του Ορινόκου στην Βενεζουέλα (513 δισ. βαρέλια) προαπαιτούν επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων.
http://www.capital.gr/News.asp?id=1440866
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου