Του Σταυρου Λυγερου
Ο υπουργός Οικονομικών δεν ξεστόμισε τη λέξη «κούρεμα», αλλά η γερμανική πρόταση για «κούρεμα» 50% είναι στο τραπέζι. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κι αλλιώς. Σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής αστάθειας και με την ελληνική οικονομία στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, επιβεβαιώνεται αυτό που αρκετοί έλεγαν εξαρχής: ακόμα και με το πιο αισιόδοξο σενάριο για την ελληνική οικονομία, το χρέος είναι αδύνατον να καταστεί βιώσιμο χωρίς αναδιάρθρωση.
Το πρώτο δειλό βήμα έγινε με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. και την ελαφρά μείωση του αρχικού επιτοκίου. Το δεύτερο βήμα έγινε με την απόφαση της 21ης Ιουλίου, η οποία προβλέπει περικοπή του ελληνικού χρέους περίπου κατά 20%. Η ελάφρυνση αυτή, όμως, ήταν ανεπαρκής. Αυτός είναι ο λόγος, που το πακέτο της 21ης Ιουλίου
πνέει τα λοίσθια πριν καν εφαρμοσθεί. Το πρόβλημα με το ευρωπαϊκό ιερατείο είναι ότι βρίσκεται πάντα μία στροφή πίσω. Οσο, μάλιστα, καθυστερεί το «κούρεμα», τόσο πιο μεγάλο θα πρέπει να είναι για να καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Προφανώς, το «κούρεμα» θα προκαλέσει σημαντικές απώλειες στις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Το κράτος δεν έχει άλλη επιλογή από το να τις καλύψει για να εξασφαλίσει την ομαλότητα.
Ας σημειωθεί ότι το «κούρεμα» δεν είναι ανήθικη πράξη. Είναι στην αλφαβήτα των Αγορών ότι όταν ένας ιδιώτης δανείζει, αναλαμβάνει ένα ρίσκο. Κι ανάλογο με το ύψος του ρίσκου είναι και το ύψος του επιτοκίου δανεισμού. Εάν ήταν 100% σίγουρο ότι οι δανειζόμενες χώρες θα αποπληρώσουν το χρέος τους, δεν θα υπήρχε διαφοροποίηση στο επιτόκιο. Ολες οι χώρες θα δανείζονταν με το επιτόκιο που δανείζεται η Γερμανία. Αρα, τόσο οι δανειστές όσο και οι τράπεζες που πούλησαν ασφάλιστρα κινδύνου, δεν δικαιούνται να παραπονούνται.
Προφανώς, το «κούρεμα» δεν λύνει από μόνο του το ελληνικό πρόβλημα. Χρειάζεται να συνδυαστεί αφενός με τη δημοσιονομική εξυγίανση κι αφετέρου με την αξιοποίηση των ουκ ολίγων λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων της Ελλάδας, ώστε να παραχθεί νέος πλούτος. Χωρίς δραστική περικοπή, όμως, το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να καταστεί βιώσιμο. Με άλλα λόγια, το «κούρεμα» είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_07/10/2011_1296449
Ο υπουργός Οικονομικών δεν ξεστόμισε τη λέξη «κούρεμα», αλλά η γερμανική πρόταση για «κούρεμα» 50% είναι στο τραπέζι. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κι αλλιώς. Σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής αστάθειας και με την ελληνική οικονομία στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, επιβεβαιώνεται αυτό που αρκετοί έλεγαν εξαρχής: ακόμα και με το πιο αισιόδοξο σενάριο για την ελληνική οικονομία, το χρέος είναι αδύνατον να καταστεί βιώσιμο χωρίς αναδιάρθρωση.
Το πρώτο δειλό βήμα έγινε με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. και την ελαφρά μείωση του αρχικού επιτοκίου. Το δεύτερο βήμα έγινε με την απόφαση της 21ης Ιουλίου, η οποία προβλέπει περικοπή του ελληνικού χρέους περίπου κατά 20%. Η ελάφρυνση αυτή, όμως, ήταν ανεπαρκής. Αυτός είναι ο λόγος, που το πακέτο της 21ης Ιουλίου
πνέει τα λοίσθια πριν καν εφαρμοσθεί. Το πρόβλημα με το ευρωπαϊκό ιερατείο είναι ότι βρίσκεται πάντα μία στροφή πίσω. Οσο, μάλιστα, καθυστερεί το «κούρεμα», τόσο πιο μεγάλο θα πρέπει να είναι για να καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Προφανώς, το «κούρεμα» θα προκαλέσει σημαντικές απώλειες στις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Το κράτος δεν έχει άλλη επιλογή από το να τις καλύψει για να εξασφαλίσει την ομαλότητα.
Ας σημειωθεί ότι το «κούρεμα» δεν είναι ανήθικη πράξη. Είναι στην αλφαβήτα των Αγορών ότι όταν ένας ιδιώτης δανείζει, αναλαμβάνει ένα ρίσκο. Κι ανάλογο με το ύψος του ρίσκου είναι και το ύψος του επιτοκίου δανεισμού. Εάν ήταν 100% σίγουρο ότι οι δανειζόμενες χώρες θα αποπληρώσουν το χρέος τους, δεν θα υπήρχε διαφοροποίηση στο επιτόκιο. Ολες οι χώρες θα δανείζονταν με το επιτόκιο που δανείζεται η Γερμανία. Αρα, τόσο οι δανειστές όσο και οι τράπεζες που πούλησαν ασφάλιστρα κινδύνου, δεν δικαιούνται να παραπονούνται.
Προφανώς, το «κούρεμα» δεν λύνει από μόνο του το ελληνικό πρόβλημα. Χρειάζεται να συνδυαστεί αφενός με τη δημοσιονομική εξυγίανση κι αφετέρου με την αξιοποίηση των ουκ ολίγων λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων της Ελλάδας, ώστε να παραχθεί νέος πλούτος. Χωρίς δραστική περικοπή, όμως, το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να καταστεί βιώσιμο. Με άλλα λόγια, το «κούρεμα» είναι αναγκαία, αλλά όχι και ικανή συνθήκη.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_07/10/2011_1296449
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου