Οι εκπρόσωποι των μεγάλων βιομηχανικών μονάδων της χώρας έχουν κτυπήσει
πολλές φορές μέχρι στιγμής τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά ουδείς αρμόδιος
συγκινείται. Όσο τα μέλη του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης
είναι απασχολημένα με το "πλεόνασμα", οι εναπομείνασες ελληνικές
βιομηχανίες ετοιμάζονται να παραδώσουν τα κλειδιά τους στον κ. Σαμαρά.
Δεν είναι σχήμα λόγου, δεν πρόκειται για κάποιου είδους επικοινωνιακό παιγνίδι εκ μέρους του επιχειρηματικού κόσμου, για να πετύχει δήθεν κάποια οφέλη. Το κόστος της ενέργειας για την ελληνική βιομηχανία και κυρίως για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες
είναι δυσβάστακτο, όταν οι Ευρωπαίοι ανταγωνιστές τους πληρώνουν αισθητά χαμηλότερα τιμολόγια.
Την ώρα που σε όλη την Ευρώπη προστατεύουν τις βιομηχανικές τους μονάδες ως κόρη οφθαλμού, στην Ελλάδα ο πολιτικός κόσμος θεωρεί πολυτέλεια να ασχοληθεί με τον παραγωγικό κόσμο. Λένε ότι θέλουν να καταπολεμήσουν την ανεργία και μάλιστα μοιράζουν φιλοδωρήματα σε ανέργους για να βρουν προσωρινό καταφύγιο σε Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Την ίδια ώρα αρνούνται τα αυτονόητα στις βιομηχανίες, παρά το γεγονός ότι μία τέτοια κίνηση θα οδηγούσε στην δημιουργία χιλιάδων νέων άμεσων και έμμεσων θέσεων εργασίας.
Εκτιμάται ότι το συνολικό κόστος της υιοθέτησης των ευρωπαϊκών προτύπων δεν είναι περισσότερο από 200 εκατ. ευρώ, την ώρα που ξοδεύουμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για τις ΑΠΕ.
Όλοι μιλάνε για παραγωγή, για την καταπολέμηση της ανεργίας και για ανάπτυξη. Το ερώτημα είναι πως θα επιτευχθούν αυτά δίχως την βιομηχανία. Πουλώντας μόνο σουβλάκια σε αλλοδαπούς τουρίστες;
Κάτι που επίσης δεν έχουν αντιληφθεί όσοι διαχειρίζονται επιπόλαια τις τύχες της χώρας, είναι το γεγονός ότι οι βιομηχανίες αυτές απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους και οφείλουν δισεκατομμύρια ευρώ στο τραπεζικό σύστημα. Τα λουκέτα δεν είναι "εύκολη υπόθεση". Ούτε η κοινωνία αντέχει την απώλεια 200.000 άμεσων και έμμεσων θέσεων εργασίας, ούτε το τραπεζικό σύστημα μπορεί να αντιμετωπίσει μία νέα γενιά προβληματικών επιχειρήσεων.
Σήμερα κτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο επειδή χάσαμε την Πειραϊκή Πατραϊκή, την Pirelli και ένα σωρό άλλες επιχειρήσεις. Κάποτε φτιάχναμε στην Ελλάδα μέχρι και ψυγεία και σήμερα δεν παράγουμε ούτε καν τα λαχανικά που καταναλώνουμε. Τι είδους πλεόνασμα είναι αυτό που μπορεί να διατηρηθεί από μία οικονομία που δεν παράγει παρά μόνο ελλείμματα; Πως μπορεί να επιβιώσει μία χώρα αν δεν εξάγει προϊόντα;
Περιμέναμε από τον κ. Σαμαρά ότι θα έπαιρνε πρωτοβουλίες για να ξεκινήσει ένας σοβαρός κύκλος επενδύσεων από τις υπάρχουσες βιομηχανικές μονάδες. Αλήθεια, τι νόημα έχουν οι μερικές δεκάδες θέσεις εργασίας στο Αγρίνιο και η επένδυση των 3 εκατ. ευρώ, όταν την ίδια ώρα χάνονται κάθε ημέρα πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας;
Το κλίμα στην αγορά μπορεί να γυρίσει. Αλλά αυτό δεν θα γίνει από μόνο του. Ούτε και είναι δυνατόν να συμβεί αν δεν υπάρχει στρατηγική και ο κάθε υπουργός έχει την δική του ατζέντα...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Δεν είναι σχήμα λόγου, δεν πρόκειται για κάποιου είδους επικοινωνιακό παιγνίδι εκ μέρους του επιχειρηματικού κόσμου, για να πετύχει δήθεν κάποια οφέλη. Το κόστος της ενέργειας για την ελληνική βιομηχανία και κυρίως για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες
είναι δυσβάστακτο, όταν οι Ευρωπαίοι ανταγωνιστές τους πληρώνουν αισθητά χαμηλότερα τιμολόγια.
Την ώρα που σε όλη την Ευρώπη προστατεύουν τις βιομηχανικές τους μονάδες ως κόρη οφθαλμού, στην Ελλάδα ο πολιτικός κόσμος θεωρεί πολυτέλεια να ασχοληθεί με τον παραγωγικό κόσμο. Λένε ότι θέλουν να καταπολεμήσουν την ανεργία και μάλιστα μοιράζουν φιλοδωρήματα σε ανέργους για να βρουν προσωρινό καταφύγιο σε Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Την ίδια ώρα αρνούνται τα αυτονόητα στις βιομηχανίες, παρά το γεγονός ότι μία τέτοια κίνηση θα οδηγούσε στην δημιουργία χιλιάδων νέων άμεσων και έμμεσων θέσεων εργασίας.
Εκτιμάται ότι το συνολικό κόστος της υιοθέτησης των ευρωπαϊκών προτύπων δεν είναι περισσότερο από 200 εκατ. ευρώ, την ώρα που ξοδεύουμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για τις ΑΠΕ.
Όλοι μιλάνε για παραγωγή, για την καταπολέμηση της ανεργίας και για ανάπτυξη. Το ερώτημα είναι πως θα επιτευχθούν αυτά δίχως την βιομηχανία. Πουλώντας μόνο σουβλάκια σε αλλοδαπούς τουρίστες;
Κάτι που επίσης δεν έχουν αντιληφθεί όσοι διαχειρίζονται επιπόλαια τις τύχες της χώρας, είναι το γεγονός ότι οι βιομηχανίες αυτές απασχολούν χιλιάδες εργαζόμενους και οφείλουν δισεκατομμύρια ευρώ στο τραπεζικό σύστημα. Τα λουκέτα δεν είναι "εύκολη υπόθεση". Ούτε η κοινωνία αντέχει την απώλεια 200.000 άμεσων και έμμεσων θέσεων εργασίας, ούτε το τραπεζικό σύστημα μπορεί να αντιμετωπίσει μία νέα γενιά προβληματικών επιχειρήσεων.
Σήμερα κτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο επειδή χάσαμε την Πειραϊκή Πατραϊκή, την Pirelli και ένα σωρό άλλες επιχειρήσεις. Κάποτε φτιάχναμε στην Ελλάδα μέχρι και ψυγεία και σήμερα δεν παράγουμε ούτε καν τα λαχανικά που καταναλώνουμε. Τι είδους πλεόνασμα είναι αυτό που μπορεί να διατηρηθεί από μία οικονομία που δεν παράγει παρά μόνο ελλείμματα; Πως μπορεί να επιβιώσει μία χώρα αν δεν εξάγει προϊόντα;
Περιμέναμε από τον κ. Σαμαρά ότι θα έπαιρνε πρωτοβουλίες για να ξεκινήσει ένας σοβαρός κύκλος επενδύσεων από τις υπάρχουσες βιομηχανικές μονάδες. Αλήθεια, τι νόημα έχουν οι μερικές δεκάδες θέσεις εργασίας στο Αγρίνιο και η επένδυση των 3 εκατ. ευρώ, όταν την ίδια ώρα χάνονται κάθε ημέρα πολλαπλάσιες θέσεις εργασίας;
Το κλίμα στην αγορά μπορεί να γυρίσει. Αλλά αυτό δεν θα γίνει από μόνο του. Ούτε και είναι δυνατόν να συμβεί αν δεν υπάρχει στρατηγική και ο κάθε υπουργός έχει την δική του ατζέντα...
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου