Στηρίξαμε και στηρίζουμε τον Σαμαρά και μόνο, πιστεύοντας ότι
αποτελεί την τελευταία ελπίδα για την πατρίδα, κόντρα σε προσωπικές
πολιτικές πεποιθήσεις για το κόμμα της ΝΔ.
Δεν μας είναι άγνωστα τα βαρίδια του παρελθόντος και οι ανυπέρβλητες οργανωτικές αδυναμίες που αντιμετώπισε μέχρι σήμερα.
Ούτε είμαστε οι ανυπόμονοι ψηφοφόροι, που θέλουν μέσα σε δυόμισι χρόνια να ανατραπεί το σύμπαν.
Και φυσικά δεν παραγνωρίζουμε το τιτάνιο έργο που ανέλαβε εκλεγόμενος αρχηγός της ΝΔ. Τότε που ύστερα από μια βαριά ήττα παρέλαβε ένα κόμμα σε κατάσταση διάλυσης, με άδεια τα ταμεία και τον κόσμο του σε κατάθλιψη. Και κλήθηκε να το αναδιοργανώσει και να το αναζωογονήσει σε συνθήκες πρωτόγνωρης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.
Έχοντας να αντιμετωπίσει τις συνεχείς υπονομευτικές κινήσεις είτε της Αγίας Οικογένειας, είτε των νεοφιλελεύθερων εξαπτέρυγων, είτε απλώς ηλίθιων κομματικών δεινόσαυρων. Και πάνω απ όλα τις επιθέσεις της κρατικοδίαιτης διαπλοκής, του εκδοτικού κατεστημένου και του ξένου παράγοντα.
Όμως κανείς μας εδώ δεν περίμενε ότι η αυτή η εκλογική μάχη θα δινόταν υπό τόσο δυσμενείς συνθήκες για το μέλλον.
Δεν μιλώ για τις αντικειμενικές συνθήκες, την κρίση, το Μνημόνιο, την κατάσταση που μας οδήγησαν οι ανεκδιήγητοι Παπανδρέου και Βενιζέλος, το όλον ΠΑΣΟΚ.
Μιλώ για τις οφθαλμοφανείς πλέον και εντελώς απαράδεκτες αδυναμίες και ανεπάρκειες ενός κομματικού μηχανισμού που αδυνατεί να επικοινωνήσει έστω και στοιχειωδώς με την κοινωνία και να την καταλάβει.
Μιλώ για την ακατανόητη εντέλει επιβίωση στον κομματικό μηχανισμό των φθαρμένων υλικών του παρελθόντος και κυρίως της αυτοκαταστροφικής λογικής του παρελθόντος. Τη λογική ενός κόμματος βουλευτοκεντρικού και παραγοντο-κεντρικού, ξεκομμένου από την κοινωνία και τις ανάγκες της.
Μιλώ για τους νεοδημοκράτες που αισθάνονται πίκρα και απογοήτευση επειδή παρά τις ελπίδες τους βλέπουν να υπάρχουν ακόμα στα ψηφοδέλτια του κόμματος πρόσωπα του πλήγωσαν την παράταξη και την έφθειραν στην συνείδηση του κόσμου.
Η αλήθεια είναι πικρή, αλλά μόνο αν την λέμε βοηθάμε. Αν την κρύβουμε γινόμαστε συνένοχοι του παλιού και όχι υπερασπιστές του νέου.
Και θα το πούμε καθαρά: Δεν ήταν τόσο η απόφαση του να ψηφίσει τη δανειακή και να στηρίξει η ΝΔ την κυβέρνηση Παπαδήμου που ανέκοψαν την θριαμβευτική πορεία του Σαμαρά και της παράταξης προς την εξουσία. Ήταν κυρίως το γεγονός ότι οι κινήσεις αυτές αιφνιδίασαν την κομματική βάση και εξηγήθηκαν πολύ αργά. Αν ο Σαμαράς έβγαινε τότε και εξηγούσε στον κόσμο από πριν τι θα κάνει, αν έλεγε τότε αυτά που επαναλαμβάνει τώρα στις συνεντεύξεις του, είμαι σίγουρος ότι οι κλυδωνισμοί θα ήταν λιγότερο επώδυνοι και θα μπορούσαν να αφομοιωθούν πιο εύκολα. Και ο ίδιος δεν θα έχανε το αντιμνημονιακό φωτοστέφανο. Κι ας μην έχουν αυταπάτες όσοι συνεχίζουν να τον συμβουλεύουν. Οι περισσότεροι από εκείνους τους νεοδημοκράτες που λένε τώρα ότι θα ψηφίσουν άλλα κόμματα και αποκόμματα το κάνουν επειδή αισθάνονται ότι έχουν πληγωθεί από τον Σαμαρά που πίστεψαν και αγωνίστηκαν. Το κάνουν επειδή είναι εξοργισμένοι με αυτά που γίνονται στο κόμμα
Έπειτα, όλοι γνωρίζουμε ότι δεν ήταν το … αντιμνημονιακό μένος που οδήγησε τους διαγραμμένους να φύγουν από τη ΝΔ και να κάνουν δικό τους κόμμα. Τα σχέδια και οι μεθοδεύσεις βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε στην κοινοβουλευτική ομάδα και στο τείχος απομόνωσης που είχαν ορθώσει μερικοί ανάμεσα στον Σαμαρά και σε βουλευτές. Και καλά διαγράφηκαν όσοι δεν πειθάρχησαν. Από εκείνους που δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι γίνεται στην κοινοβουλευτική ομάδα και πιάστηκαν να κοιμούνται μακαρίως τιμωρήθηκε κανείς; Ή παριστάνουν ακόμα τους σπουδαίους συμβουλάτορες;
Πριν από δυο χρόνια είχαμε προειδοποιήσει ότι η Ν.Δ. είναι ένας βαριά άρρωστος οργανισμός που θέλει χρόνο πολύ για να αναταχθεί, αν μπορεί να επιβιώσει. Και ότι θα έχανε τον καιρό του ο Σαμαράς αν εγκλωβιζόταν σε διαδικασίες ανανέωσης ενός “σπιτιού” που κτίστηκε από άλλον και για άλλους σκοπούς. Είναι σαν να πάρεις το θωρηκτό Αβέρωφ και να το ανανεώσεις βάζοντάς του σύγχρονα ηλεκτρονικά και οπλικά συστήματα. Θα χαλάσεις λεφτά, θα σπαταλήσεις χρόνο και κόπο και στο τέλος το “Αβερωφ” θα είναι το ίδιο δυσκίνητο και αργό όπως τότε. Θα μπορεί να το βυθίσει ακόμα και ένα … σκοπιανό υποβρύχιο.
Τι έπρεπε να κάνει ο Σαμαράς; Έπρεπε να οικοδομήσει το πρόγραμμά διακυβέρνησης του, ένα νέο “συμβόλαιο με το λαό”, ένα “μνημόνιο με τον λαό” αν θέλετε, να ισχυροποιήσει την ιδεολογική κυριαρχία του και να κτίσει συμμαχίες με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και πολιτικές δυνάμεις – να ασχοληθεί δηλαδή με την οικοδόμηση της “κοινωνικής πλειοψηφίας” με την οποία θα αλλάξει την Ελλάδα. Έπρεπε να συνεχίσει να κινείται με τον κινηματικό τρόπο που εξελέγη αρχηγός, να απεγκλωβιστεί από τα γραφεία και τους γραφειοκράτες και να ξαναβρεί όσους τον ανέδειξαν αρχηγό. Για να δημιουργήσει με αυτούς ρεύμα στην κοινωνία που αναζητά απελπισμένα όραμα να ακουμπήσει. Να εκφράσει την λαϊκή δυσαρέσκεια και να δώσει ελπίδα.
Έκανε το αντίθετο:
1. Δεν προχώρησε σε μια ριζική ανανέωση του κόμματος, αλλά προτίμησε να αναλώνεται καθημερινά κάνοντας μαθήματα διοίκησης σε ένα ανεπίδεκτο μάθησης στελεχικό ακροατήριο. Εξαντλούσε έτσι τον εαυτό του και την δυναμική του.
2. Έδωσε περισσότερο βάρος όχι στην δυναμική των μαζών, αλλά στα παιχνίδια ισορροπιών με πολιτικούς τυχοδιώκτες. Οδηγήθηκε έτσι σε μια «ανατολίτικη» διαπραγμάτευση με τους δανειστές και το ντόπιο σύστημα που έβαζαν διαρκώς προσκόμματα και εμπόδια και παραπληροφορούσαν μαζικά για τις προθέσεις του, ενώ ο ίδιος δεν μπορούσε να αμυνθεί λόγω της “λευκής απεργίας” των περισσότερων κοινοβουλευτικών και πολιτικών στελεχών της ΝΔ.
Στο τέλος όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο Σαμαράς πήρε το μέγιστο που μπορούσε – κι αυτό είναι δείγμα των ικανοτήτων του. Παρά τις απώλειες, οδήγησε τον τόπο σε πρόωρες εκλογές σε συνθήκες διάλυσης του ΠΑΣΟΚ, κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος και αδιαμφισβήτητης πολιτικής κυριαρχίας της ΝΔ.
Ο Σαμαράς ήταν και είναι η μοναδική ελπίδα του ελληνικού λαού. Οι βερμπαλισμοί και τα μεγάλα λόγια είναι εύκολα. Ποιος, όμως, θα κάτσει αύριο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές; Η συντρόφισσα Αλέκα, ή ο συναγωνιστής Αλέξης; Ποιός έχει πρόταση διακυβέρνησης; Ο κ. Καμμένος, ή ο κ. Κουβέλης; Μήπως το ΠΑΣΟΚ;
Και θα πούμε και κάτι άλλο: Αυτή τη στιγμή δεν προέχει η ανακατασκευή ενός πολιτικού χώρου ,αλλά η σωτηρία της πατρίδας μας.Σε μια τέτοια στιγμή κρίσιμη για το μέλλον αυτού του τόπου, που οι εξελίξεις τρέχουν ανεξέλεγκτα, είναι πρώτιστο ο Σαμαράς να γκρεμίσει το σαράβαλο; Έχει έτοιμο καινούριο; Στο μυαλό του ίσως ναι! Στην πράξη, όχι! Γι αυτό προσπαθεί να στερεώσει το παλιό με τσιμεντενέσεις
Θέλουμε την αποδόμηση ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας αυτή τη στιγμή; Να αναστήσουμε και κάποιους ανύπαρκτους ενισχύοντας τις πιθανότητές τους να μπούν στην Βουλή; Θα τους κάνουμε το χατίρι να βουλιάξει κι άλλο η χώρα; Όχι δα!
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι, με την ψήφο μας εμείς οι ίδιοι, να του εξασφαλίσουμε τα καλύτερα παλιά και νέα υλικά, έτσι ώστε να τον διευκολύνουμε στο έργο του.
Έχουμε δυόμισι βδομάδες μπροστά μας μέχρι τις κάλπες. Όλα παίζονται και όλα γίνονται.
Ο Σαμαράς πρέπει πρώτα απ΄ όλα να εξηγήσει στον κόσμο την τακτική του. Γιατί αναγκάστηκε να ψηφίσει τη δανειακή και να στηρίξει τον Παπαδήμο.
Έπειτα να μιλήσει όχι μόνο για το πρόγραμμά του, αλλά και για το όραμά του για το νέο κράτος που πρέπει να πάρει την θέση αυτού του σάπιου και διεφθαρμένου.
Να μιλήσει για την άμυνα και την ασφάλειά μας, για τα παιδιά μας, γι αυτά που μας ενώνουν μπροστά στον κίνδυνο και μας κάνουν να μεγαλουργούμε.
Να πει και να δεσμευθεί ότι θα κάνει ρήξεις, ότι θα πατάξει την διαπλοκή και την διαφθορά, ότι θα βάλει τις βάσεις για μια υγιή και όχι κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα με κύριο γνώμονα το όφελος του πολίτη.
Ο κόσμος δεν έχει αυταπάτες. Δεν περιμένει ούτε τον Μεσσία, ούτε τον θεόσταλτο ηγέτη.
Τον Αντώνη Σαμαρά περιμένουν. Τον Πατριώτη. Τον Οραματιστή.
FactorX
http://www.antinews.gr/2012/04/18/156652/
Δεν μας είναι άγνωστα τα βαρίδια του παρελθόντος και οι ανυπέρβλητες οργανωτικές αδυναμίες που αντιμετώπισε μέχρι σήμερα.
Ούτε είμαστε οι ανυπόμονοι ψηφοφόροι, που θέλουν μέσα σε δυόμισι χρόνια να ανατραπεί το σύμπαν.
Και φυσικά δεν παραγνωρίζουμε το τιτάνιο έργο που ανέλαβε εκλεγόμενος αρχηγός της ΝΔ. Τότε που ύστερα από μια βαριά ήττα παρέλαβε ένα κόμμα σε κατάσταση διάλυσης, με άδεια τα ταμεία και τον κόσμο του σε κατάθλιψη. Και κλήθηκε να το αναδιοργανώσει και να το αναζωογονήσει σε συνθήκες πρωτόγνωρης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης.
Έχοντας να αντιμετωπίσει τις συνεχείς υπονομευτικές κινήσεις είτε της Αγίας Οικογένειας, είτε των νεοφιλελεύθερων εξαπτέρυγων, είτε απλώς ηλίθιων κομματικών δεινόσαυρων. Και πάνω απ όλα τις επιθέσεις της κρατικοδίαιτης διαπλοκής, του εκδοτικού κατεστημένου και του ξένου παράγοντα.
Όμως κανείς μας εδώ δεν περίμενε ότι η αυτή η εκλογική μάχη θα δινόταν υπό τόσο δυσμενείς συνθήκες για το μέλλον.
Δεν μιλώ για τις αντικειμενικές συνθήκες, την κρίση, το Μνημόνιο, την κατάσταση που μας οδήγησαν οι ανεκδιήγητοι Παπανδρέου και Βενιζέλος, το όλον ΠΑΣΟΚ.
Μιλώ για τις οφθαλμοφανείς πλέον και εντελώς απαράδεκτες αδυναμίες και ανεπάρκειες ενός κομματικού μηχανισμού που αδυνατεί να επικοινωνήσει έστω και στοιχειωδώς με την κοινωνία και να την καταλάβει.
Μιλώ για την ακατανόητη εντέλει επιβίωση στον κομματικό μηχανισμό των φθαρμένων υλικών του παρελθόντος και κυρίως της αυτοκαταστροφικής λογικής του παρελθόντος. Τη λογική ενός κόμματος βουλευτοκεντρικού και παραγοντο-κεντρικού, ξεκομμένου από την κοινωνία και τις ανάγκες της.
Μιλώ για τους νεοδημοκράτες που αισθάνονται πίκρα και απογοήτευση επειδή παρά τις ελπίδες τους βλέπουν να υπάρχουν ακόμα στα ψηφοδέλτια του κόμματος πρόσωπα του πλήγωσαν την παράταξη και την έφθειραν στην συνείδηση του κόσμου.
Η αλήθεια είναι πικρή, αλλά μόνο αν την λέμε βοηθάμε. Αν την κρύβουμε γινόμαστε συνένοχοι του παλιού και όχι υπερασπιστές του νέου.
Και θα το πούμε καθαρά: Δεν ήταν τόσο η απόφαση του να ψηφίσει τη δανειακή και να στηρίξει η ΝΔ την κυβέρνηση Παπαδήμου που ανέκοψαν την θριαμβευτική πορεία του Σαμαρά και της παράταξης προς την εξουσία. Ήταν κυρίως το γεγονός ότι οι κινήσεις αυτές αιφνιδίασαν την κομματική βάση και εξηγήθηκαν πολύ αργά. Αν ο Σαμαράς έβγαινε τότε και εξηγούσε στον κόσμο από πριν τι θα κάνει, αν έλεγε τότε αυτά που επαναλαμβάνει τώρα στις συνεντεύξεις του, είμαι σίγουρος ότι οι κλυδωνισμοί θα ήταν λιγότερο επώδυνοι και θα μπορούσαν να αφομοιωθούν πιο εύκολα. Και ο ίδιος δεν θα έχανε το αντιμνημονιακό φωτοστέφανο. Κι ας μην έχουν αυταπάτες όσοι συνεχίζουν να τον συμβουλεύουν. Οι περισσότεροι από εκείνους τους νεοδημοκράτες που λένε τώρα ότι θα ψηφίσουν άλλα κόμματα και αποκόμματα το κάνουν επειδή αισθάνονται ότι έχουν πληγωθεί από τον Σαμαρά που πίστεψαν και αγωνίστηκαν. Το κάνουν επειδή είναι εξοργισμένοι με αυτά που γίνονται στο κόμμα
Έπειτα, όλοι γνωρίζουμε ότι δεν ήταν το … αντιμνημονιακό μένος που οδήγησε τους διαγραμμένους να φύγουν από τη ΝΔ και να κάνουν δικό τους κόμμα. Τα σχέδια και οι μεθοδεύσεις βρήκαν πρόσφορο έδαφος στην απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε στην κοινοβουλευτική ομάδα και στο τείχος απομόνωσης που είχαν ορθώσει μερικοί ανάμεσα στον Σαμαρά και σε βουλευτές. Και καλά διαγράφηκαν όσοι δεν πειθάρχησαν. Από εκείνους που δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι γίνεται στην κοινοβουλευτική ομάδα και πιάστηκαν να κοιμούνται μακαρίως τιμωρήθηκε κανείς; Ή παριστάνουν ακόμα τους σπουδαίους συμβουλάτορες;
Πριν από δυο χρόνια είχαμε προειδοποιήσει ότι η Ν.Δ. είναι ένας βαριά άρρωστος οργανισμός που θέλει χρόνο πολύ για να αναταχθεί, αν μπορεί να επιβιώσει. Και ότι θα έχανε τον καιρό του ο Σαμαράς αν εγκλωβιζόταν σε διαδικασίες ανανέωσης ενός “σπιτιού” που κτίστηκε από άλλον και για άλλους σκοπούς. Είναι σαν να πάρεις το θωρηκτό Αβέρωφ και να το ανανεώσεις βάζοντάς του σύγχρονα ηλεκτρονικά και οπλικά συστήματα. Θα χαλάσεις λεφτά, θα σπαταλήσεις χρόνο και κόπο και στο τέλος το “Αβερωφ” θα είναι το ίδιο δυσκίνητο και αργό όπως τότε. Θα μπορεί να το βυθίσει ακόμα και ένα … σκοπιανό υποβρύχιο.
Τι έπρεπε να κάνει ο Σαμαράς; Έπρεπε να οικοδομήσει το πρόγραμμά διακυβέρνησης του, ένα νέο “συμβόλαιο με το λαό”, ένα “μνημόνιο με τον λαό” αν θέλετε, να ισχυροποιήσει την ιδεολογική κυριαρχία του και να κτίσει συμμαχίες με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και πολιτικές δυνάμεις – να ασχοληθεί δηλαδή με την οικοδόμηση της “κοινωνικής πλειοψηφίας” με την οποία θα αλλάξει την Ελλάδα. Έπρεπε να συνεχίσει να κινείται με τον κινηματικό τρόπο που εξελέγη αρχηγός, να απεγκλωβιστεί από τα γραφεία και τους γραφειοκράτες και να ξαναβρεί όσους τον ανέδειξαν αρχηγό. Για να δημιουργήσει με αυτούς ρεύμα στην κοινωνία που αναζητά απελπισμένα όραμα να ακουμπήσει. Να εκφράσει την λαϊκή δυσαρέσκεια και να δώσει ελπίδα.
Έκανε το αντίθετο:
1. Δεν προχώρησε σε μια ριζική ανανέωση του κόμματος, αλλά προτίμησε να αναλώνεται καθημερινά κάνοντας μαθήματα διοίκησης σε ένα ανεπίδεκτο μάθησης στελεχικό ακροατήριο. Εξαντλούσε έτσι τον εαυτό του και την δυναμική του.
2. Έδωσε περισσότερο βάρος όχι στην δυναμική των μαζών, αλλά στα παιχνίδια ισορροπιών με πολιτικούς τυχοδιώκτες. Οδηγήθηκε έτσι σε μια «ανατολίτικη» διαπραγμάτευση με τους δανειστές και το ντόπιο σύστημα που έβαζαν διαρκώς προσκόμματα και εμπόδια και παραπληροφορούσαν μαζικά για τις προθέσεις του, ενώ ο ίδιος δεν μπορούσε να αμυνθεί λόγω της “λευκής απεργίας” των περισσότερων κοινοβουλευτικών και πολιτικών στελεχών της ΝΔ.
Στο τέλος όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ο Σαμαράς πήρε το μέγιστο που μπορούσε – κι αυτό είναι δείγμα των ικανοτήτων του. Παρά τις απώλειες, οδήγησε τον τόπο σε πρόωρες εκλογές σε συνθήκες διάλυσης του ΠΑΣΟΚ, κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος και αδιαμφισβήτητης πολιτικής κυριαρχίας της ΝΔ.
Ο Σαμαράς ήταν και είναι η μοναδική ελπίδα του ελληνικού λαού. Οι βερμπαλισμοί και τα μεγάλα λόγια είναι εύκολα. Ποιος, όμως, θα κάτσει αύριο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές; Η συντρόφισσα Αλέκα, ή ο συναγωνιστής Αλέξης; Ποιός έχει πρόταση διακυβέρνησης; Ο κ. Καμμένος, ή ο κ. Κουβέλης; Μήπως το ΠΑΣΟΚ;
Και θα πούμε και κάτι άλλο: Αυτή τη στιγμή δεν προέχει η ανακατασκευή ενός πολιτικού χώρου ,αλλά η σωτηρία της πατρίδας μας.Σε μια τέτοια στιγμή κρίσιμη για το μέλλον αυτού του τόπου, που οι εξελίξεις τρέχουν ανεξέλεγκτα, είναι πρώτιστο ο Σαμαράς να γκρεμίσει το σαράβαλο; Έχει έτοιμο καινούριο; Στο μυαλό του ίσως ναι! Στην πράξη, όχι! Γι αυτό προσπαθεί να στερεώσει το παλιό με τσιμεντενέσεις
Θέλουμε την αποδόμηση ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας αυτή τη στιγμή; Να αναστήσουμε και κάποιους ανύπαρκτους ενισχύοντας τις πιθανότητές τους να μπούν στην Βουλή; Θα τους κάνουμε το χατίρι να βουλιάξει κι άλλο η χώρα; Όχι δα!
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι, με την ψήφο μας εμείς οι ίδιοι, να του εξασφαλίσουμε τα καλύτερα παλιά και νέα υλικά, έτσι ώστε να τον διευκολύνουμε στο έργο του.
Έχουμε δυόμισι βδομάδες μπροστά μας μέχρι τις κάλπες. Όλα παίζονται και όλα γίνονται.
Ο Σαμαράς πρέπει πρώτα απ΄ όλα να εξηγήσει στον κόσμο την τακτική του. Γιατί αναγκάστηκε να ψηφίσει τη δανειακή και να στηρίξει τον Παπαδήμο.
Έπειτα να μιλήσει όχι μόνο για το πρόγραμμά του, αλλά και για το όραμά του για το νέο κράτος που πρέπει να πάρει την θέση αυτού του σάπιου και διεφθαρμένου.
Να μιλήσει για την άμυνα και την ασφάλειά μας, για τα παιδιά μας, γι αυτά που μας ενώνουν μπροστά στον κίνδυνο και μας κάνουν να μεγαλουργούμε.
Να πει και να δεσμευθεί ότι θα κάνει ρήξεις, ότι θα πατάξει την διαπλοκή και την διαφθορά, ότι θα βάλει τις βάσεις για μια υγιή και όχι κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα με κύριο γνώμονα το όφελος του πολίτη.
Ο κόσμος δεν έχει αυταπάτες. Δεν περιμένει ούτε τον Μεσσία, ούτε τον θεόσταλτο ηγέτη.
Τον Αντώνη Σαμαρά περιμένουν. Τον Πατριώτη. Τον Οραματιστή.
FactorX
http://www.antinews.gr/2012/04/18/156652/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου