Υπό τη κάλυψη της πυρηνικής κρίσης, ο στρατός της Λιβύης σφυροκοπά τους γενναίους αλλά αδύναμους πλέον
αντικαθεστωτικούς, των οποίων το μόνο έγκλημα ήταν πως ήθελαν να βάλουν τέλος σε μια μακροχρόνια ανάλγητη δικτατορία.
Υπό τη κάλυψη του σεισμού, τα έθνη της Δύσης παλινδρομούν, απειλώντας να αναλάβουν δράση στη Λιβύη… αλλά με τη διστακτικότητα τους, επιβεβαιώνουν πως η όποια επέμβαση θα γίνει, αν γίνει, μετά τη πλήρη κυριαρχία των πιστών του κανταφικού καθεστώτος.
Οι αλλεπάλληλες τραγωδίες που έπληξαν την Ιαπωνία άφησαν τον κόσμο με ανοιχτό στόμα, και στη πραγματικότητα «ευχαριστημένο» με τις εξελίξεις που προέκυψαν, όπως προέκυψαν.
Τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής δημιούργησαν πολλά και σκληρά ερωτηματικά. Ερωτήματα όπως το αν η Αμερική και οι σύμμαχοί τους υποστηρίζουν τη δημοκρατία μόνο εκεί όπου δεν υπάρχει πετρέλαιο. Οι αρχές και οι αξίες των ΗΠΑ ανταλλάσσονται σαν προϊόντα στο παγκόσμιο χρηματιστήριο του πετρελαίου. Ένα κιλό δημοκρατικής ακεραιότητας για ένα βαρέλι αργού πετρελαίου…
Ερωτήματα όπως το αν η Αμερική στηρίζει τη δημοκρατία στον Μουσουλμανικό κόσμο, αλλά όχι όταν πρόκειται για Σιίτες, που συνδέονται με το Ιράν. Ή μάλλον στηρίζονται οι Σιίτες του Ιράν, αλλά όχι οι Σιίτες του Περσικού Κόλπου…
Η ιαπωνική τραγωδία έκρυψε τη σφαγή μιας οικογένειας Ισραηλινών εποίκων, καθώς και τη νέα δέσμευση της κυβέρνησης του Ισραήλ να επεκτείνει τον εποικισμό στις Παλαιστινιακές περιοχές. Πολλοί μάλιστα, έβαλαν τα δυο αυτά γεγονότα στην ίδια ζυγαριά. Από τη μια η εξολόθρευση μιας αθώας οικογένειας, κι από την άλλη μια κακομελετημένη και αντιπαραγωγική κρατική πολιτική. Έτσι είναι όμως τα πράγματα σήμερα στη Μέση Ανατολή. Ψευτοδιλήμματα και υποκρισία.
Στη Δύση, ο κόσμος συζητά το μέλλον της πυρηνικής ενέργειας, καθώς και τα ζητήματα ασφαλείας που τη συνοδεύουν, την ίδια ώρα που το Ιράν συνεχίζει να αναπτύσσει τη δυνατότητα πυρηνικών όπλων, και το Πακιστάν επεκτείνει περαιτέρω το ήδη μεγάλο πυρηνικό του οπλοστάσιο.
Αυτό που συμβαίνει στην Ιαπωνία είναι ιδιαίτερα σημαντικό, και χρειάζεται τη πλήρη προσοχή της παγκόσμιας κοινότητας. Και αποτελεί καλό σημάδι, το ότι ήδη ρέει η διεθνής βοήθεια προς τη ταλαιπωρημένη νησιωτική αυτή χώρα. Όμως δεν δικαιολογείται η απάθεια των ηγετών όσον αφορά στα άλλα προβλήματα του πλανήτη, μια απάθεια που δίνει την εντύπωση ότι η Δύση κρύβεται πίσω από την ιαπωνική τραγωδία προκειμένου να μη κάνει τίποτα αλλού.
Θα αποτελούσε μια σκληρή ειρωνεία αν ο σεισμός της Λιβύης συντελούσε και στο θάνατο χιλιάδων Λίβυων, ή στο σβήσιμο του ονείρου για ελευθερία των λαών της Μέσης Ανατολής. Ο Βρετανός πρωθυπουργός ανακοίνωσε πως θα ζητήσει δράση από τον ΟΗΕ για τη Λιβύη. Πρόκειται για μια ενθαρρυντική δήλωση, αλλά πότε; Πότε θα αναλάβει δράση η διεθνής κοινότητα; Όταν πλέον θα είναι πολύ αργά για τους επαναστάτες;
Το μέτρο με το οποίο ζυγίζεται η ειλικρίνεια της Δύσης, οι ηγέτες της οποίας ζητωκραύγαζαν υπέρ των εξεγερμένων και καταδίκαζαν τον Καντάφι, δεν είναι η ρητορική τους, αλλά το πόσο γρήγορα αποφασίζουν να δράσουν και να κάνουν κάτι.
Θα μπορέσουν να συνεχίσουν να στηρίζουν τη δημοκρατία και τις μεταρρυθμίσεις ακόμη κι αν έχουν μεσολαβήσει άλλα σοβαρά ζητήματα και προτεραιότητες; Ζητήματα που προσφέρουν αντιπερισπασμό, αλλά που δεν δικαιολογούν τη διστακτικότητα από πλευράς αυτών που είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.
S.A.-Foreign Policy
http://www.antinews.gr/2011/03/16/91373/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου