Μας χάριζαν γάιδαρο και τον κοιτάζαμε στα ούλα

Είδαμε και ΠΑΘΑΜΕ των παθών μας τον τάραχο να βγάλουμε μια κυβέρνηση με έναν και μόνο -ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ- σκοπό: να κρατήσει τη χώρα στο ΕΥΡΩ. Αν είναι να μπορέσουμε να φρενάρουμε την ύφεση και την ουσιαστική πτώχευση όλων των Ελλήνων γιατί αλλιώς τσάμπα οι θυσίες. Και πριν αλέκτορα φωνήσαι έχουν ξαμοληθεί τα πιο πολλά media και την πετροβολούν, γιατί άλλος την ήθελε πιο… μπλε, άλλος πολύ πιο πράσινη κι άλλος τελείως μπορδοροδοκόκκινη. Ε, λοιπόν… ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΡΕΛΟΙ; Ας χωνέψουμε ότι καλώς ή κακώς αυτή την κυβέρνηση έχουμε κι αν θέλουμε να διαθέτει κάποια ΠΝΟΗ (δεν συζητάμε καν για το «μακράς πνοής»…), πρέπει να την αφήσουμε να δουλέψει, έστω όπως κι όπως. Γιατί αλλιώς θα είναι η τελευταία ελληνική ευρωπαϊκή κυβέρνηση που θα μπορεί να πηγαίνει στην Ευρώπη χωρίς… βίζα! Αν αποτύχει, ακόμη και ο πρωθυπουργός μας θα στέκεται στην ουρά «εκτός ΣΕΝΓΚΕΝ», πίσω από τους Ινδούς εκατομμυριούχους φυσικά. Και για να μην μπερδευτούμε, διευκρινίζω ότι ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΤΟΣΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, αλλά ελπίζω, εύχομαι και «καίγομαι» να πετύχει! Αλλιώς, ΑΝΤΙΟ ΕΥΡΩΠΗ!!! 

Δεν έχω κανένα επιχείρημα να αντιτείνω σε όσους λένε ότι εύκολα θα μπορούσε να είναι πιο ευπρόσωπη σε ορισμένους τομείς για να κερδίσει από την αρχή τις εντυπώσεις (είδαμε κι άλλες με «φρέσκα» ΣΠΟΡΤΙΒ πρόσωπα που γίναν γραφικοί και μοιραίοι...). Οπως επίσης δεν αντιτείνω ότι το «μίγμα» δεν είναι τρελά υποσχόμενο με τόσες διαφορετικές φωνές μέσα. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι παραλίγο και θα είχαμε το ΙΔΙΟ πολυφωνικό… από ΣΥΡΙΖΑ κεντρικό! Και τότε θα ’πρεπε να πολλαπλασιάσουμε τόσες «φωνές» επί Χ συνιστώσες κι όλα αυτά μάλλον μάταια, γιατί δεν θα υπήρχαν πρόθυμα αφτιά στην Ευρώπη να μας ακούσουν. Αρα, όταν σου χαρίζουν τον γάιδαρο -που τόσο πολύ θέλαμε- για να σηκώσει τα βάρη όλων δεν τον κοιτάς στα ούλα… μια και δεν έχει καν δόντια ο φουκαράς μετά από δύο χρόνια μνημονιακό ξεδόντιασμα. Το ΠΑΛΕΥΕΙΣ, ΑΛΛΙΩΣ ΑΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΜΠΛΕΞΕΙΣ, ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΑΛΕΞΗΣ. Γιατί, υπάρχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό, πως όποιος πετροβολάει από τώρα τη νέα κυβέρνηση απλώς στρώνει το «χαλί» στην αδημονούσα Κουμουνδούρου;  

Ο Σαμαράς κέρδισε δίκαια, δυναμικά, και με βαριές προσωπικές θυσίες, όπως φάνηκε (περαστικά), τις εκλογές, καταφέραμε να κάνουμε κυβέρνηση, αλλά αν το δεις πολύ βαθιά, ο ΤΣΙΠΡΑΣ είναι ο μεγάλος νικητής (πρώτος στα κοινά έως 55 ετών και στους απασχολούμενους!). Για να ’μαστε και εντός fairplay, οφείλουμε να τον συγχαρούμε για τις εντυπωσιακές του εκλογικές επιδόσεις και κυρίως για τον πόλεμο που έδωσε με επιτυχία μέσα στο «κλουβί με τις τρελές απόψεις» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Οι πιο σκληροί του αντίπαλοι ήταν οι «από μέσα», που γκρέμιζαν το βράδυ με μια δήλωση ό,τι ο ίδιος κέρδιζε σε μια μέρα! Κι όχι τίποτε άλλο, έπρεπε το πρωί που ξημέρωνε κι έβλεπε τα συντρίμμια να πει και «μπράβο, τι γραφικά που ’ναι τα χαλάσματα» προκειμένου να συμβιώσει με τους παλαβούς, που ζητούσαν από δραχμή ως αντάρτικο πόλης. ΗΡΩΑΣ από αυτή την άποψη ο Αλέξης, ο οποίος θα πρέπει τώρα να αποδείξει ότι μπορεί να κρατήσει το ιλιγγιώδες 27%. Γιατί αν απλά θελήσει να ΠΑΤΗΣΕΙ σ’ αυτό για να κάνει «ανένδοτη» αντιπολίτευση, μπορεί να τον περιμένουν μεγάλες και δυσάρεστες εκπλήξεις. Ο Τσίπρας αναγκάστηκε να ΩΡΙΜΑΣΕΙ υποχρεωτικά μέσα σε 40 μέρες. Και το ζητούμενο είναι αν μέσω της ταχείας υποχρεωτικής ωρίμανσης μπορεί να βγει γλυκό κρασί ή απρόσμενη ΞΙΝΙΛΑ. Θα το δούμε… 

Τι ακριβώς συμβαίνει με τον Βαγγέλη και γιατί βγάζει την «ψυχούλα» του ΠΑΣΟΚ θέτοντάς το ουσιαστικά εκτός κυβέρνησης; Από εκεί που έθεσε τον εαυτό του στην ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ, αναλαμβάνοντας υπουργός επί Μνημονίου, τώρα έθεσε εαυτόν και κόμμα στο άλλο άκρο, στην τελευταία γραμμή. Είναι σαφές ότι η βαριά σκιά των συντριπτικών εκλογικών επιδόσεων, όπου πλήρωσε το κόστος της πολιτικής αυτοθυσίας (όπως ο ίδιος προέβλεπε εξαρχής), δίπλα στον Γιώργο Παπανδρέου, έχει επηρεάσει τις επιλογές του. Ισως χρειάζεται λίγος χρόνος και... καμιά κουβεντούλα από δω κι από κει για να δει ότι δεν θα κερδίσει τίποτα αυτοπεριοριζόμενος σε ρόλο σκιώδους κυβερνητικού ουραγού! Η προσφορά του θα εκτιμηθεί πολύ αργότερα, όταν ο κόσμος θα δει τα πράγματα από μια απόσταση (όχι εκτός Ευρώπης ελπίζω). Εως τότε αδικεί τον εαυτό του προσπαθώντας να βάλει τα γεγονότα σε μια ιδανική σειρά. Η ζωή προχωράει χωρίς να κοιτάει τη δική μας μελαγχολία.

Δίνουμε τη ΜΑΧΗ όλων των ΜΑΧΩΝ στο Final Four με τις Τρόικες, τις Κομισιόν και τη ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΗ ΕΧΘΡΟ της Ελλάδας, τη Μέρκελ, όπως το 'δειξε και στο γήπεδο. Αυτός είναι ο πραγματικός αγώνας, γιατί είναι ΝΤΕΡΜΠΙ ΖΩΗΣ. Μπορούμε να ’μαστε για κάνα εξάμηνο έστω σοβαροί; Ο Γερμανός προπονητής μάς χαρακτήρισε «καλλιτέχνες της ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ». Ε, ας του δώσουμε ένα ακόμη αριστούργημα. GREEK SURVIVOR!

 http://www.protothema.gr/blogs/blogger/post/?aid=206324&cid=100