Αυτός κι αν είναι συνδιασμός ανικανότητας και υποκρισίας: δύο χρόνια τώρα, οι οίκοι αξιολόγησης, όχι απλώς επηρεάζουν αλλά κανοναρχούν τις εξελίξεις στην ευρωζώνη, καθώς η συμμετοχή τους στην πορεία τριών κρατών της να ακροβατούν με την πτώχευση υπήρξε από την αρχή και παραμένει ως σήμερα κάτι παραπάνω από καθοριστική.
Κι όμως, μόλις χθες, η κυρία Μέρκελ τους ανακάλυψε και, ω του θαύματος, έγινε ξαφνικά έξαλλη μαζί τους! Και αποφάσισε, λέει, ότι δεν θα στερήσουν από την Ευρώπη, τη Γερμανία και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το δικαίωμα να αποφασίζουν για το μέλλον μας…
Σωστά: πρώτα μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν και τώρα, που δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα τετελεσμένα, ήρθε η ώρα να υψωθεί το ανάστημα. Αστειότητες...
Τι θα κάνει δηλαδή τώρα που «θύμωσε» η κυρία Μέρκελ; Θα γυρίσει το χρόνο πίσω και θα ανατρέψει τις διαδοχικές υποβαθμίσεις σε στρατηγικές στιγμές; Θα πάρει πίσω τις αποφάσεις που η ίδια και η κυβέρνησή της επέβαλαν εν πολλοίς βασιζόμενες ακριβώς πάνω σε αυτές τις υποβαθμίσεις από αυτές τις εταιρείες αξιολόγησης;
Καλά λοιπόν τα δάκρυα, αλλά είναι όψιμα και μάλλον κροκοδείλια. Τώρα, ότι ήταν να γίνει, έχει γίνει. Και όσο καιρό γινόταν, επί δύο χρόνια, η κυρία Μέρκελ, ούτε είχε δει ούτε είχε ακούσει κάτι για το φόνο. Γιατί περί φόνου πρόκειται.
Απλώς, μέχρι χθες, όλα αυτά, εξυπηρετούσαν την πολιτική της. Τώρα ίσως δεν την εξυπηρετούν πια. Ενδεχομένως γιατί βλέπει ότι μπορεί να χάσει και η ίδια τελικά τον έλεγχο του τέρατος που αυτή η πολιτική κοντόφθαλμα και εγωιστικά υπέθαλψε.
Στο συγκλονιστικό βιβλίο του «Παγκόσμια κατάρρευση σε δέκα χρόνια;», εκδόσεις Παπαδόπουλος, ο Ζακ Αταλί εξηγεί με τον πιο παραστατικό, τρομακτικό τελικά τρόπο ότι αυτή η σύγκρουση «αγορών» και κυβερνήσεων ξεκινά αιώνες πριν και συνεχίζεται ακάθεκτη μέχρι σήμερα όπου και, για μια ακόμα φορά, στις μέρες μας, κορυφώνεται. Εξηγεί πώς κάθε φορά που οι ηγεσίες είναι μικρές και λίγες, αναντίστοιχες και ανάξιες των περιστάσεων, οδηγούμαστε εδώ που σήμερα είμαστε. Και δείχνει ένα ζοφερό μέλλον να διαγράφεται άμεσα μπροστά μας. Διαβάστε αυτό το βιβλίο. Βοηθάει να καταλάβουμε το μέγεθος των ανθρώπων που οδηγούν τις τύχες μας.
Ισως, ξαφνικά αυτό το μέλλον να βλέπει μπροστά της ακόμα και η κυρία Μέρκελ και να ξεσπαθώνει τώρα λεκτικά. Αργησε όμως. Μέχρι σήμερα το ανέχθηκε, το υπέθαλψε, το χρησιμοποίησε. Το είδε να οδηγεί πρακτικά την Ελλάδα στην απώλεια της κυριαρχίας της, αλλά δεν ανέχεται να το δει να οδηγεί τη Γερμανία στην απώλεια του δικαιώματος να αποφασίζει τελικά εκείνη αν η Ελλάδα θα χάσει ή δεν θα χάσει την κυριαρχία της. Δεν την απασχολεί αυτό που γίνεται. Την απασχολεί απλώς το ποιος έχει το πάνω χέρι σε αυτό που γίνεται. Αυτό την τρομάζει.
Από τους οίκους, δεν μπορεί να ζητήσει εύκολα κανείς ευθύνες. Από τις κυβερνήσεις όμως και μπορεί και πρέπει. Η κυρία Μέρκελ, δύο χρόνια τώρα, και με αυτά που κάνει και με αυτά που δεν κάνει, σπέρνει τους ανέμους. Τώρα, απλώς φοβάται ότι θα θερίσει – κι εκείνη – θύελλες…
gmalouchos@tovima.gr
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=409699&h1=true
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου