Ο διάβολος φορούσε Prada

Στο τρομακτικό βίντεο με το τσουνάμι - εάν η λογοτεχνική μεταφορά επιστημονικής φαντασίας το επιτρέπει -
είδα καθαρά αυτό που μας συμβαίνει. Βρώμικα νερά που συμπαρασύρουν αντικείμενα της καταναλωτικής
κοινωνίας εισβάλλοντας αστραπιαία στον προαστιακό χώρο του δυτικού πολιτισμού: τη σημερινή Ιαπωνία.
Μαύρα νερά που δείχνουν στους παγκοσμιοποιημένους ανθρώπους με τα Τογιότα από τη Βεγγάζη ως το
Τόκιο πως είναι "καλύτερα να χαθείς από τα άκρα παρά από τις ακρότητες". Διότι οι ακρότητες των χρήμα -

τοπιστωτικών οίκων, των βιομηχανιών και της ρύπανσης, έχουν τον τρόπο να καταστρέφουν τους ανθρώπους
συστηματικότερα. Αντικαθιστούν τη φυσική καταστροφή με μια ζωτική αρχή αποσύνθεσης.


Ο Μπωντριγιάρ, προ εικοσαετίας, στο δοκίμιό του "Πάνω στα ακραία φαινόμενα", είχε την ευφυΐα να προτάξει
την καταστροφή του λεγόμενου κοινωνικού ιστού της φυσικής καταστροφής. Τίποτα δεν εξαφανίζεται από
τον φυσικό θάνατο αλλά από τη μόλυνση, την αλλοτρίωση, τον κορεσμό, τον πολλαπλασιασμό. Με δυο λόγια,
από την δευτερογενή ύπαρξη της προσομοίωσης. Αυτό ακριβώς συμβαίνει.


Και του λοιπού, αυτήν πρέπει να διαχειριστούμε αν, όπως λέει ο ποιητής, θα θέλαμε "να πεθάνουμε κανονικά".Αν δηλαδή, δεν επιθυμούμε να εισέλθουμε στη φάση της έπ' άπειρον αναπαραγωγής και της έπ' άπειρον ανταλλαγής όλων με όλα. Να λειτουργήσουμε αστόχαστα, άγουστα, αυτοματικά.


Σκέπτομαι την "ανάσα" που δόθηκε στην Ελλάδα προχθές στις Βρυξέλλες. Ε, και; Αυτή η τεχνητή αναπνοή από
την μποτίλια οξυγόνου της Μέρκελ θα διευρύνει ακόμη περισσότερο το ρήγμα στις τεκτονικές πλάκες του εαυτού.


Καλοτυχίζω τους επαγγελματίες της αισιοδοξίας: "θα σωθούμε από την χρεωκοπία". Ε, και; Θα αλλάξουμε;
Τους καλοτυχίζω και τους ζηλεύω αν νομίζουν πως εκείνο που ισοκρατεί πίσω από το τροπάρι της ορθότητας
και της ηθικής αυστηρότητας είναι οι ανθρώπινες αξίες.


Όχι, ο άνθρωπος δεν τοποθετείται σε σχέση με το ιδανικό αλλά με το πραγματικό. Το τσουνάμι διαφεύγει από τη διαμεσολάβηση, είναι αμείλικτο όπως το λεγόμενο Πράγμα για την ψυχή του ανθρώπου. Και επειδή είναι ανυπόφορο και τραυματικό επιβάλλει μια άλλη στρατηγική. Η ψυχανάλυση την ονομάζει "ηθική του πραγματικού".Ο Ζίζεκ συνιστά πως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σημαδεύουμε διαρκώς το τραύμα μέσω μιας κενής συμβολικής χειρονομίας. Και προφανώς δεν εννοεί να πάμε για shopping στα Prada.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=389624&h1=true
 Γ. Βέλτσος