Η σημερινή κυβέρνηση έχει ένα τεράστιο ελάττωμα: μιλάει πολύ... Ελάττωμα που εκδηλώθηκε από την πρώτη μέρα της λειτουργίας της και δεν βλέπω να διορθώνεται με την έλευση του Βενιζέλου στα οικονομικά πράγματα, το αντίθετο.
Αντιλαμβάνομαι ότι η φλυαρία αποτελεί μέθοδο χειρισμού μιας εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης. Είναι όμως η χειρότερη μέθοδος.
Οταν παλεύεις να βγάλεις τη χώρα από μια βαθιά οικονομική κρίση, όταν αντιμετωπίζεις το φάσμα της χρεοκοπίας, όταν η Ευρώπη εμπλέκεται σε μια λεπτή, σκληρή και αβέβαιη διαπραγμάτευση, όταν τόσοι παράγοντες διεκπεραιώνουν τόσες αντιφατικές επιδιώξεις, όταν τα δεδομένα αλλάζουν μέρα με την ημέρα (αν όχι ώρα με την ώρα...), τότε η συνταγή είναι μία και μοναδική: προσπαθείς πολύ και μιλάς ελάχιστα...
Διότι όσο περισσότερο μιλάς τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να παρεξηγηθείς. Και σε τέτοια κρίσιμα ζητήματα ουδόλως ισχύει το «έγινε παρεξήγηση κι εξήγηση δεν δόθηκε...». Οι εξηγήσεις που ακολουθούν κινδυνεύουν να αποδειχθούν επαχθέστερες από τις παρεξηγήσεις που προηγήθηκαν. Ετσι, ας πούμε, το Μέγαρο Μαξίμου τρέχει τώρα να αποδείξει ότι οι «Financial Times» της Γερμανίας έκαναν λάθος στη μετάφραση του Πρωθυπουργού - διότι, υποθέτω, πάσχουν τα γερμανικά τους!
Για να είμαστε δίκαιοι, το φαινόμενο μιας κυβέρνησης που λειτουργεί περίπου με όρους σχολιασμού δεν προέκυψε τώρα. Το υπηρέτησε πιστά ο προηγούμενος υπουργός Οικονομικών, παραπατώντας δυστυχώς από αντίφαση σε αντίφαση και από διάψευση σε διάψευση.
Αναμενόμενο: οι υπουργοί (και κυρίως Οικονομικών...) δεν πρέπει να κάνουν προβλέψεις. Διότι στην εποχή μας δεν μένουν μόνο τα γραπτά. Μένουν και τα βίντεο!
Κυρίως, όμως, το υπηρέτησε μια ξεπερασμένη πολιτική αντίληψη που θεωρεί ότι πολιτική δεν είναι παρά το εμπόρευμα της επικοινωνίας. Και ότι αρκεί να μιλάς πολύ ή να μιλάς καλά για να κάνεις τον κόσμο να καταπιεί όποιο φάρμακο του σερβίρεις.
Δεν είναι όμως έτσι. Η πολιτική δεν κρίνεται από τις παρόλες αλλά από τα αποτελέσματά της. Και αυτό είναι απολύτως σαφές στην οικονομία: 2,5 δισ. ευρώ έπεσε έξω το έλλειμμα το πρώτο εξάμηνο του 2011. Πώς να το πεις και πώς να το «επικοινωνήσεις»;
Κυρίως, όμως, κρίνεται από το πώς παρεμβαίνει στη ζωή των πολιτών. Οταν τους πλακώνεις στους φόρους, όταν πετσοκόβεις τα εισοδήματά τους, όπως και να το παρουσιάσεις είσαι χαμένος.
Και γι' αυτό η αντίληψη που λέει ότι η αποδοχή μια πολιτικής είναι ζήτημα ρητορικής, λεκτικών σχημάτων ή επικοινωνίας, δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Την οποία αρέσκονται να καλλιεργούν όσοι αδυνατούν να μιλήσουν επί της ουσίας.
Ή όσοι θέλουν να κρύψουν όσα πραγματικά θα έπρεπε να πουν.
http://www.tanea.gr/empisteytika/?aid=4642542/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου