ΤΟ παρελθόν είναι μια άλλη χώρα. Πέρυσι τον Μάρτιο - πριν από τις
διπλές εκλογές και πριν από την περιπέτεια με το μάτι του - ο Αντώνης
Σαμαράς παρατηρούσε εξεταστικά το ευρωπαϊκό τοπίο. Φαινόταν παγωμένο για
τον ίδιο - αληθινή στέπα του χειμώνα -, κάτι που απέδιδε στην κυβέρνηση
Παπανδρέου που τον είχε δυσφημήσει στους Ευρωπαίους. Ωστόσο, αν είσαι
έμπειρος στη δημόσια ζωή, ξέρεις ότι στην πολιτική όλα είναι πολιτικά,
κυρίως στο διεθνές επίπεδο. Ο Σαμαράς γνώριζε ότι η αιμορραγία σχεδόν
του ενός τρίτου των βουλευτών της ΝΔ τη βραδιά της 12ης Φεβρουαρίου
2012, όταν ψηφίστηκε η νέα δανειακή σύμβαση που πήγαινε μαζί με το PSI,
ήταν από αυτά που δεν περνούν απαρατήρητα διεθνώς. Σε εύλογο χρόνο η
στροφή της Συγγρού θα έφερνε μέρισμα και στο εξωτερικό. Στο μεταξύ, ο
Σαμαράς κοιτούσε προσεκτικά δύο χώρες: την Ιταλία και τη Γαλλία. Αν
κατάφερνε τον Μάιο να εκλεγεί ο Φρανσουά Ολάντ και αν μπορούσε να
δημιουργήσει δίδυμο με τον Μόντι και αν η Ελλάδα ήταν ακόμη ζωντανή, θα
μπορούσαμε να σωθούμε...
ΕΞΙ μήνες αργότερα η ανάλυση αυτή αποδεικνύεται ακριβής - στον
απόηχο της συνάντησης Μόντι - Σαμαρά στη Ρώμη. Ο Σαμαράς είχε άψογη
σχέση με τον Παπαδήμο - τον οποίο όμως θεωρούσε έναν άνθρωπο εκτός
κοινωνίας, που δεν είχε καν πάει στο περίπτερο. Για τον Μόντι η εικόνα
του ήταν διαφορετική. Ο Ιταλός αποδείχθηκε το φάντασμα στη μηχανή της
ευρωζώνης. Ενας ηγέτης του Νότου, ο οποίος είχε όμως αξιοπιστία στον
Βορρά. Ενας «ντοτόρε» που, σε αντίθεση με τον σούπερ πανεπιστημιακό
Παπαδήμο, μπήκε φουνταριστός στην εσωτερική πολιτική κι έσπρωξε δυνατά
τις μεταρρυθμίσεις. Ενα στήριγμα για τον Ολάντ, αλλά κι ένας
Πρωθυπουργός που είχε τον τρόπο να πείσει τη Μέρκελ. Η τελευταία
φαίνεται ότι είχε κατασταλάξει μέσα της από νωρίς. Οπως είπε γερμανός
πολιτικός στον Φώτη Κουβέλη στις αρχές του καλοκαιριού, η Καγκελάριος
«δεν ήθελε να της πεθάνει το μωρό στα χέρια». Δηλαδή δεν ήθελε μια
ευρωζώνη που να αποδειχθεί θνησιγενής. Επρεπε όμως να βρεθούν οι
κατάλληλοι συμπαραστάτες στην υπόθεση αυτή, ώστε η γερμανική κοινή γνώμη
να μην αποδειχθεί ανυπέρβλητο εμπόδιο στις αναγκαστικά γενναίες
κινήσεις για τη διάσωση του ευρώ.
ΟΙ τελευταίες δέκα ημέρες είναι για τον Σαμαρά το δεκαήμερο των
Ιταλών. Μετά τον Μάριο Ντράγκι - τον άλλο μεγάλο Ιταλό της Ευρώπης - ο
Σαμαράς είδε τον Μόντι. Ως πολιτικός ο Αντώνης έχει το μεγάλο ατού της
προσωπικής επαφής. Το ξέρει και το χρησιμοποιεί, βλέποντας όλους τους
ξένους που περνούν από την Ελλάδα - ακόμη και τους φαντ μάνατζερ που
έχουν αρχίσει και επιστρέφουν. Το αρχοντικό προσωπικό στυλ έχει βοηθήσει
και στις συναντήσεις του Σαμαρά με ομολόγους του. Ακολουθώντας μια
κλασική διπλωματική τακτική, ο έλληνας Πρωθυπουργός ξεκίνησε με τα
δύσκολα - το Βερολίνο - για να πάει στις κατά τεκμήριο πιο φιλικές
πρωτεύουσες - δηλαδή τη Ρώμη. Ωστόσο η συνάντηση με τον Μόντι αποτελεί
το κλείσιμο ενός κρίσιμου κύκλου, καθώς πρόκειται να ανοίξει ένας άλλος,
ακόμη πιο κρίσιμος: η προετοιμασία για τη Σύνοδο Κορυφής της 18ης
Οκτωβρίου. Εκεί, όπως εξηγεί ένας από τους τρεις της κυβέρνησης των
τριών, υπάρχουν άλλου τύπου δυνατότητες, αφού η διαπραγμάτευση είναι
πολιτική.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, οι Βρυξέλλες είναι ο επόμενος σταθμός για μια Ελλάδα που
παραλίγο να βρεθεί στον, με την άδεια του Σεφέρη, «τελευταίο σταθμό»
πριν από τη δραχμή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου