Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Φαντασθείτε έναν υπάλληλο του Δημοσίου ο οποίος διαθέτει ιδιόκτητο διαμέρισμα των 100 τ. μ., ας πούμε στο Καλαμάκι, και έχει μισθό 1.400 ευρώ. Πώς θα σας φαινόταν αν ο ίδιος άνθρωπος βρισκόταν με συνολικό χρέος προς τις τράπεζες 500.000 ευρώ, επειδή, εκτός από τρία στεγαστικά δάνεια, τα τελευταία χρόνια πήρε και όποιο άλλο ανέγγυο καταναλωτικό δάνειο προσφερόταν από τις τράπεζες; Υποθέτω ότι θα σας φαινόταν από υπερβολικό ώς εξωπραγματικό, αλλά σας βεβαιώ ότι δεν είναι. Απλώς άλλαξα μερικά από εκείνα τα στοιχεία που ενδεχομένως
να διευκόλυναν τον προσδιορισμό της ταυτότητάς του από γνωστούς και οικείους, όμως τα στοιχεία του εισοδήματός του, της επαγγελματικής και της περιουσιακής του κατάστασης, καθώς και το ύψος των συσσωρευμένων δανείων είναι απολύτως πραγματικά.
Και πώς θα σας φαινόταν αν ο εν λόγω οφειλέτης, κάνοντας χρήση των δικαιωμάτων που του παρέχει ο νόμος 3689/10 (ο περίφημος νόμος της θείας Λούκας), ζητεί από το δικαστήριο να καταβάλει μόνον 31.000 ευρώ, με την αιτιολογία ότι περιήλθε σε αυτό το δραματικό σημείο επειδή «παρασύρθηκε» και υπήρξε «ανόητος»; Ρητορικό το ερώτημα, δεν επιδέχεται απάντηση, αφού άλλωστε ο οφειλέτης αυτοχαρακτηρίζεται ακριβέστατα, επιδεικνύοντας -εκ των υστέρων- ευθυκρισία που θα τον είχε γλιτώσει από τα σημερινά του βάσανα, αν την διέθετε και τότε όπου ξεκίνησε να δανείζεται αφειδώς.
Ολοι θυμόμαστε την αλήστου μνήμης χρυσή εποχή, όταν οι διαφημίσεις των τραπεζών συναγωνίζονταν η μία την άλλη στην προσέλκυση κορόιδων, με μια χυδαιότητα που μετά βίας καλυπτόταν πίσω από τις βεβιασμένες και εμετικές «χαριτωμενιές» των διαφημιστών και στόχευε κατευθείαν στα συμπλέγματα που η βλακώδης ιδεολογία του lifestyle είχε καλλιεργήσει σε όσους δεν είχαν μέσα τους το έρμα και τα ερείσματα για να μην παρασυρθούν. (Ο κολοφώνας του διαφημιστικού genre -θυμάμαι, χαρακτηριστικά- ήταν η ραδιοφωνική διαφήμιση, όπου το μυστικό του «ωραίου τύπου» που κυκλοφορεί με την καλλονή στη Μύκονο ήταν το... διακοποδάνειο. Παρεμπιπτόντως, ίσως θα είχε ενδιαφέρον για την κατανόηση της εποχής -και οπωσδήποτε θα είχε πλάκα- μια κοινωνιολογική μελέτη βασισμένη στο υλικό των σχετικών διαφημίσεων).
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ένα μέρος της ευθύνης ανήκει οπωσδήποτε στον τραπεζικό ανταγωνισμό της περιόδου εκείνης. Αλλά, σκεφθείτε, όλοι εκείνοι που τόσο απερίσκεπτα υπέκυπταν στο δέλεαρ του lifestyle και δανείζονταν λες και δεν υπήρχε αύριο ήσαν τελείως άμοιροι ευθυνών; Δεν υφίσταται ζήτημα ατομικής ευθύνης για τον καθένα από αυτούς, μόνον «η κακούργα η κενωνία» φταίει για το κατάντημα του υπερχρεωμένου δανειολήπτη;
Εχω την εντύπωση ότι η περίπτωση του χρεώστη που αφέθηκε στις σειρήνες του lifestyle και καλοσυνήθισε ζώντας πάνω από τα μέτρα του, σε βαθμό ώστε η επιστροφή στα όρια των πραγματικών δυνατοτήτων του να του φαίνεται τώρα αδιανόητη, είμαστε όλοι εμείς μαζί ως χώρα. Αδυνατούμε να συμφιλιωθούμε με τη φρικτή ιδέα ότι είμαστε υποχρεωμένοι να φέρουμε το βιοτικό μας επίπεδο στα μέτρα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας. Αγανακτούμε όταν μας λένε ότι η ευμάρεια των τελευταίων ετών ήταν μια πλάνη και βασιζόταν σε δανεικά που τα σκορπούσαμε απερίσκεπτα στην κατανάλωση. Το δε χειρότερο είναι ότι, εν αντιθέσει με τον υπερχρεωμένο δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος τουλάχιστον αναγνωρίζει την ανοησία του, εμείς, σαν τα κακομαθημένα παιδιά, στρεφόμαστε εναντίον των κηδεμόνων μας και, λ. χ., κυνηγάμε να ξυλοφορτώσουμε τους βουλευτές που οι ίδιοι εκλέξαμε ή καθυβρίζουμε τους ξένους δανειστές που αγωνίζονται να μας διασώσουν. Καλά ξεμπερδέματα - αν και δεν το βλέπω...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_05/07/2011_448077
Φαντασθείτε έναν υπάλληλο του Δημοσίου ο οποίος διαθέτει ιδιόκτητο διαμέρισμα των 100 τ. μ., ας πούμε στο Καλαμάκι, και έχει μισθό 1.400 ευρώ. Πώς θα σας φαινόταν αν ο ίδιος άνθρωπος βρισκόταν με συνολικό χρέος προς τις τράπεζες 500.000 ευρώ, επειδή, εκτός από τρία στεγαστικά δάνεια, τα τελευταία χρόνια πήρε και όποιο άλλο ανέγγυο καταναλωτικό δάνειο προσφερόταν από τις τράπεζες; Υποθέτω ότι θα σας φαινόταν από υπερβολικό ώς εξωπραγματικό, αλλά σας βεβαιώ ότι δεν είναι. Απλώς άλλαξα μερικά από εκείνα τα στοιχεία που ενδεχομένως
να διευκόλυναν τον προσδιορισμό της ταυτότητάς του από γνωστούς και οικείους, όμως τα στοιχεία του εισοδήματός του, της επαγγελματικής και της περιουσιακής του κατάστασης, καθώς και το ύψος των συσσωρευμένων δανείων είναι απολύτως πραγματικά.
Και πώς θα σας φαινόταν αν ο εν λόγω οφειλέτης, κάνοντας χρήση των δικαιωμάτων που του παρέχει ο νόμος 3689/10 (ο περίφημος νόμος της θείας Λούκας), ζητεί από το δικαστήριο να καταβάλει μόνον 31.000 ευρώ, με την αιτιολογία ότι περιήλθε σε αυτό το δραματικό σημείο επειδή «παρασύρθηκε» και υπήρξε «ανόητος»; Ρητορικό το ερώτημα, δεν επιδέχεται απάντηση, αφού άλλωστε ο οφειλέτης αυτοχαρακτηρίζεται ακριβέστατα, επιδεικνύοντας -εκ των υστέρων- ευθυκρισία που θα τον είχε γλιτώσει από τα σημερινά του βάσανα, αν την διέθετε και τότε όπου ξεκίνησε να δανείζεται αφειδώς.
Ολοι θυμόμαστε την αλήστου μνήμης χρυσή εποχή, όταν οι διαφημίσεις των τραπεζών συναγωνίζονταν η μία την άλλη στην προσέλκυση κορόιδων, με μια χυδαιότητα που μετά βίας καλυπτόταν πίσω από τις βεβιασμένες και εμετικές «χαριτωμενιές» των διαφημιστών και στόχευε κατευθείαν στα συμπλέγματα που η βλακώδης ιδεολογία του lifestyle είχε καλλιεργήσει σε όσους δεν είχαν μέσα τους το έρμα και τα ερείσματα για να μην παρασυρθούν. (Ο κολοφώνας του διαφημιστικού genre -θυμάμαι, χαρακτηριστικά- ήταν η ραδιοφωνική διαφήμιση, όπου το μυστικό του «ωραίου τύπου» που κυκλοφορεί με την καλλονή στη Μύκονο ήταν το... διακοποδάνειο. Παρεμπιπτόντως, ίσως θα είχε ενδιαφέρον για την κατανόηση της εποχής -και οπωσδήποτε θα είχε πλάκα- μια κοινωνιολογική μελέτη βασισμένη στο υλικό των σχετικών διαφημίσεων).
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι ένα μέρος της ευθύνης ανήκει οπωσδήποτε στον τραπεζικό ανταγωνισμό της περιόδου εκείνης. Αλλά, σκεφθείτε, όλοι εκείνοι που τόσο απερίσκεπτα υπέκυπταν στο δέλεαρ του lifestyle και δανείζονταν λες και δεν υπήρχε αύριο ήσαν τελείως άμοιροι ευθυνών; Δεν υφίσταται ζήτημα ατομικής ευθύνης για τον καθένα από αυτούς, μόνον «η κακούργα η κενωνία» φταίει για το κατάντημα του υπερχρεωμένου δανειολήπτη;
Εχω την εντύπωση ότι η περίπτωση του χρεώστη που αφέθηκε στις σειρήνες του lifestyle και καλοσυνήθισε ζώντας πάνω από τα μέτρα του, σε βαθμό ώστε η επιστροφή στα όρια των πραγματικών δυνατοτήτων του να του φαίνεται τώρα αδιανόητη, είμαστε όλοι εμείς μαζί ως χώρα. Αδυνατούμε να συμφιλιωθούμε με τη φρικτή ιδέα ότι είμαστε υποχρεωμένοι να φέρουμε το βιοτικό μας επίπεδο στα μέτρα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας. Αγανακτούμε όταν μας λένε ότι η ευμάρεια των τελευταίων ετών ήταν μια πλάνη και βασιζόταν σε δανεικά που τα σκορπούσαμε απερίσκεπτα στην κατανάλωση. Το δε χειρότερο είναι ότι, εν αντιθέσει με τον υπερχρεωμένο δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος τουλάχιστον αναγνωρίζει την ανοησία του, εμείς, σαν τα κακομαθημένα παιδιά, στρεφόμαστε εναντίον των κηδεμόνων μας και, λ. χ., κυνηγάμε να ξυλοφορτώσουμε τους βουλευτές που οι ίδιοι εκλέξαμε ή καθυβρίζουμε τους ξένους δανειστές που αγωνίζονται να μας διασώσουν. Καλά ξεμπερδέματα - αν και δεν το βλέπω...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_05/07/2011_448077
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου