Του Kωστα Iορδανιδη
Ο κ. Ντέιβιντ Κάμερον έσωσε την τιμή της Βρετανίας. Eσωσε πιθανότατα και την τιμή μεγάλου ποσοστού των πολιτών της ηπειρωτικής Ευρώπης. Η απόφασή του να ασκήσει το δικαίωμα του «βέτο» στη γερμανογαλλική προσπάθεια εμμέσου αναθεωρήσεως των συνθηκών που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ενωση εντάσσεται στην έξοχη παράδοση της ανεξαρτησίας πνεύματος των Βρετανών - της αντιλήψεως ότι η χώρα έχει ίδια συμφέροντα να υπερασπισθεί, ανεξαρτήτως των αντιδράσεων των άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Η συμπολίτευση των Φιλελευθέρων θεωρεί ότι η απόφαση του κ. Κάμερον μπορεί να είναι καταστροφική για τη Βρετανία. Οι αντιδράσεις των αγορών μάλλον την διαψεύδουν. Σε οποιαδήποτε περίπτωση ουδείς γνωρίζει με ασφάλεια τον τρόπο εξόδου από την παρούσα κρίση - και φυσικά ούτε η Γερμανίδα καγκελάριος κ. Αγκελα Μέρκελ, ούτε ο Γάλλος πρόεδρος κ. Νικολά Σαρκοζί, ούτε ασφαλώς οι άλλοι δορυφόροι ηγέτες περί τον άξονα Βερολίνου - Παρισίων.
Επισείεται στον κ. Κάμερον ο κίνδυνος περιθωριοποιήσεως της Βρετανίας, αλλά μία από τις γοητευτικότερες περιόδους της ιστορίας αυτής της χώρας ήταν εκείνη της «λαμπράς απομονώσεως», επί εποχής του λόρδου Σόλσμπερι, του τελευταίου πρωθυπουργού που ενσάρκωσε τις αυτοκρατορικές παραδόσεις των βρετανικών νήσων, που δεν χωρίζονται από την υπόλοιπη Ευρώπη μόνον από τη Μάγχη.
Η Βρετανία, ως αυτοκρατορία υπερακτίων αποικιών, ενδιαφερόταν για την πορεία των ευρωπαϊκών υποθέσεων μόνον όταν ετίθετο σε κίνδυνο το σύστημα ισορροπιών που κυριαρχούσε στην ήπειρο. Η εμπλοκή της σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους είχε ως στόχο να αποτρέψει τη δυσανάλογη μεγέθυνση της γερμανικής επιρροής.
Δεν είναι τυχαίο ότι η χώρα που ανησύχησε με τη στάση του Βρετανού πρωθυπουργού κ. Κάμερον ήταν η Γερμανία. Δηλώσεις προσεγγίσεως διατυπώθηκαν από την πλευρά της καγκελαρίου κ. Μέρκελ, ενώ ο πρόεδρος της Γαλλίας κ. Σαρκοζί, πολιτικά αυτάρεσκος, δείχνει να αισθάνεται μάλλον δικαιωμένος από την τροπή των ευρωβρετανικών σχέσεων.
Ο κ. Κάμερον είναι πολιτικός με παρουσία κοινοβουλευτική μόλις δέκα ετών, αλλά με βάθος οικογενειακής παραδόσεως πάνω από δύο αιώνες και συγγενής της δυναστείας των Ουίνδσορ. Δεν ανήκει στους «αυτοδημιούργητους» που διοικούν σήμερα την Ευρώπη, οι οποίοι ενώ αγωνίζονται για την υφαρπαγή της ψήφου των πολιτών, προθύμως προσαρμόζονται, πάντα διά την σωτηρίαν της πατρίδος.
Κατηγορήθηκε ο Βρετανός πρωθυπουργός ότι υπέκυψε στις ευρωσκεπτικιστικές αντιλήψεις των ψηφοφόρων του Συντηρητικού Κόμματος της Βρετανίας. Αλλά ακριβώς το ίδιο πράττουν η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί. Αυτό κατά κανόνα πράττει κάθε κυβέρνηση που προκύπτει στο πλαίσιο ενός αντιπροσωπευτικού συστήματος. Η άρνηση του κ. Κάμερον να συμπλεύσει με τις αποφάσεις του άξονα Βερολίνου - Παρισίων ενδέχεται να αποτελέσει έναυσμα αμφισβητήσεως μίας νέας γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη, με οικονομικά μέσα.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_15/12/2011_1297100
Ο κ. Ντέιβιντ Κάμερον έσωσε την τιμή της Βρετανίας. Eσωσε πιθανότατα και την τιμή μεγάλου ποσοστού των πολιτών της ηπειρωτικής Ευρώπης. Η απόφασή του να ασκήσει το δικαίωμα του «βέτο» στη γερμανογαλλική προσπάθεια εμμέσου αναθεωρήσεως των συνθηκών που διέπουν την Ευρωπαϊκή Ενωση εντάσσεται στην έξοχη παράδοση της ανεξαρτησίας πνεύματος των Βρετανών - της αντιλήψεως ότι η χώρα έχει ίδια συμφέροντα να υπερασπισθεί, ανεξαρτήτως των αντιδράσεων των άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Η συμπολίτευση των Φιλελευθέρων θεωρεί ότι η απόφαση του κ. Κάμερον μπορεί να είναι καταστροφική για τη Βρετανία. Οι αντιδράσεις των αγορών μάλλον την διαψεύδουν. Σε οποιαδήποτε περίπτωση ουδείς γνωρίζει με ασφάλεια τον τρόπο εξόδου από την παρούσα κρίση - και φυσικά ούτε η Γερμανίδα καγκελάριος κ. Αγκελα Μέρκελ, ούτε ο Γάλλος πρόεδρος κ. Νικολά Σαρκοζί, ούτε ασφαλώς οι άλλοι δορυφόροι ηγέτες περί τον άξονα Βερολίνου - Παρισίων.
Επισείεται στον κ. Κάμερον ο κίνδυνος περιθωριοποιήσεως της Βρετανίας, αλλά μία από τις γοητευτικότερες περιόδους της ιστορίας αυτής της χώρας ήταν εκείνη της «λαμπράς απομονώσεως», επί εποχής του λόρδου Σόλσμπερι, του τελευταίου πρωθυπουργού που ενσάρκωσε τις αυτοκρατορικές παραδόσεις των βρετανικών νήσων, που δεν χωρίζονται από την υπόλοιπη Ευρώπη μόνον από τη Μάγχη.
Η Βρετανία, ως αυτοκρατορία υπερακτίων αποικιών, ενδιαφερόταν για την πορεία των ευρωπαϊκών υποθέσεων μόνον όταν ετίθετο σε κίνδυνο το σύστημα ισορροπιών που κυριαρχούσε στην ήπειρο. Η εμπλοκή της σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους είχε ως στόχο να αποτρέψει τη δυσανάλογη μεγέθυνση της γερμανικής επιρροής.
Δεν είναι τυχαίο ότι η χώρα που ανησύχησε με τη στάση του Βρετανού πρωθυπουργού κ. Κάμερον ήταν η Γερμανία. Δηλώσεις προσεγγίσεως διατυπώθηκαν από την πλευρά της καγκελαρίου κ. Μέρκελ, ενώ ο πρόεδρος της Γαλλίας κ. Σαρκοζί, πολιτικά αυτάρεσκος, δείχνει να αισθάνεται μάλλον δικαιωμένος από την τροπή των ευρωβρετανικών σχέσεων.
Ο κ. Κάμερον είναι πολιτικός με παρουσία κοινοβουλευτική μόλις δέκα ετών, αλλά με βάθος οικογενειακής παραδόσεως πάνω από δύο αιώνες και συγγενής της δυναστείας των Ουίνδσορ. Δεν ανήκει στους «αυτοδημιούργητους» που διοικούν σήμερα την Ευρώπη, οι οποίοι ενώ αγωνίζονται για την υφαρπαγή της ψήφου των πολιτών, προθύμως προσαρμόζονται, πάντα διά την σωτηρίαν της πατρίδος.
Κατηγορήθηκε ο Βρετανός πρωθυπουργός ότι υπέκυψε στις ευρωσκεπτικιστικές αντιλήψεις των ψηφοφόρων του Συντηρητικού Κόμματος της Βρετανίας. Αλλά ακριβώς το ίδιο πράττουν η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί. Αυτό κατά κανόνα πράττει κάθε κυβέρνηση που προκύπτει στο πλαίσιο ενός αντιπροσωπευτικού συστήματος. Η άρνηση του κ. Κάμερον να συμπλεύσει με τις αποφάσεις του άξονα Βερολίνου - Παρισίων ενδέχεται να αποτελέσει έναυσμα αμφισβητήσεως μίας νέας γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη, με οικονομικά μέσα.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_15/12/2011_1297100
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου