Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, αυτό είναι σίγουρο. Και οι εξαιρετικές
περιστάσεις απαιτούν και ρηξικέλευθες λύσεις. Παρακολουθούμε όλες αυτές
τις τελευταίες μέρες, αναλύσεις και σχόλια να περιστρέφονται (σχεδόν)
όλα στην πλευρά της διαχείρισης. Ομολογούμε πως κι εμείς πέφτουμε καμιά
φορά σε αυτή την παγίδα, καθώς είναι πολύ δύσκολο να συνειδητοποιήσει
κανείς απόλυτα το κρίσιμο και πρωτοφανές που καλείται να διαχειριστεί ο
Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Άσχετα με λάθη, παραλείψεις και αβελτηρίες
που μπορεί κανείς να του προσάψει, είναι πανθομολογούμενο πως αποτελεί
το τελευταίο ανάχωμα πριν την κατάρρευση, την τελευταία ελπίδα για την
αντιστροφή της μοιραίας πορείας της χώρας.
Εκεί που κάνουμε λάθος οι περισσότεροι που προσπαθούμε να αναλύσουμε και να σχολιάσουμε την πολιτική πραγματικότητα, είναι όταν επιμένουμε σε επικοινωνιακές παραλείψεις, όταν προτείνουμε βελτίωση της διαχείρισης, όταν προσδοκούμε ολική αλλαγή του κλίματος με αποσπασματικές και τμηματικές μεταρρυθμιστικές κινήσεις. Εκεί είναι, που όλοι μαζί, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Και δυστυχώς πολλά δέντρα μαζί, δεν κάνουν πάντοτε ένα δάσος!
Καμιά φορά, το μυαλό καθαρίζει, το βλέμμα ανοίγει και η συνολική εικόνα εμφανίζεται στα έκθαμβα μάτια μας σε όλη της την ζοφερή μεγαλοπρέπεια. Και τότε, συνειδητοποιεί κανείς, πως με εμβαλωματικές κινήσεις και πολιτικές «εντός πλαισίου», αποκλείεται να αντιμετωπιστεί η πολλαπλή ανήκεστος βλάβη της οικονομίας και της χώρας. Οι πολιτικές που απαιτούνται για την πολυπόθητη επανεκκίνηση, πρέπει να είναι κατά την γνώμη μας πολιτικές θάρρους, τόλμης, σωστής αίσθησης της σύνθετης πραγματικότητας και ανατρεπτικής λογικής. Πρέπει να είναι, με δυο λόγια, πολιτικές «εκτός πλαισίου». Κινήσεις πέρα από τα αναμενόμενα, έξω από διαχειριστικές λογικές, μικροκομματικούς υπολογισμούς, διακομματικές ισορροπίες, λογιστικές εγγραφές, αριθμητικές εξισώσεις, καθεστωτικές ακροβασίες και επικοινωνιακά τεχνάσματα. Αυτές τις κινήσεις που απαιτούν οι περιστάσεις και τις λένε σε … απλά ελληνικά «out of the box»!
Στον Αντώνη Σαμαρά έλαχε ο κλήρος να είναι ο τελευταίος αστός Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης και συγχρόνως, οι περιστάσεις απαιτούν από αυτόν να γίνει ο πρώτος επαναστάτης – μεταρρυθμιστής Πρωθυπουργός της Τέταρτης Ελληνικής Δημοκρατίας που γεννιέται. Αυτός είναι ο ρόλος που του επιφύλαξε η Ιστορία. Η αναδοχή ή η απεμπόληση αυτού του ιστορικού ρόλου είναι δική του απόφαση. Η Ιστορία τελικά θα τον κρίνει ανάλογα με την απάντηση που θα δώσει στην (πολιτική) πράξη. Ένα είναι κατά την γνώμη μας σίγουρο. Δεν θα του χαριστεί!
Antinews
Και θα επαναλάβουμε για πολλοστή φορά: “What we do in life, echoes in eternity’ (ό,τι κάνουμε σε αυτήν την ρημάδα ζωή απηχεί στην αιωνιότητα)
Εκεί που κάνουμε λάθος οι περισσότεροι που προσπαθούμε να αναλύσουμε και να σχολιάσουμε την πολιτική πραγματικότητα, είναι όταν επιμένουμε σε επικοινωνιακές παραλείψεις, όταν προτείνουμε βελτίωση της διαχείρισης, όταν προσδοκούμε ολική αλλαγή του κλίματος με αποσπασματικές και τμηματικές μεταρρυθμιστικές κινήσεις. Εκεί είναι, που όλοι μαζί, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Και δυστυχώς πολλά δέντρα μαζί, δεν κάνουν πάντοτε ένα δάσος!
Καμιά φορά, το μυαλό καθαρίζει, το βλέμμα ανοίγει και η συνολική εικόνα εμφανίζεται στα έκθαμβα μάτια μας σε όλη της την ζοφερή μεγαλοπρέπεια. Και τότε, συνειδητοποιεί κανείς, πως με εμβαλωματικές κινήσεις και πολιτικές «εντός πλαισίου», αποκλείεται να αντιμετωπιστεί η πολλαπλή ανήκεστος βλάβη της οικονομίας και της χώρας. Οι πολιτικές που απαιτούνται για την πολυπόθητη επανεκκίνηση, πρέπει να είναι κατά την γνώμη μας πολιτικές θάρρους, τόλμης, σωστής αίσθησης της σύνθετης πραγματικότητας και ανατρεπτικής λογικής. Πρέπει να είναι, με δυο λόγια, πολιτικές «εκτός πλαισίου». Κινήσεις πέρα από τα αναμενόμενα, έξω από διαχειριστικές λογικές, μικροκομματικούς υπολογισμούς, διακομματικές ισορροπίες, λογιστικές εγγραφές, αριθμητικές εξισώσεις, καθεστωτικές ακροβασίες και επικοινωνιακά τεχνάσματα. Αυτές τις κινήσεις που απαιτούν οι περιστάσεις και τις λένε σε … απλά ελληνικά «out of the box»!
Στον Αντώνη Σαμαρά έλαχε ο κλήρος να είναι ο τελευταίος αστός Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης και συγχρόνως, οι περιστάσεις απαιτούν από αυτόν να γίνει ο πρώτος επαναστάτης – μεταρρυθμιστής Πρωθυπουργός της Τέταρτης Ελληνικής Δημοκρατίας που γεννιέται. Αυτός είναι ο ρόλος που του επιφύλαξε η Ιστορία. Η αναδοχή ή η απεμπόληση αυτού του ιστορικού ρόλου είναι δική του απόφαση. Η Ιστορία τελικά θα τον κρίνει ανάλογα με την απάντηση που θα δώσει στην (πολιτική) πράξη. Ένα είναι κατά την γνώμη μας σίγουρο. Δεν θα του χαριστεί!
Antinews
Και θα επαναλάβουμε για πολλοστή φορά: “What we do in life, echoes in eternity’ (ό,τι κάνουμε σε αυτήν την ρημάδα ζωή απηχεί στην αιωνιότητα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου