Μελαγχολία

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, προς το λυκόφως της πρωθυπουργίας Καραμανλή, ο Προκόπης Παυλόπουλος έκανε μια από τις δακρύβρεχτες δηλώσεις στις οποίες ειδικεύεται. Μέγας εξπέρ στο πολιτικό μελό, ο Προκόπης είπε σε κάποια συνέντευξή του ότι, αν φύγει ο Καραμανλής, θα φύγει και αυτός. Ενας εκ των τριών πολιτικών που εμπλέκονται τώρα στη γνωστή έρευνα του ΣΔΟΕ περί Καρούζου, ανθυποψήφιος του Παυλόπουλου στην ίδια εκλογική περιφέρεια, τηλεφωνούσε τότε στους δημοσιογράφους και τους υπενθύμιζε ότι «τα ίδια έλεγε και με τον Εβερτ».

ΟΙ κυβερνήσεις πέφτουνε - κατά το γνωστό άσμα Ρασούλη, Νικολόπουλου, Νταλάρα -, αλλά δεν μένει η αγάπη, μένει ο Παυλόπουλος! Μοναδικός επιζών της ιστορικής φρουράς των καραμανλικών υπουργών στην Α' Αθηνών, ο ασπρομάλλης καθηγητής Δημοσίου Δικαίου είναι παρών σε όλες τις σόκιν στιγμές της ελληνικής πολιτικής μετά το Μνημόνιο. Από μπροστά του πέρασε το νερό που πέταξε ο Κασιδιάρης τον περασμένο Ιούνιο στη Ρένα Δούρου και ενώπιόν του διαδραματίστηκε ο ξυλοδαρμός της Λιάνας Κανέλλη. Η μαρμαρωμένη παρουσία του - ως οπαδός του Διαφωτισμού δεν επρόκειτο ποτέ να παρέμβει σε περιστατικό βίας - έδωσε αφορμή για χίλια σχόλια στο twitter και στο facebook. Στη Βουλή ο Προκόπης ξαναμπήκε. Οχι όμως και στην κυβέρνηση, παρότι Μεσσήνιος. Ο Σαμαράς χειρίστηκε πολιτικά τον Καραμανλή, αλλά δεν είχε ανοχή απέναντι σε όλα τα πρόσωπα που ταυτίστηκαν μαζί του. Για τον κουμπάρο του πρώην πρωθυπουργού Ευριπίδη Στυλιανίδη βρέθηκε θέση και στη Συγγρού, όπου ανέλαβε το πρόγραμμα, αλλά και στο υπουργείο Εσωτερικών. Αντιθέτως, για τον Παυλόπουλο δεν βρέθηκε ούτε στασίδι.

ΑΛΛΑ ο Προκόπης είναι ο Προκόπης. Ρολίστας με μεγάλο ρεπερτόριο από την εποχή όπου ήταν νομικός σύμβουλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ο Παυλόπουλος έχει έναν τρόπο να ανακατεύεται σε όλες τις ιστορίες, άσπρες και μαύρες, της ελληνικής συντηρητικής παράταξης. Κάπως έτσι προσείλκυσε χθες το πρωί την οργή του Βαγγέλη Μεϊμαράκη για μια ραδιοφωνική συνέντευξη που έδωσε για την υπόθεση ενώπιον του ΣΔΟΕ. Ο Βαγγέλης - ως γνωστόν - δεν μασάει, όπως δεν μασάει και τα λόγια του. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε χθες, στο περιθώριο της ψηφοφορίας για την άρση ασυλίας της Ντόρας Μπακογιάννη, ανθηρούς κοινοβουλευτικούς διαλόγους για το ποιος γλείφει ποιον, αλλά και την πολιτική σημασία της θωπείας. Πρόκειται ασφαλώς για το είδος των διαλόγων που αρνούνται και διαψεύδουν μετά οι πάντες. Κάτι που δεν σημαίνει, φυσικά, ότι δεν έλαβαν χώρα. Αλλωστε οι ωραιότερες πολιτικές στιχομυθίες είναι ακριβώς αυτές που διαψεύδονται.

ΠΟΥ πάμε από εδώ; Θα μπορούσαμε να πιθανολογήσουμε, καθώς πολλαπλασιάζονται οι διαπληκτισμοί, για το πότε θα έχουμε τον πρώτο ξυλοδαρμό στο ελληνικό Κοινοβούλιο - κάτι που έχει συμβεί και στην Τουρκία και στη Νότια Κορέα. Αλλωστε, αν οι αγορές και το ΔΝΤ αντιμετωπίζουν πλέον την Ελλάδα ως τριτοκοσμική χώρα, επόμενο είναι να αποκτήσουμε σιγά σιγά και τριτοκοσμικά πολιτικά ήθη. Μια άλλη προσέγγιση λέει ότι η αδυναμία των θεσμών, η καθυστέρηση των διαδικασιών ενώπιον των ελεγκτικών Aρχών και το παιχνίδι των διαρροών στα ΜΜΕ δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που οδηγεί τους πιο θερμόαιμους από τους πρωταγωνιστές στη λογική της νόμιμης πολιτικής άμυνας η οποία διεκπεραιώνεται με όρους - φραστικής μέχρι στιγμής - αυτοδικίας.

ΤΑ Χριστούγεννα του 1997-98 ο Παυλόπουλος χάριζε σε φίλους και δημοσιογράφους τη «Μελαγχολική Δημοκρατία» του Πασκάλ Μπρικνέρ. Εκεί είμαστε. 

 

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

 http://www.tanea.gr/agiografies/?aid=4755327