Διαλυμένοι από τον χρόνο,από τις ματαιωμένες προσδοκίες μας και τον εαυτό μας,βρεθήκαμε πριν λίγο καιρό,γλείφοντας ο ένας τις πληγές του άλλου,σαν δυο τσακισμένα ζώα,δίχως ιδιοκτήτη,που θέλησαν να αλληλοπνίξουν τη μοναξιά τους.
Δε περίμενα να την ερωτευτώ,ούτε αυτή περίμενε να την ερωτευτώ
εγω.Δεν ημασταν κ τοσο τσακισμενοι ωστε να αφησουμε τις αυταπατες μας να μας κυριευσουν ξανα,
καμια αυταπατη απο δω και περα,
βιωναμε ενα διαρκες Τελος του Κοσμου,ομως αποφασισαμε να τον γευτουμε μια τελευταια φορα,
κουρασμενοι και νικημενοι,
αλλα με τη λαχταρα της αισθησης του οτι ειμαστε ακομα,εστω για λιγο,ζωντανοι.
Κ οταν ημουν διπλα της,ενιωθα σιγουρα ζωντανος.
Οχι ακριβως υπνωτισμενος,ειπαμε,η μαγεια ειχε πια στερεψει.
Οχι ακριβως απελπισμενος,αλλα σιγουρα οχι κ πολυ μακρυα απο αυτο.
Δεν ηταν ηλιος αλλα ουτε και συννεφια,
ηταν ενα αυγουστιατικο απογευμα που η ατμοσφαιρα φθινοπωριαζε,κι ομως,το καλοκαιρι δεν ειχε
ξεψυχησει ακομα.
----------------------------
Καμια φορα νιωθω κατι σα νοσταλγια..και μετα απορω με τον εαυτο μου που ακομα νομιζει οτι μπορει να νιωσει εστω το παραμικρο.
Δεν λεγεται νοσταλγια,ουτε ξερω πως λεγεται,ετσι κ αλλιως τα λογια επαψαν να εχουν σημασια εδω και καιρο.
Θυμαμαι πιτσιρικας καθε φορα την εκσταση που αισθανομουν αντικρυζοντας το προσωπο του ερωτα μου,αλλαζε αυτο το προσωπο συχνα,οσο περισσοτερο αισθανομουν,αλλο τοσο απογοητευομουν.
Τοτε το ενιωθα ψυχοφθορο κ οδυνηρο,με τιποτα δε μπορουσα να φανταστω πως καποτε θα μου ελειπε μεχρι κ αυτο.
Γιατι,ερχεται μια εποχη οπου οι ανθρωποι δε μπορουν πια να σε απογοητευσουν,αλλα αυτο μονο προνομιο δεν ειναι,μαλλον ειναι μια παρηγορια για το οτι εσυ ο ιδιος δεν μπορεις να αισθανθεις τιποτα πια.
Κι ομως,ηταν ομορφα μαζι της,οι τελευταιες μερες της Πομπηιας ηταν γεματες απο αγκαλιες,απο λυσσα κ απο πρωινα ξυπνηματα,οπου αγκαλιαζοντας τον τσακισμενο ερωτα σου,δεν επουλωνες τοσο τις πληγες του,οσο τις δικες σου.
Ηταν ομορφα κ ακομα δεν εχω καταλαβει καν ποιος απομακρυνθηκε πρωτος απτον αλλον,δεν εχω προλαβει να σκεφτω τιποτα απο ολα αυτα.
Ισως ηταν ενα διαλειμμα πριν τη καταιγιδα,ισως ηταν ο επιθανατιος σπασμος της καρδιας,ισως ηταν απλα το ενστικτο του τσακισμενου ζωου που,λιγο πριν σβησει,νιωθει το επερχομενο τελος του και αποσυρεται σε μια γωνια,περιμενοντας το Αναποφευκτο.
Ισως ηταν η ζεστη γωνια μου.
Ισως ηταν κατι πολυ παραπανω απο αυτο.
Ισως δεν αντεχω να ομολογησω στον εαυτο μου ποσο μου λειπει και προσπαθω απεγνωσμενα να μειωσω αυτο που ειχαμε,προφητευοντας εναν χαμο που δε βιαζεται να ρθει.
Ισως και να γιατρευτηκαμε,ισως τελικα τα χαδια δυο διαλυμενων ανθρωπων να επενεργουν λυτρωτικα,οταν καταφερνουν να διατηρησουν εστω λιγη απο την ειλικρινεια που τους εχει περισσεψει.
Κ ετσι,δεν ειχαμε πια αναγκη ο ενας τον αλλον,
μια κατα λαθος Σωτηρια,
ο απο μηχανης Θεος που ηρθε απο κει που δεν το περιμενεις,
ισως να συνεβη κατι απο ολα αυτα,ισως και τιποτα,
αραγε,ποιος να ξερει;
----------------------
Κλεινω τα ματια κ ειναι εκει,διπλα μου,να χαμογελα,
θλιμμενα αλλα ειλικρινα.
Ισως κ αυτη να με θυμαται οπως τη θυμαμαι εγω,
ισως κ οχι,
αραγε,ποιος να ξερει;
πηγη:http://celinathens.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου