Ολοι μας μιλάμε για την ανάπτυξη σαν το μεγάλο ζητούμενο στη χώρα μας. Και πράγματι είναι. Είναι όμως τεράστιο λάθος να καλλιεργήσουμε την εντύπωση πως η ανάπτυξη θα πέσει σαν μάννα εξ ουρανού με τη μορφή ενός νέου Σχεδίου Μάρσαλ, ενός γιγαντιαίου ΕΣΠΑ ή κάποιας άλλη μαγικής φόρμουλας. Συγγνώμη που θα στενοχωρήσω διαφόρους εγχωρίους... Κρούγκμαν, που έχουν μπερδέψει την αμερικανική οικονομία με την ημισοβιετική δική μας, αλλά τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα. Αρκεί μια συζήτηση με σοβαρούς ξένους επιχειρηματίες για να καταλάβει κανείς ότι η ανάπτυξη μπορεί να έλθει ΜΟΝΟ από εμάς τους ίδιους, τουλάχιστον σε πρώτη φάση.
Πρώτα απ’ όλα δεν υπάρχει ξένος επιχειρηματίας που θα επενδύσει στην Ελλάδα αν δεν δει τους Ελληνες ομολόγους του να κάνουν το ίδιο. Προφανές δεν είναι, άλλωστε;
Ποιος Ελληνας θα επένδυε στην Κίνα αν έβλεπε ότι κανείς Κινέζος δεν επενδύει στην πατρίδα του ή αν, ακόμη χειρότερα, καταλάβαινε από τις αφηγήσεις Κινέζων επιχειρηματιών ότι κάθε επένδυση συνιστά μια μικρή, ή και πολύ μεγάλη, περιπέτεια και ταλαιπωρία;
Οι ξένοι βλέπουν τις δυνατότητες της χώρας, δεν είναι τυφλοί: το απίστευτο ανθρώπινο δυναμικό υψηλής μόρφωσης, την τοποθεσία, τον ήλιο, την εξωστρέφεια. Ζητούν, όμως, όπως και οι Ελληνες επιχειρηματίες, τα εξής απλά και εύλογα:
- Πολιτική σταθερότητα με μακρό ορίζοντα και συναίνεση των κομμάτων ευθύνης σε βασικούς τομείς.
- Ξεκάθαρο φορολογικό τοπίο, το οποίο δεν θα αφήνει κανένα περιθώριο «παρεξήγησης» ή εκβιασμού από κανέναν. Οχι, δηλαδή, γκρίζες περιοχές, αλλά πολύ καθαρές εξηγήσεις για το τι είναι νόμιμο και τι όχι.
- Προστασία απέναντι σε ντόπιους «νταβατζήδες» ή ολιγάρχες, οι οποίοι θέλουν να κρατούν κάποιες αγορές κλειστές με τη χρήση κάθε αθέμιτου μέσου. Επιβολή, δηλαδή, του νόμου με ίσο τρόπο προς όλους.
- Απλοποίηση των μηχανισμών αδειοδότησης. Πρόκειται για τομέα στον οποίο έγιναν πάρα πολλές βελτιώσεις τον τελευταίο καιρό.
- Να μη νιώθουν σαν στόχοι σε έναν ακήρυκτο πόλεμο κράτους, πολιτικών, Μέσων Ενημέρωσης εναντίον της επιχειρηματικότητας, του κέρδους και των συναφών αξιών.
Ζητούν πολλά; Ισως, γιατί δεν βλέπουν, και δεν βλέπουμε και εμείς, κανέναν Ελληνα πολιτικό που να μιλάει ειλικρινά στον κόσμο εξηγώντας ότι πάει τέλειωσε, δεν μπορούμε να είμαστε μια ημισοβιετική οικονομία ούτε να γίνουμε η Κούβα της Ευρώπης. Η έννοια της επένδυσης πρέπει να γίνει σχεδόν «ιερή» σε μια κοινωνία που από τη μια τη θέλει γιατί φέρνει δουλειές και λεφτά, από την άλλη τη φθονεί και την πολεμάει με κάθε τρόπο.
Πρέπει, λοιπόν, να αλλάξουμε εμείς για να είμαστε έτοιμοι να υποδεχθούμε επενδύσεις και να φέρουμε την ανάπτυξη. Ενας έμπειρος Γερμανός οικονομολόγος εξηγούσε βασανιστικά, απλά, το πώς θα βγούμε από την κρίση: «Μην περιμένετε καμιά μαγική λύση από το Βερολίνο ή αλλού. Θα σας πάρει 5-6 χρόνια να αλλάξετε την οικονομία σας, αφού πέσει το εισόδημά σας ένα 10%-12% ακόμη. Στη διάρκεια αυτών των ετών θα υπάρξουν επιχειρηματίες που θα δραστηριοποιηθούν στον τουρισμό, στη γεωργία, στις εξαγωγές. Ο υπάλληλος που έπαιρνε 1.200 ευρώ σε ένα μαγαζί που πουλούσε ιταλικά ρούχα θα βρει τελικά δουλειά σε μια αγροτική επιχείρηση με πολύ λιγότερα. Ολα αυτά θα είναι δύσκολα, επώδυνα, αργά, αλλά θα βρείτε τον δρόμο σας, όπως συνέβη και στη δική μας περίπτωση και σε άλλες». Δεν είναι ούτε ευχάριστα ούτε παρηγορητικά όλα αυτά, αλλά η ανάπτυξη θα έλθει όταν τα αδιέξοδα θα στρέψουν επιχειρηματίες και εργαζομένους σε άλλες δραστηριότητες, με άλλα –δυστυχώς και προφανώς– στάνταρντ και άλλες προσδοκίες.
Θα το αντέξει αυτό η ελληνική κοινωνία; Οσο περισσότερες φρούδες ελπίδες καλλιεργούνται, τόσο πιο οργισμένη θα είναι η αντίδρασή της και τόσο πιο δύσκολη θα κάνει την ανάκαμψη.
Πρέπει, όμως, να απαιτήσουμε από τους πολιτικούς μας να «σπάσουν αυγά» στον πόλεμο για την ανάπτυξη αντί να περιμένουν τον... θείο από το Κατάρ ή το Βερολίνο. Αν εμείς δεν σοβαρευθούμε, κανένας θείος δεν θα έλθει, εκτός αν είναι τύπου Σαουδάραβα που θέλει τον ΠΑΟ ή... τοκογλύφος. Αν εμείς δεν αγκαλιάσουμε ως κοινωνία την επιχειρηματικότητα, το ρίσκο και την παραγωγική δημιουργία, θα βυθιζόμαστε στο τέλμα περιμένοντας το... Σχέδιο Μάρσαλ.
Tου Αλεξη Παπαχελα
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_31/03/2012_435763
Πρώτα απ’ όλα δεν υπάρχει ξένος επιχειρηματίας που θα επενδύσει στην Ελλάδα αν δεν δει τους Ελληνες ομολόγους του να κάνουν το ίδιο. Προφανές δεν είναι, άλλωστε;
Ποιος Ελληνας θα επένδυε στην Κίνα αν έβλεπε ότι κανείς Κινέζος δεν επενδύει στην πατρίδα του ή αν, ακόμη χειρότερα, καταλάβαινε από τις αφηγήσεις Κινέζων επιχειρηματιών ότι κάθε επένδυση συνιστά μια μικρή, ή και πολύ μεγάλη, περιπέτεια και ταλαιπωρία;
Οι ξένοι βλέπουν τις δυνατότητες της χώρας, δεν είναι τυφλοί: το απίστευτο ανθρώπινο δυναμικό υψηλής μόρφωσης, την τοποθεσία, τον ήλιο, την εξωστρέφεια. Ζητούν, όμως, όπως και οι Ελληνες επιχειρηματίες, τα εξής απλά και εύλογα:
- Πολιτική σταθερότητα με μακρό ορίζοντα και συναίνεση των κομμάτων ευθύνης σε βασικούς τομείς.
- Ξεκάθαρο φορολογικό τοπίο, το οποίο δεν θα αφήνει κανένα περιθώριο «παρεξήγησης» ή εκβιασμού από κανέναν. Οχι, δηλαδή, γκρίζες περιοχές, αλλά πολύ καθαρές εξηγήσεις για το τι είναι νόμιμο και τι όχι.
- Προστασία απέναντι σε ντόπιους «νταβατζήδες» ή ολιγάρχες, οι οποίοι θέλουν να κρατούν κάποιες αγορές κλειστές με τη χρήση κάθε αθέμιτου μέσου. Επιβολή, δηλαδή, του νόμου με ίσο τρόπο προς όλους.
- Απλοποίηση των μηχανισμών αδειοδότησης. Πρόκειται για τομέα στον οποίο έγιναν πάρα πολλές βελτιώσεις τον τελευταίο καιρό.
- Να μη νιώθουν σαν στόχοι σε έναν ακήρυκτο πόλεμο κράτους, πολιτικών, Μέσων Ενημέρωσης εναντίον της επιχειρηματικότητας, του κέρδους και των συναφών αξιών.
Ζητούν πολλά; Ισως, γιατί δεν βλέπουν, και δεν βλέπουμε και εμείς, κανέναν Ελληνα πολιτικό που να μιλάει ειλικρινά στον κόσμο εξηγώντας ότι πάει τέλειωσε, δεν μπορούμε να είμαστε μια ημισοβιετική οικονομία ούτε να γίνουμε η Κούβα της Ευρώπης. Η έννοια της επένδυσης πρέπει να γίνει σχεδόν «ιερή» σε μια κοινωνία που από τη μια τη θέλει γιατί φέρνει δουλειές και λεφτά, από την άλλη τη φθονεί και την πολεμάει με κάθε τρόπο.
Πρέπει, λοιπόν, να αλλάξουμε εμείς για να είμαστε έτοιμοι να υποδεχθούμε επενδύσεις και να φέρουμε την ανάπτυξη. Ενας έμπειρος Γερμανός οικονομολόγος εξηγούσε βασανιστικά, απλά, το πώς θα βγούμε από την κρίση: «Μην περιμένετε καμιά μαγική λύση από το Βερολίνο ή αλλού. Θα σας πάρει 5-6 χρόνια να αλλάξετε την οικονομία σας, αφού πέσει το εισόδημά σας ένα 10%-12% ακόμη. Στη διάρκεια αυτών των ετών θα υπάρξουν επιχειρηματίες που θα δραστηριοποιηθούν στον τουρισμό, στη γεωργία, στις εξαγωγές. Ο υπάλληλος που έπαιρνε 1.200 ευρώ σε ένα μαγαζί που πουλούσε ιταλικά ρούχα θα βρει τελικά δουλειά σε μια αγροτική επιχείρηση με πολύ λιγότερα. Ολα αυτά θα είναι δύσκολα, επώδυνα, αργά, αλλά θα βρείτε τον δρόμο σας, όπως συνέβη και στη δική μας περίπτωση και σε άλλες». Δεν είναι ούτε ευχάριστα ούτε παρηγορητικά όλα αυτά, αλλά η ανάπτυξη θα έλθει όταν τα αδιέξοδα θα στρέψουν επιχειρηματίες και εργαζομένους σε άλλες δραστηριότητες, με άλλα –δυστυχώς και προφανώς– στάνταρντ και άλλες προσδοκίες.
Θα το αντέξει αυτό η ελληνική κοινωνία; Οσο περισσότερες φρούδες ελπίδες καλλιεργούνται, τόσο πιο οργισμένη θα είναι η αντίδρασή της και τόσο πιο δύσκολη θα κάνει την ανάκαμψη.
Πρέπει, όμως, να απαιτήσουμε από τους πολιτικούς μας να «σπάσουν αυγά» στον πόλεμο για την ανάπτυξη αντί να περιμένουν τον... θείο από το Κατάρ ή το Βερολίνο. Αν εμείς δεν σοβαρευθούμε, κανένας θείος δεν θα έλθει, εκτός αν είναι τύπου Σαουδάραβα που θέλει τον ΠΑΟ ή... τοκογλύφος. Αν εμείς δεν αγκαλιάσουμε ως κοινωνία την επιχειρηματικότητα, το ρίσκο και την παραγωγική δημιουργία, θα βυθιζόμαστε στο τέλμα περιμένοντας το... Σχέδιο Μάρσαλ.
Tου Αλεξη Παπαχελα
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_31/03/2012_435763
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου